Ljósberinn - 01.10.1946, Qupperneq 22

178
LJÓSBERINN
Að þessu búnu hneigir liann sig kurteís-
lega fyrir kristniboðanum og segir: „Sal-
im sahib! Nú getið þér komið. Afsakið
framkomu mína!
En sólin skein lágt á lofti í vestri inn
í bæði herbergin. Skugginn af yður er
langur og var þegar farinn að falla inn
í fremra herbergið. Hefði hann fallið
skrefi lengra, þá hefði hann fallið inn
í herbergið, sem ég læsti. En þar hef ég
komið fyrir matvörmn fyrir 100 rúpíur
(750 kr.) Og ef skugginn af yður hefði
fallið á einn einasta böggul, þá hefði ég
verið neyddur til að varpa öllum mat-
birgðunum fyrir hundana.
Sahib, ég er bramín og þér eruð út-
lendingur“.
Matarmálið er eitt af Iiinum mestu
vandamálum meðal stéttafólksins sín í
milli og veldur mörgum deilum innan
heimilanna.
Ef indverskur stéttannaður einhverra
liluta vegna verður að standa upp frá
máltíðinni, rétt sem snögg\ast, þá vill
hann helzt ekki taka til snæðings aftur,
því ekki var ómögulegt, að einhver hefði
snert matinn, meðan hann veik sér frá.
Og hafi kona hans dirfst að smakka á
matnum, þá snertir liann hann alls ekki.
Ef einhver, sem verzlar með sætindi,
skyldi verða fyrir einhverju óhappi af
völdmn stéttleysingja eða paríi komi og
rjáli eitlhvað við varning lians, þá verð-
ur að fleygja þ\d öllu, því að enginn af
hærri stéttum vill kaupa slíka óhreink-
aða hluti og ekki getur verzlunarmað-
urinn heldur etið þá sjálfur.
Stéttafólkið á í óaflátanlegri baráttu
við að smitast ekki af öðru lægri stéttar-
fólki.
Allar þessar tíu þúsund reglur og boð
verður að halda út í æsar; annars geta
þeir átt á hættu að verða rækir úr sinni
stétt. Og það er.næsta alvarlegt mál.
Kristniboðarnir vamneta ekki þetta
mótlæti stéltarmanna, enda þótt norður-
álfumönnum sýnist það heldur en ekki
fráleitt og óþarft, og blátt áfram hræði-
legt.
Svona ramfléttast hið þjóðfélagslega
trúarlega hvað inn í annað.
Og ef kristniboði á að liafa nokkra
von um að ávinna þetta fólk fyrir Guð
með því að boða því hið fullkomna frels-
islögmál, þá gerir hann vel í því, að
virða allt það hjá fólkinu, sem hann
samkvæmt köllun sinni getur með nokkru
móti viðurkennt.
Kristniboðinn á, samkvæmt þeirri
skyldu og köllun Páls postula, að vei'a
allt fyrir alla, til þess að ávinna einhvern
fyrir Krist. En þolinmæði, trúfesti og
auðmýkt þarf hann að hafa í mjög rík-
um mæli.
Það er þó mín trú og margra annara,
að eftir því sem sól Guðs náðar stígur
hærra og hærra á himin Indverjanna fyr-
ir prédikun fagnaðarerindisins og trú-
fasta eftirbreytni Krists, þá muni stétta-
skiptingin indverska og annars allt í
heiminum ganga niður í gröf sína, hægt,
en áreiðanlega.
Jafnvel dauðinn mun og hlýtur að
koma síðasta daginn fyrir sólaruppkomu
þúsundára ríkisins, ef ekki fyrr.