Ljósberinn - 01.12.1949, Side 7

LJÓSBERINN
183
„Heldurðu pabhi sleppi niér þaiifnað, ef
bylur er úti? Blessaður, fjóði Nonni minn,
é<£ skal muna }>ér }>að leiifú, ef |>ú færir mér
liann Svart minn í kvöld“.
„Eft skal reyna“, mælti Jón of£ fór ofan.
„t>etta eru }>á líka vettlin<£ar, sem þú hefur,
harn. E<£ ætla nú snöggvast að stagla saman
sta-rstu götin áiVur en }>ú ferð. Ég ætlaði að
pota þér vettlingaholur fyrir jólin, en }>á
lét húsmóðirin mig prjóna rósaleppa handa
yngri börnunum, hvenær sem mér slapp verk
úr hendi, svo ég er ekki hálfbúinn með vettl-
ingana ennþá“.
„Ónei, ég held það verði nú ekkert af því
í }>etta skipti“, sagði Jón og smokkaði upp
á sig vettlingunum, sem ekki var lieil hrú í.
Sigga gamla þreif þá nú samt af lionum, tók
sér nál og- stagaði í mesla flýti sanian stærslu
götin, meðan Jón litli batt upp á sig skóna.
„Hafðu nú þessa innan í“, sagði Sigga,
um leið og hún tók lirífuvettlingana „sína
upi> úr kassanum undir eldhúshekknum. „Þér
vcitir víst ekki af því í þessum kulda“.
Jón setti nú upp hvort tveggja vettling-
ana mótmælalaust; faiin að sér veitti ekki
af því. Að }>ví búnu fór hann út.
Sigríður gamla horfði á eftir Iionum. Trey j-
an hans var stutt, náði aðeins ofan í mittið.
Ermarnar á lienni voru einnig svo stuttar,
að úlnliðurinn var ber, þrátt fyrir hina stóru
vettlinga. Buxurnar vortt einnig snjáðar og
skjóllitlar.
Sigga hljóp nú fram á eftir Jóni litla og
náði honum í hæjardyrunum. Hann var að
leita þar að broddprikinu sínu, sem Jón á
Þverá hafði gefið ltonum í fyrravetur, þegar
hann gekk til prestsins.
„Farðu nú liérna í gamla sloppinn lians
Sölva, Jón litli. Ég heyrði liann segja hérna
í vetur, að þú gætir verið í lionum utan yfir
þegar kalt væri. Þér er víst full þörf á því
núna, eins klæðlaus eins og þú ert“.
„Ég gel ekki lireyft mig í öllum þessunt
dúða“, mælti Jón. „Ég yrrði til kvölds að
komast hérna ttpp á húsin“.
„Ó, það veit ég. Heldurðu þér verði of
hlýtt að. standa vfir. Svona eru allir ungl-
ingar, þeir kttnna ekkert að búa sig út.
Gerðu }>að nú fvrir tnig, auminginn, að fara
í sloppinn, og vittu hvort þig iðrar eftir.
Þú veizt ég vil þér ekki nema vel“. Kerl-
ing túlkaði sitt tnál, þar lil hún fékk að
stneygja Jóni í sloppinn. Ermarnar voru
að vísu allt of langar, svo að Jón kvaðst
ekkert mundi geta notað hendurnar. Þetta
væri eins og treyjan hans Aðalsteins.
Kerling hraut upp ermarnar og kvað hon-
um |>ó eigi mundi af veita, að láta þær
skýla höndunum.
Jón litli gekk nú af stað áleiðis til hús-
anna og stefndi þó nokkuð framar undir
Hlíðina, bjóst við, að féð mundi hafa farið
undan veðrinu frá húsunum. Nú var tekið
að hirla talsvert, og veðrið fór lteldur versn-
andi, var svona glórubjartur hylur og eigi
rnikið harðviðri ennþá.
Þegar Jón kom upp í Háahrygginn, mundi
hann eftir Bjössa litla og þeim svarta. Hou-
uin fannst synd af sér að neita Bjössa litla
ttm það að gá að horninu, svona rétt fyrir
jólin, þegar svona stóð á; Bjössi var hon-
um |>ó alltaf góður. Hann gekk nú á sig dá-
lítinn krók og fór að gá að Svarti, þótti þó
ólíklegt að hann fyndist, þar sem nú var
kominn nokkur snjór. Ekki liafði hann þó
lcngi farið, áð'ur en hann sá, hvar hornið
lá á hámelnum ófennt; koniu honum þá
í hug margar sögur, sem Sölvi hafði sagt
honum af svarta sauðnum, sem hornið var
af. Sá hafði víst ekki látið sig fenna í lif-
anda lífi, og sama náttúra fylgdi horninu.
Hvað mundi Sölvi segja ef liann sæi sig vera
að gauga króka til þess að leita að hornum,
meðan eigi var útséð nema sauðirnir hans
fenntu. Ekki var nú samt víst, að sauðina
fennti frekar, þótt hann gerði drengnum
þemian greiða. Hann slakk horninu ánægð-
ur í vasann. ’
Nú fór hann að liraða sér. Fann talsverð-
an fjárhóp skammt fyrir sunnan húsin undir
Hlíðinni, sá ekkert fleira þar í grennd og
lor með þetta heim. Þegar hann liafði rann-
sakað féð, fann liann að vantaði 17 kindur.
Surnar þeirra hafði liann séð daginn fyrir,