Ljósberinn - 01.12.1949, Qupperneq 13

LJÓSBERINN
189
liánn liefði borizl þanfiaft í blóma lífsins
og á bvern liátt hann beffti aflaft sér þess
fjár ojj; vehnegunar, sem liann nyti nú. F.n
bann sagfti bonuni líka frá því, liversu mikift
bann beffti þjáftst af beimþrá lil föfturlands-
ins og bversu oft bann beffti ásett sér aft
liverfa heim aftur; en jafnoft beffti löng-
unin til að afla sér meiri auðæfa baldift sér
aftur, þangað lil Itann loks var orftinn gam-
almenni.
Franz varft nú aft greifta lionum sögulaun-
in meft því aft segja bonum frá foreldrum
sínunt og IJaninörku, frá áttböguni sínum og
bernskulífi og itllu, sem ltann baffti séft og
Jifað.
Gantli mafturinn lilustaði á nteft ltjartan-
legri liluttekningu og fullvrti þaft margsinnis,
aft bljótnurinn af rödd ltans og Itift hreina
danska málfæri bans léti eins og sönglist í
eyruin sér. Heimþráin til föðurlandsins óx
nú utn alJan Jtelming í brjósti gantla manns-
ins vift þessar samræftur, og eitt kvöldift sagði
liann Franz, aft liann Iteffti nú staftráftift aft
hverfa lieim aftur meft ltonum; þrátt fyrir
elli og lasleika viJdi liami nú áræfta aft tak-
ast þá ferft á hendur. Hann kvaðst fyrir nokkr-
um árum Itafa kontift meiri liluta fjár síns
til Kaupmannabafnar; að liinu Iteffti ltann
arfleitt nokkra af þeint, sem ltöfftu verift í
þjónustu lians, og svo Jtús sitt og það, sem
því fylgir; sér væri því liægt um liönd aft
taka upp tjaldbælana og fara.
Franz réð sér ekld fyrir gleði yfir þessari
ákvörftun Jtans, og þráfti það nú lieitt, aft sá
dagur rynni upp, er Ivaffi-lestin Jegfti af stað.
Drottinn liefur nú samt sem áður séft svo
fyrir, aft mörg reynslan og vonbrigðin skuli
verða á vegi vorum oss til sálarheilla, og
þaft ltafði Franz líka verið fyrirbúift. Þegar
sá tíini kom, að kaffi-lestin skyldi fara af
stað, þá varð gamli maðurinn svo sjúkur,
aft þaft gat ekki komift til mála, aft hann
slægist í förina. En sakir þakkJátssemi og
kærleika síns til þessa velgerftamanns síns,
ásetti F'ranz sér, að fara ltvergi Jteldur, þrátt
fyrir fortölur gantla mannsins. Hann haffti
ekki brjóst á því, aft yfirgefa þennan gamla
vin sinn, eins og ltann var á sig koininn, þrátt
fvrir það, þótt bugsunin um foreldra Itans,
sorg og kvíða þeirra, kæmi bjarta hans lil
aft berjast af órósemi og áköfu stríði.
Svo liðu tímarnir og alltaf dró meira og
meira af gamla manninum. Svo var það eitt
kvöld, er Franz var búinn að lesa fyrir lion-
um kapítula í Biblíunni, að Iiann vék sér
að Franz og tók í liönd honuni og mælti me.ft
veikum rómi:
„Það er líklega vilji Guðs að ég deyi liér
og bein mín liggi í þessu útlegðarlandi. Ég
beffti enn viljaft svo gjarnan sjá grænu beyki-
skógana í föðurlandi mínu, akrana korngulu
og engin grænu; ég hefði svo gjarnan viljað
blusta á fuglasönginn í ljósnm beykilundum
óg sjá bylgjur Eyrarsundsins leika um Sjá-
landsstrendur, áður en síðasti langi svefniim
lokar augum mínum. En verði Guðs vilji.
Hann ann mér þá aft vakna á mikbi fegri,
bjartari og betri strönd, þar sem þrá og sökn-
uftur er eigi framar tij, þar sem allt er frið-
ur og eilíf sæla. Líttu nú á, 6onur minn“,
mælti liaim og rétti með skjálfandi liendi
stórt innsiglaft bréf að Franz, „taktu vift þessu
og varftveittu þaft vel á brjósti þér. Láttu
aldrei nokkurn mann sjá það og minnstu
aldrei á þaft vift neimi, bvaft þú ber í leynd-
tun, til þess að lífi þínu verfti eigi bætta búin
af ráftabruggi illra mauna. Vinn mér dýrt
og heilagt heit um þetta, og þegar þú ert
kominn lieim lieill á liúfi, sem ég bið Guð
af náft sinni að gefa þér, þá fáðu það í liend-
ur föftur þínum. Þú ert góður og trúlyndur
drengur“, mælti hann og lagði blessandi bönd
sína á böfttft bonum, „og þú liefur gert mér
síðustu dagana indæla og ljúfa. Drottinn launi
þér og blessi þig fyrir það og geri þér veg-
ferftina létta“.
Skömmu eftir þaft, er Franz þáfti blessun
síns deyjandi vinar, sofnaði liann síðasta
blundi. Franz bjó bonum legstaft undir stóru
fíkjutré í aldingárftinum, þar sem bann bafði
svo oft setift í forsælunni. — Og skömmu síð-
ar gafst golt færi til fararinnar til Santos.