Ljósberinn - 01.12.1949, Side 11

LJÓSBÉRÍNN
A ÞIIININ
Saga ef tir
BEATUS DODT
Niðurl.
Smátt ojr smált varð lionum I jóst, að hann
liafð'i bjargast með þeim hætti, að hann hafði
í dauðans angist ósjálfrátt gripið um eina
tónui vatnstunnuna, sem báturinn var hlað-
inn af, þegar hún valt út úr bátnum og barst
svo í land með henni. En livað var orðið af
félögum hans? Hann leit niður á strönd-
ina með hryllingi, því að hann óttaðist. að
þar lægju þeir allir dauðir: en allt var þar
í eyði og tómi. Hann sá aðeins hrot úr bátn-
unt eða tómri tunnu hingað og þangað.
Hann liorfði kvíðaftillnr í kringum sig
stundarkorn. Síðan sneri hann sér móti landi,
og var þungt niðri fyrir, ef vera kvnni að
liann hitti fyrir einhverja manna-bústaði, ])ar
sem hann ga:ti fengið eitthvað til að sefa
hungur sitt.
Hann gekk svona áfram um hríð milli
blómstrandi runna og plantna; ilmurinn af
þeim fyllti loftið. Óteljandi fuglar sungu og
kvökuðu allt í kringum hann.
Loks bar hann að búsi einu. Þeir, sem þar
bjuggu, voru þýzkir iandnámsmenn og fékk
hann þar hinar beztu viðtökur. Hann skildi
reyndar lítið af því sem þeir sögðu, en þó
komst hann nokkurn veginn að meiningunni
hjá þeim og eins tókst honum að gera sig
skiijanlegan. En ]>egar fyrir hann var borið
fullt fat af hrísgrjónagraut og soðin hæna,
þá skildi hann />nð framúrskarandi vel. Með-
an liann var að borða og segja frá förum
sínum, komst hann að því hjá fólkinu, að
báturinn mundi líklega hafa rekizt á sker,
spölkorn fvrir utan ströndina. Sömuleiðis
komst hann að því, með því að spyrja, að
til Santos væru margar dagleiðir fyrir gang-
187
andi mann, en verst af öllu var það, að yfir
auðnir og óbyggðir var að fara, enginn veg-
ur þar né gata; og þar stæði honum jafnt
hætta af því að verða hungurmorða sem því,
uð villidýr réðust á hann. Húsbóndinn, sem
reyndist honum svo liluttekningarsamur og
góðgjarn, réð honum því til að ganga tvær
ntílur upp í landið. Þar bvggi danskur mað-
ur, Nielsen að nafni, er dvalið hefði þar í
landi í mörg ár og væri því öllu kunnugri,
og svo mundi hann, sem var gamall maður,
áreiðanlega gleðjast hjartanlega af því að sjá
og tala við landa sinn.
Franz vildi nú heldur en ekki komast þang-
að, og var það því ákveðið, að hann skyldi
leggja af stað daginn eftir. Tók húsbóndinn
að sér að vísa honum leiðina, og þar að auki
gaf lrann honum gamlan frakka og húfu,
því að hann var ekki í neinu nema skyrtu
og seglsdúksbuxum.
Morguninn eftir í býti kvaddi hann fólkið,
sem liafði tekið honum svo vel. Gekk það
allt með lionum spölkorn á leið og hundur
með, er Snati liét. En það leit nú samt svo
út, sem Snati vildi fylgja honum lengra,
þó að fólkið sneri aftur heim á leið. Kall-
aði þá húsbóndinn til Franz og sagði, að
ltann skvldi ekki fást um það; Snati væri
alvanur að ganga einn síns liðs til landa
hans sér til skemmtunar og hann hefði hið
mesta dálæti á honum.
Franz gekk nú hratt eflir mjóum götum