Ljósberinn - 01.12.1949, Side 28

204
LJÓSBERINN
Sólskinsbarn
Ludvig Schneller, prestur, liefur skrifað
fenningaendunninningar sínar. Meðal annars,
er hann segir þar frá, er eftirfarandi frásögn:
Fjölskvlda ein, seni ég ætlaft'i að lieim-
sa*kja, haffti til skamms tíma húift í ágætu
Inisi vift allsnægtir, því aft faftir stúlkunnar,
sem ég átti aft ferma, haffti virftingarstöðu
í þjóðfélaginu, og þau gátu veitt sér öll
ákjósanleg þægindi, sem lífift haffti aft bjóða.
Ég var vel kunnugur á heimilinu og kom þar
oft. Þykkar og mjúkar gólfábreiður voru á
stigum og gólfum, og liúsið aft öllu svo vel
húift og smekklega sem hugsa.st gat.
A meðan allt lék þannig í lyndi fyrir
þeim, kom húsfreyjan meft dóttur sína, Hildu,
til mín til fermingarundirhúnings, og þá
sagði hún: „Þetta er einkadóttir okkar, sój-
skinsbarnift okkar; það er kærasta og bezta
eignin okkar, sem vift trúum yftur fyrir“.
Svo kom hankagjaldþrotift, sem svipti þau
öllum eignum þeirra. Þessi fjölskylda, sem
búift haffti við eftirlæti og allsnægtir, varft
nú aft þrengja að sér til hius ítrasta. Þau
fluttu úr glæsilega húsinu sínu í margbvlis-
leiguhús.
Hilda, dóttir þeirra, kotn nú ekki framar
til spurninganna í fínustu nýtízku klæftum,
lieldur í óhreinum kjól úr bónnillarefni, en
Jiann fór lienni þó enn hetnr en liinn fyrri
klæðnaður.
Hún var sannkallaft sólskinsharn.
Ég sé hana enn fyrir mér, þar sem liún
sat í annarri röft stúlknanna, sem gengu til
fermingarundirbúnings hjá mér. Ég man
yndislega andlitið, umkringt gullnu liárlokk-
unum, og mér komu í hug Ijóftlínurnar:
„Þú ert sem bláa blómið,
svo blíð og hrein og skær ...“
Nú gekk ég upp þenna langa og þrönga
stiga, og var við því búinn, að heyra kvein
og kvartanir, er ég kærni inn. En það varð
allt annaft uppi á teningnum. Eg hitti hús-
mófturina ein.a heima. Hún táraðist að vísu,
er við ræddum um þessi skjótu umskipti
hamingjunnar, en hún sagði rólega: „Hver
veit til livers það kann aft leifta, aft Guft
hefur leyl’t jielta. Við tökum því úr hendi
hans án möglunar“.
Þegar við svo fórum aft tala um Hildu,
átti hún ekki næg, efta nógu sterk orð til
aft lýsa glefti sinni yfir henni. „Þér getift
ekki gert yftur í hugarlund, hvernig ógæfan
liefur kallaft barnið okkar til réttrar afstöftu!
Ekki lief ég heyrt eina einustu kvörtun frá
hennar íiuuun, og verftur Inin þó aft sætta
sig við ótal margt, sem hún hefur ekki van-
izt. Og nú verftnr hún að sakna margs, margs,
sem hún heftir áftur liaft. Þaft er átakanlegt,
hvaft hún reynir aft létta okkur, foreldrtim
sínuin, lífift á allan liátt og gerir sér far
um að líta á allt frá beztu og björtustu hlift-
inni. Glaftlyndi hennar og nægjusemi er dag-
leg prédikun fyrir okkur, og jietta allt er
ekki eins afleitt og biiast mætti við. Vift
getum vel lifað bamingjuríku lífi, þegar
vift afteins uimum hvert öftru.
Til dæmis kom faðir hennar lieim í gær
algerlega örvinglaður. Atburðir síftustu mán-
afta hvíldu á honum eins og mara. Hann
settist vift borðið dauðuppgefinn og vansæll,
fól andlitift í höndum sér og inælti ekki orð
frá munni.
Þá kom Hilda imi og sá á augabragfti
hvers kyns var. Hún hljóp til pabba og sett-
ist á kné hans, eins og lítift barn, vaffti
örmunum uni háls hans og talafti ástúðlega
vift hann. Og hún fann upp á ýmsum hnitti-
og gamanyrðuin, og létti ekki fyrr en liann
var farinn aft hlæja hjartanlega með henni,
og tók hana hrærður í faðm sér og sagfti:
„Nei, mamma, vift erum ekki ógæfusöm á
meðan við liöldum Ivenni Hihlu“. Ó, hún
Hilda litla er mikil Guðs gjöf, herra prestur.