Ljósberinn - 01.12.1949, Side 8

184
LJÓSBERINN
svo þær gátu ekki verið' mjög lungl undan.
Hann rak nú féð nt og hugðist að reka
það á beit, meðan liann reyndi að leita
kindanna, sem vöntuðu. Sölvi hafði oft sagl
lionuin, aft- reka féð út fyrir lnisin efta undir
veðrið, þegar Ijótt væri úllit. Nti liyggur
Jón, aft nota sér þetta ráð, en Gráhlesi gamli,
forustusauðurinn, vildi hvergi fara. Jón gal
þé) koniið honum út þaðan sem liann stóft
innst við stafn, en frá húsunum fór ltann
livergi. Jón vildi ógjarnan láta undan; arg-
aði nú og sigaði, þar til hann kom fénu frá.
Sanit kom hann því ekki tit fyrir húsin,
gat aðeins sveigt þaft undan veðrinu, og rak
það þó eigi langt. Gráblesi rölti síðastur og
tók <dgi niður eins og hitt féð gerði þó.
Jón skildi nú vift féð og fór að leita. Eigi
hafði hann lengi gengið, er hann varð þess
var, að veðrið hafði versnað svo, að hann
átti nóg með að rata. Hann sá því, aft þýft-
ingarlaust mundi fyrir sig að snúast við að
leita lengur. Hann hélt nú í áttina til fjár-
ins, en sóttist seint. Þegar þangað kom, sem
liann skildi við liópinn, sást ('kkert af fénu,
og Jón réði það af sporklökum, sem hann sá,
nokkru innar, að féð mundi liafa lialdið
undan veðrinu með Hlíðinni, en eigi farið
lieim.
Hann reyndi nú aft rekja sporklakana og
með því móti rakst liann á féð all-langt inni
með IJIíð. Þaft stóð þar í hnapp framan
undir holti eða barði nokkru. Jón Imgði nú
að reka féð viðstöðulaust heint og treysti á
Gráhlesa, sem sjaldan liafði brugðizt. Hann
fór fyrir hópinn og reyndi aft koma hon-
iim upp á hallið aftur, en framan í það
var kominn allmikill skafl. Hann argaði
og sigaði svo sem liann gat, og hundurinn
gellti og glefsaði í kindurnar, en allt var
árangurslaust. Féð sneri ekki við, og Grá-
blesi fór hvergi. Jón reiddist við Gráhlesa
fyrir þaft, að fara ekki af stað með féð, og
lók að herja hann með prikinu. Það dugði
hehlur ekki.
Þá fór hann að reyna að drasla honum
áfram, en Gráblesi gerði freniur að færa
Jón litla úr stað eftir vild sinni.
Veðrið var nú orðið glórulaust og svo
livasst, að Jón heyrði varla gólið og argið
í sjálfum sér. Hann hætti nú öllum tilraun-
um til þess að korna fénu áfram, en stóð
framan vift liópinn í þungu skapi.
Hvar mundi þetta lenda?
Hvað átti hann að gera?
Skilja við féð, fara heim og segja Sölva
hvar komið var? Eiigi var það álitlegt. Hitl
var þé) enn lakara, að hann treysti sér helzt
livergi í |>essu óliemjuveðri, varla heim á
beitarhúsin. Þau voru þó auðfundin, verra
að ná hænum.
Hann hafði hevrt talaft um, að menn liefðu
slundum staðið vfir fjárhópum heilar liætur,
eða þar til veðrinu slotaði. Það þótti vel
gert og var sjálfsagt ekki fært nema hraust-
ustu mönnum. Hvað mundi liann liafa við
slíkt að gera?
Nei, hann mundi deyja, ef hann reyndi
að stanila þarna í nótt.
Honum kólnaði fljótt, þegar liaim hætti
að liafa á sér hreyfingu, og |)á minntist hann
þess, hvernig hann mundi nú staddur, ef
Sigga gamla liefði ekki búið hann út. Lík-
lega þyldi hann nú hylinn talsvert lengur
vegna þess að hann var í sloppræflinum?
Skelfingar fásinna liafði þaft verið af hon-
um aft reka féft út, fyrst liann kom því ekki
undir veðrið, eins og hann ætlafti sér. Já,
livað mundi Sölvi segja um annaft eins glappa-
skot. Líklega kæmi nú raunar varla til þess,
að liann heyrði hvað Sölvi segði, því sjálf-
sagt sæust þeir aldrei framar í jtessu lífi.
Hann fór að gráta. Og hann fór að luigsa
um barnið, sem fæddist j)etta kvöld fyrir
1900 árum.
Jón litli fór mi að biðja Guð og Jesii að
lijálpa sér til að koma heim fénu, og kom-
ast sjálfur í húsaskjól. Kristi j)ótti ævin-
lega svo vænt um hörnin, og barn var hann,
að minnsta kosli á þessari stundu. Umkomu-
laust einstæðingsharn, statt liti í svona liræði-
legu veðri á sjálfa jólanóttina. Það gat ekki
verið, að góður Guð léti hann verða liér éiti
í nótl, og allar saklausu skepnurnar deyja
líka, ef liann gerði j)að, j)á gæti hann ekki