Ljósberinn - 01.12.1949, Síða 10

186
Jón litli varð þess nú var, að' einhver óró
var komin á féð að haki sér, og hann heyrði
hátt jarm, sem hann kannaðist vel við. Það
hlaut að vera Gráblesi.
Hann sneri sér nú við, og varð þess var,
að Gráblesi var að lialda af stað upp með
skaflinum og nokkrir sauðir á eftir hon-
iim. Jón ætlaði að reyna að komast fyrir
sauðina og IiaJda þeim ])ó í hópnum með-
an kostur var á, en það tókst ekki. Gráblesi
var að sjá staðráðinn í því að fara aftur
fyrir hópinn og láta liann fylgjast á eftir,
ef hægt væri. Honum leizl reyndar ekki á
þessa stefnu hjá Gráblesa, en verið gat að
liann breytti til. — Nú datt honum líka í
hug, að Sölvi hafði einhverntíma sagt, að
bezt mundi að láta þann blesótta ráða, þegar
eitthvað torsótt kæmi fvrir. Jóni fannst nú
veðrinu slota ofurlitla ögn, og það gerði
hann hugrakkari og gaf lionnm nýjan kraft.
Gráblesi fór um stund upp með hallinu, þar
til neðsti hjallinn á Hlíðinni tók við. Þá þraut
einnig skaflinn og nú setti Gráblesi á ská móti
veðrinu upp á hjallann, og svo út eftir hon-
um, en hjallinn lá heint úl að húsunum.
Jóni fór nú að lítast betur á. Hann gekk
á eftir síðustu kindunum og sigaði það sem
hann gat. Hundinum var það að þakka, að
ekki slitnaði í sundur eða týndist út úr hópn-
um. Jón átti fullerlitt með að komast snún-
ingalaust á eftir hópnum sjálfur, svo var
liann orðinn lúinn og dasaður. Gráblesi fór
heldur eigi hart, og stanzaði uudir dálitlum
þverkletti, sem lá þvert vfir hjallann skammt
sunnan við lnisin. Þegar Jón kom þangað
og sá þann hlesótta vera stanzaðan og snúa
sér undan hríðinni, hélt hann, að í annað
sinn væri ö!l von úti. Sá ótti stóð þó ekki
lengi. Varla hafði féð allt stanzað, þegar
Blesi fór aftur af stað og linti eigi eftir það
fyrr en í húsinu sínu.
Jón litli var þó frelsaður, og allar kind-
urnar líka. Hann hafði ljósáhöld í húsun-
nm og kveikti. Hann sá sér til mikillar undr-
unar og gleði, að kindurnar, sem vöntuðu,
voru allar komnar. Þær liiifðu komið sjálf-
ar meðan féð var burtu.
LJÓSBERÍNN
Nú var honum rótt, allt féð víst, en sú
heppni. Sölvi mundi ekki hafa ástæðu til
þess að finna að við sig. Veðrið batnaði ekk-
ert og Jón sá, að ekki var til þess hugsandi
fvrir sig að fara lieim. Hann var orðinn svo
þreyttur, og hafði fengið nóg af þ\ í í þetta
s'nn, að tefla lífi sínu í tvísýnu. Hann varð
að sjálfsögðu að láta fyrirberast í húsunum
um nóttina, ]>ótt það yrði allt annað en
skemmtileg jólanótt.
Hann sá nú, að' fyrst lianu \arð þó að
vera þarna um nóttina í húsunum, þá hefði
liann ekki aiinað’ að gera við tímann en að
stvtta sér stund með því að gefa fénu. Hann
var ekki svo lúinn, að' hann gat það vel.
Heyið var meira að segja tiltekið. Hann
hafði tekið það til daginn áður, svo liann
yrði fljótari að fleygja í féð á. aðfangadags-
kvöldið, það liafði liann alltaf ætlað sér að
gera, ekki húizt við að Sölvi bannaði það.
Nú hafði Sölvi samt bannað lioniini að
gefa. Já, það gerði ekki svo mikið til. Hann
ætlaði einungis einu sinni að brevta þvert
á móti skijjun hans. Sölvi mátti þakka fyrir
að sauðir hans voru nú komnir til húsa,
en ekki tvístraðir, eða ef til vill fenntir úti.
Gráhlesi átti þó fyrir því, að fá strá í
kvöld. Allt var nú lionuni að þakka, og Jón
gekk til hans, hrellaði hann og strauk sem
bezl harui gat, og lofaði lionum því, að berja
hann aldrei oftar, og vera aldrei svo fávís,
að nevða hann frá húsunum, þegar lrann
vildi ekki fara.
Þegar Jón litli liafði gefið fénu, lagðist
hann nið’ur í hlöðudyrnar, breiddi hey undir
sig en sloppinn góða ofan á sig, og liugs-
aði um leið til Siggu gömlu, sem sjálfsagt
mundi nú vera dauðhrædd um sig' lreima
í hænum, líklega var hún sú eina Jrar, sem
lét sig miklu ski|)ta, hvort hann var nú
úti eða inni, lifandi eða dauður.
Hann hreiddi upp yfir sig og lofaði Guð
í allri sinni barnslegu einfeldni og saklevsi
fyrir frelsun sína úr hríðinni. Honum datt
ekki til hugar að óttast neitt ])arna í kol-
dimmri og geigvænlegri skammdegisnóttinni,
|)ví nú vissi hann, að Guð var með honum.