Ljósberinn - 01.12.1949, Side 14

190
kJÓSBERINN
Lagði Franz þá af stað og skilrli viiV staft
þennan fnllur angurblíðu og þakklátssemi.
Þar hafði liann notið svo mikilla gæða og
þar svaf nú gamli, trúlyndi vinurinn lians
síðasta blundinum.
Förin var iöng og erfiö. Vegurinn lá ýmist
yfir endalausar, sólbrunnar og graslausar
auðnir og var eigi annað en troðningar eftir
múlasna. Þar náði hvergi til vatns, svo að
sárþyrstur ferðamaður gæti slökkt þorstann.
Hvergi var þar tré, er veitt gæti forsælu fyrir
sólarbrunanum. \ mist lá leiðin yfir há fjöll
og fram með djúpum og gínandi gjám eða
gegnum þétta og myrka frumskóga, þar sem
loftið var mollulegt og rakafullt og þrungið
af sóttkveikjandi gufum, og ýlfur og gól
villidýranna var liið eina, sem rauf hina
djúpu of ömurlegu dauðakyrrð.
Afram var haldið bvíldarlaust nætur og
daga, og Joks eftir margra, margra daga strit
og stríð og sigur á liinum þyngstu torfærum,
komu þeir að útjaðri þess skógar, þaðan sem
menn gátu séð bið víða, opna haf blasa við
augum þeirra liugföngnum, og borgin litla,
Santos, brosti við þeim svo laðandi með
hvítum og skínandi húsum.
Franz hljóðaði upp af fögnuði, þegar bann
sá sjóinn, bláan, skínandi og leiftrandi af
Ijósi sólarinnar. Þá rak hanu augun í stóra,
þrísiglda skútu, er lá þar í læginu með þönd-
um seglum og á siglutoppi liennar blakti
Danafáninn og gaf honum merki, eins og
liann væri að færa honnm kveðju frá föður-
landinu fjarJæga.
Hann skildist nú við félaga sína eins fljótt
og liann gat, svo himinlifandi glaður yfir
því, sem liann gerði sér í Jtugarlund. Hann
hafði nú svo marga daga tekið' sinn þátt
í híettummt og erfiðleikunum með þeim, en
uú lét liann þegar fJvtja sig út í danska
skipið. Hugboð hans hafði ekki dregið hann
á tálar, því uni leið og hann steig fæti á þilj-
urnar, þá kom skipstjóri til móts við Jiann
og JiJjóðaði upp yfir sig af hinni mestu
undrun og gleði og mælti:
„Guð minn og skapari! Skilar sjóriim aft-
ur þeim, sem dánir eru, eða er þetta aðeins
svipurinn lians Franz Jensens, sem nú stend-
ur liér frammi fyrir mér?“
„Nei, það er áreiðanlega Franz Jensen sjálf-
ur, lierra skipstjóri, og ég þakka Guði mín-
um, að ég skyldi nú einmitt hitta yður, er
ég kom liingað“.
„Hamingjan lrefur þá verið þér svona ljúl'
og eftirlát, drengur minn“, svaraði skipstjóri,
er Franz liafði sagt lionum frá ferðum sín-
um, „því að ekki liefur einn einasti af þeim
komið aftur, sem fóru á skipsbátnum á þeim
degi. Vér sjálfir gátum með lierkjuljrögðum
lyjargað skútunni, en misstum þó reiðann.
En síðan erum vér Jjúnir að fara heim“,
mælti liann og varð liryggur í bragði.
„En foreldrar mínir!“ mælti Franz með
bvatskeytlegu augnaráði.
„Já, Guð minn góður, livað á ég að segja?
— Harmur þeirra og hugtregi varð þungur,
en jafnmikill mun fögnuður þeirra verða,
er þú kemur lieim aftur. Við sigluin á morg-
un, og frá fyrstu höfn, sem við lendum í
á Englandi, skrifum við heim, til þess að
þessi óvænti fagnaðarfundur verði þeim ekki
ofviða. En livað liefurðu í kassanum þarna?“
mælti liann og benti á kassa, sem Franz
liafði liaft með sér úr landi.
„Það er ofurlítill, snotur apaköttur handa
jómfrú Hansen, nákvæmlega eins og sá, sem
ég var orsök í að hún missti“.
„Það ve.it lieilög liamingjan“, mælti skip-
stjóri, „að glöð verður gamla jómfrúin við
að fá þess konar félaga aftur. En þó verða
foreldrar þínir enn sælli af því að vita sig
eiga son, sem þrátt fyrir alla neyð og þrautir