Ljósberinn - 01.12.1949, Qupperneq 26

202
LJÓSBERINN
TVEIR SUNNUDAGAR
f ÆVI JOHNS WILLIAMS, KRISTNIBOÐA
Það bar til á sunmidegi, fvrir um 130 ár-
um, að ungur maður stóð á götu smábæjar
eins í Englandi og beið eftir nokJkrum öðr-
um ungum mönnum. Hann bafði mælt sér
mól við þá þarna, og ætluðu þeir svo að
skemmla sér eitthvað saman. Hann beið þarna
í 10 mínútur, en enginn kom. „Nú bíð ég
ekki nema fimm mínútur í viðbót“, sagði
liann við sjálfan sig, „svo fer ég“.
En áður en fimm mínúturnar voru liðnar
bar konu nokkra þar að', er liann var. Sá
bann, að það var kona ineistara lians. Jolm
tók ofan höfuðfatið og hneigði sig kurteis-
lega fyrir henni.
„Nei, livað sé ég, góðan dag, jolin. Ertu
að bíða eftir einhverjum hérna?“
Hann kvað svo vera.
„Komdu heldur með mér. Ég vildi gjarna
að þú gerðir það“. Konan var með sálmabók
undir hendinni, svo að John vissi samstundis,
hvert ferðinni var heitið. Það þótti ekki til-
hlýðilegt á þeim tímum að þverskallast við
tilmæluin húshænda sinna, og átti John því
ekki annars úrkosta eii að fara með henni.
Kirkjan var fullskipuð fólki, að heita mátti,
en konan vissi samt, hvar þau gætu fengið
sæti, og hún vildi einmitt fá gott sæti í þetta
sinn, Johns vegna. Svo bófst guðsjijónust-
an, en John var allt annað en ánægður. Hann
var að liugsa um vini sína og hve gremjulegt
það væri, að jieir skyldu ekki koma nokkr-
um mínútum fyrr, svo að hann hefði komizt
lijá að sitja þar, sem hann var nú kominn.
En brátt hóf presturinn prédikun sína, og
hann mælti Jiegar í uppliafi þau orð, er
drógu að sér athygli unga mannsins: „Því
að hvað mun það stoða manninn þótt liann
eignaðist allan heiminn, en fyrirgjöri sálu
sinni?“ „Þetta eru ekki mín orð“, sagði prest-
urinn, „heldur orð Jesú sjálfs, er hann segir
við |)ig. Því að livað mundi það stoða mann-
inn?“
Það var eins og einhver ósýnilegur máttur
gagntæki John Williains, jiví að jiað var
nafn unga mannsins, - og segði við hann:
„Þetta eru orð töluð til |iín“. Það var eins
og hoiium væri ekki undankomu auðið, og
honuin skildist, að þaðy var Kristur Jesús
sjálfur, sem við hann talaði.
Upp frá þéssum degi varð Jolin Williams
allur annar maður, Haun fann enga ánægju
í samfélagi vina sinna og sleit því öllum
samvislum við ]»á, jió að Jieir væru honum
einkar kærir. Héðan í frá ætlaði liann að
þjóna Drottni Jesú og eiga hann einan að
vini.
Tiltölulega skömmu síðar fór hann til Suð-
urliafseyjanna sem kristniboði og þar varð
hann vakinn og sofinn í þjónustu meistara
síns, frá morgni til kvölds, helga daga og
rúmhelga.
« •*
Svo var það einn sunnudag, mörgum ár-
um seinna, — sama sunnudag ársins og getið
var í upphafi þessarar frásagnar, — að Jolin,
ásamt nokkrum mönnum öðrum, sat í litla
trúboðsskipinu sínu. Þeir voru á siglingu á
milli eyjanna, og komu loks að ey einni, er
vaxin var hinum fegurstu pálmatrjám. Þeir
ætluðu einmitt að leggja að landi, er jieir
sáu ströndina þéttskipaða eyjarskeggjum með
vopn í liöndum. Hvað var nú til ráða? Jolin
þekkli eyjarskegga af afspurn að því, að þeir
væru engin lömb að leika við. Hann mælti
svo fyrir, að bálurinn skyldi nema staðar,
og skipverjar allir ákalla Jesúm Krist til
hjálpar sér í jiessum vanda.