Ljósberinn - 01.12.1949, Qupperneq 20

196
LJÓSBERINN
að liún væri að slela borða frá henni. Hún
lokaði skúffunni í flýti op reyndi að ganga
svo frá öllu, að ekki sæist, að Inin liefði verið
í búðinni. Svo flýlti húh sér upp í herbergi
sitt og stakk fallega borðaspottannm í vasa
sinn, þangaö til bún fengi keiuislukonunni
bann daginn eftir.
Ingiríður aflienti kennslukonunni borðaim
jafnskjótt og hún kom í skólann. Hún varð
|)ó hvorki hreykin ué glöð við hrósyrði
kennslukonunnar. Veslings Ingiríður.
Stolnir nninir verðá sjaldnast til mikillar
gleði.
„En live þetta er fallegur borði, seni lnin
Ingiríður kemur ineð“, sagði kennslukonan
við börnin. „Þetta er lengsti borðinn, sem
við höfum fengið“.
lngiríður brosti, en |>að var uppgerðarbros.
Kennslukonan var ekki lengi að mála á
borðann það, sem bún bafði ákveðið að láta
standa á bonum. Þegar bún ba fði lokið við
það, sýndi hún það börnunum.
Og livað baldið þið að svo liafi slaðið á
borðanum? „Þú mátt ekki stela“. Þetta kom
svo illa við lngiríði, að hún fór að gráta.
Kennslukonan spurði bana, bvort bún væri
veik, og játaði bún því.
„Það er þá bezt að þú farir heim“, sagði
kennslukonan vingjamlega, og Ingiríður fór.
Hún flýtti sér beim og hljóp beina leið inn
í búðina til frænku sinnar og sagði benni
upp alla söguna.
„Ég er svo ógn sorgbitin, frænka. Ég bef
verið svo hræðliega vond, að þú verður að
refsa mér fyrir þetta, því að ég á það skilið.
Kennslukonan sagði, að það væri mikil synd
að stela, og við bryggðum Guð ef við gerð-
ttm það“.
Petrína frænka tók lngiríði á bné sér og
þerraði af benni tárin, og sagði: „Ég vissi
þetta áður en Jni fórst í skólann í morgun.
En ég var í vafa um, hvernig ég ætti að
rafsa þér fyrir það og þess vegna þagði ég.
Ef að ég hefði vitað, að þér var svona um-
hugað um að fá borðann, hefði ég gefið
þér bann, þó að ég megi í rauninni ekki
við því. En Jiegar þú hefir nú játað allt fyrir
Ileyr, Jesús kallar!
Heyr, nú kallar Herrann Jesús:
Hver vill fara og vinna mér!
Akrar hvítir allir standa,
uppskeran \ hönd því fer“.
Inndœl laun hann öllum bý'Sur
og hann kallar nú á þig;
hver vill glabur honurn svara:
,,Hér em eg -— send rnig, send mig!“
Engah lát þú af þér heyra:
„ekkert verk er lianda mér!“
Metian sálir deyja dýrar,
Drottinn kallar eftir þér.
Aö því starfi gakk meS glehi
Guíf sem leggur fyrir þig.
Hrópa skjótt, er Herrann kallar:
„Hér em eg — send mig. send mig!“
L. H.
KVÖLDVÍSA
Allt fagnar og syngur
á foldu sem er,
þér, faSir, sem lofgjörSin ber.
Ó, þú sem heyrir bœnir,
heyr bœnarorö rnín:
Meö bam og þökk í kvöld
leiS þú hverja sál til þín.
B. .1.
mér, ætla ég ekki að refsa þér. En þess í
stað skulum við báðar biðja Guð þess, að
við skiljum hvor aðra framvegis“.
Sj. ■/• þýddi.