Ljósberinn - 01.12.1949, Side 19

LJÓSBERINN
195
Pú mátt ekki stela
Ingiríður var áttu ára að aklri, þegar móðir
liennar dó, og eftir það ólst hún upp hjá
Petrínu frœnku sinni.
Frænka hennar var hezta kona og vildi
lngiríði vel, en liún hafði aldrei haft neitt
saman við börn að sælda. Hún átti svolitla
verzlunarholu og varð að hafa sig alla við
til þess að komast af. Hún hafði því lítinn
tíma afgangs til að siiuia Ingiríði. Hún sá
henni fyrir nægilegum mat og drykk og
góðum fatnaði, og hélt að annars þyrfti
ekki við.
Einu sinni kom Ingiríður heim úr skól-
anum og sagði við frænku sína:
„Nú er röðin komin að raér í skólanum
á morgun, að leggja til borða“.
„Hvað áttn við með því?“ spurði frænka
hennar.
Ingiríður gaf þá þessa skýringu: „Kennslu-
konan málar einhverja setningu á borða í
hverri viku. I vikunni sem leið kom María
Evjólfs með fallegan gulan borða og kennslu-
konan málaði á hann: „Elskaðu sannleikann
umfram allt“. Við megum ráða litnum sjálf-
ar. Mér þvkir rautt svo fallegt og langar þess
vegna til að biðja þig að gefa tnér liálfan
meter af fallega, rauða borðanum, sent hangir
úti í glugganum“.
„Borða“, endurtók frænka hennar kulda-
lega. „Nei, ég hef ekki efni á að gefa þér
neinn borða. Svona borði er dvr og við er-
um fátæk. Þú getur sagt kennslukonututi,
að þær telpurnar, sem eiga auðuga foreldra,
verði að leggja borðana til, og það er ekki
rétt gert af henni, að heimta þess konar
af þér“.
„Ég þarf ekki nema hálfan meter“, sagði
Ingiríður.
„Það gildir einu“, svaraði frænka hennar,
„ég hef ekki efni á að gefa þér neitt“.
Ingiríður fór upp í litla herbergið sitt og
fór að gráta. Allar hinar telpumar höfðu
komið með borða, þegar röðin kom að þeim.
Henjti var óinögulegt að koma í skólann
á morgun án borðans. Hvað átti hún að taka
til bragðs?
Hún var með tárvotar kinnarnar, er hún
kom til kvöldverðar, og hún nevtti hálfu
minni matar en hún var vön. Frænka hennar
var á förum út til eins af nábúunum, og um
leið og hún fór sagði hún við Ingiríði:
Þú getur farið að hátta og sofa, þegar
klukkan er orðin níu, Ingiríður. Mér líkar
illa, hvernig þú hefur hagað þér seinni hlut-
ann í dag, og ef þú ha'ttir ekki þessu voli,
færðu ekki nýja kjólinn, sem ég var búin
að lofa þér“.
Petrína frænka var í rauninni ekki slæm
í sér, en hún skildi ekki börn. Henni var
fullkomin alvara, að bún mætti ekki við
því, að gefa Ingiríði þenna borða, og hún
áleit það rétt gert af sér, að neita henni
um þetta. Tárin á Ingiríði höfðu gert henni
gramt í geði, og hún áleit, að það bæri
að hegna henni fyrir framkomu hennar.
Þegar frænka var farin lagði lngiríður
sig á legubekkinn í dagslofunni og grét.
„Frænka liefð'i vel gelað gefið mér borðann“,
hugsaði hún með sér. „Ég get líka farið
inn og tekið sjálf það, sem mig vantar. Hún
kemst aldrei að ]>ví, og ég verð að koma
með borða í skólanu á morgun“.
Það var farið að skyggja í búðinni, er
Ingiríður læddist þangað inn. Hún náði sér
í skæri og gekk beina leið að skúffunni, sem
liún vissi að allmikið af borðum var í. Hana
langaði mest til að taka af því, sem var í
glugganum, en þorði ekki að gera það. Hún
stakk hendinni niður í skúffuna og náði í
hvítan borða. Hún gaf sér ekki tíma til að
mæla liann, en klippti langan spotta af hon-
uin. Hún vissi, að hún var að gera rangt,
og hún skalf við tilhugsunina um það, að
i’rænka kynni að koma og sjá til hennar,