Ljósberinn - 01.12.1949, Qupperneq 30

206
L J ÓSBERINN
GUÐ VILL NOTA BÖRN í ÞJÓNUSTU SÍNA
Wð börn, IiUgsið ef lil vil 1, að þið séuð
allt of Htná og lítilvæg til þess að Guð vilji
notu ykkur í þjóiiustu sína. Ef þið getið lijúlp—
að og þjónað foreldrum ykkar dálítið, svotta
við og við, þá lialdið þið að það sé allt,
seni þið getið. En Guð? Nei, liann er allt
of mikill og Jiið allt of smá, að þið iialdið.
En það er mi ekki rétt á litið hjá ykkur.
Uað kemur ekki lieim eftir orði Guðs og
ekki lieldur lieim og sainan við mannlega
reynsht. Hinn mikli Guð gleymir ekkí biirn-
unum. Það er lionuni Ijúft, að beygja sig
niður að barni og gera það að blessun, ef það
vill Iieyra lionum til og vill vera í þjónustu
bans. Já, þegar til alls kemur, þá eru það
börnin ein, sem Guð getur notað, því að
hinir fullorðnu eiga eimnitt eftir orðuin frels-
arans að verða börn, til þesS að koinast inn
i Guðs ríki.
Þið niunið eftir því, að í gamla testament-
inu kallar Guð Sarnúel litla, seni „þjónaði
Drottni fvrir ásjónu Elís“ og hafði hann
að lieyrnarpípu lianda Elí. Þið lesið meira
um það í 1. Sam. 3. ()g svo hafið þið ef til
vill heyrt um gyðingastúlkuna í liúsi Naomad-
es, bins sýrlenzka lierforingja. Htxn varð verk-
færi í liendi Guðs til að beina liinum lík-
Jiráa Naomades til spámanns (iuðs, Elísa í
Samaríu, svo að bann læknaðist ekki aðeins
af liinni hræðilegu líkþrá, beldur tók jafn-
framt trú á liinn sanna, lifandi Guð í stað
dauðra hjáguða. Lesið um það ykkur til
gleði í 2. Kon. 5.
Af Nýjatestariientinu vitið þér, að Jesús
(dskaði svo lítil börn, að þau varð að bera
til bans á örmiiní mæðranna, til þess að
liann blessaði þau. Og þá luigsið þið til lilla
drengsins, sem Jesús notaði við mettun binna
3000 manna og kvenna út.i í eyðimörkinni,
af því að baitn fékk Jesú finim brauð og
tvo liska til að mettu fólkið með. Af því
má sjá, bve ótæmanleg blessun getur komið
af liimni fvrir viðleitni smádrengg, seni gef-
ur Jesú það, seni hann hefur af gb’iðu lijarta.
En nú skal líka segju ykkur fáein dæmi
frá nútímanuni. Eitt var prestsdóttir, sjö ára
göriiitl; faðir behriar lerðaðist víða og prédik-
aði fághaðarerindið.
Einu sinni er hann var á slíku ferðalagi,
veiktisl móðir Elízabétar litlu, Það var að
nóttu til og þær vorU tvær einar heima. Þá
vissi móðirin ekki unnað betra ráð en að
vekja Elízabetu, og biðja hana að biðja fvrir
sér til Guðs. „Ég er svo veik, barnið mitt og
faðir þinn er ekki liér til að biðja fyrir
mér: vilt |ni ekki verða til að hjálpa mér“.
Elizabet vissi ekki, þegar í stað, bvað
liún ætti að gera; en móðir hennar sagði,
að hún ætti að biðja Jesú að láta þjáning-
arnar miklu bætta og luin mætti aftur verða
lieil heilsu.
Þetta gerði Elízabet og var þess þá skammt
að bíða að þjáningarnar þverruðu. Móðirin
fann, að hún var nú miklu skárri, og sofn-
aði síðan aftur. Og morguninn eftir var liún
jafnfrísk og áður.
Af þessu sjáið |)ið, live inikil bjálp getur
orðið að bæn lítillar stúlku. Glevmið ekki
að biðja fvrir foreldrum ykkar eins og fyrir
sjálfum vkkur og öðru fólki.
Guð gleðst af því að lieyra bænir barna.
Og hér er önnur saga um smádrengi, sem
báðu fyrir ömmu sinni og varð heil heilsu.
Annar bét Haraldur, fjögra ára, en hiim
bét Karl og var sex ára gamall. Amma þeirra
var guðrækin og liafð’i snemnia kennt þeini
að biðja.
Af ] )essum dæmum getið þið séð, að börn
gela orðið til blessunar með fyrirbœn. Hvað
hugsið þið ykkur, börn, að verða, þegar
þið eruð orðin stór?
Það er til, sem er meira en bið mesta í
lieinii og það er að verða og halda áfram
að vera börn Guðs og þjóna Guði. Þá eruð
þið undir blessun bans og munufi verfia bless-
nn, bveri á sínum stafi, söinuleiðis sá sem
lifir og starfar á þeim stöðum, sem heim-
inum sést yfir. li. ]. þýddi,