Ljósberinn - 01.12.1949, Síða 23

LJÖSBERÍNN
199
eftirvæntingarfullum augum á frænku, en
Eva tók sér sæti á skemli.
Frænka tók þá til máls: „Það var á einu
desemberkvöldi að þúsundir af fátæku fólki
varð gagntekið af kulda og þúsundir heitra
tára boguðu niður kinnarnar kinnfiskasogn-
ar, þá hittust tveir englar úti fvrir stórborg
einni. Annar engillinn, léttklæddur, var óuni-
ræðilega glaður og bar bvrði mikla, sem eigi
virtist þó þyngja bann mikið. Hinn bar ekk-
ert og var hryggur í bragði, augun full af
tárum, sem runnii niður á fötin lians.
„Hvaðan keniur þú?“ sagði annar engill-
inn, „hví ertu svona hryggur?“ •
„Vegir okkar hafa eigi legið saman fvrr“,
svaraði hinn. „Þú gengur víst ekki neina
á uppljómuðum götum. Þar sem ég ferðast,
má heyra mörg andvörp og Jiar má sjá mikil
táraföll. Ég er engill þurfalinganna og Jteirra,
sem við böl eiga að búa. Eg stóð rétt í þessu
við rúm deyjandi móður og fjögur börn
grétu beisklega, börn, sem misstu föður sinn
fyrir tveimur árum og hafa nú enga móður
heldur. Tárin Jieirra liafa vaítt fötin mín
og gert þau þung. Ég hef lotið niðnr að þeim
og kysst þau. Nú sofa þau og gleyma um
stuttan tíma ölhi volæði sínu. Hvert ert þú
að fara og bvað heitir þú, bjarti, geislandi
bróðir ?“
„Ég er jólaengillinn og geng um kring
og færi dýrðlegar gjafir, til að þa r verði
iagðar lijá liinu Ijóstendraða jólatré handa
bömunum“.
„H\ í kemur þú ekki til hinna fátæku?
Þeir þurfa miklu fremur gjafa við en bin
ríku“.
Bjarti engillinn liristi höfuðið og ljósa bár-
ið lians skein eins og skíra gull.
„Það lieyrir ekki til slöðu minni“, sagði
hann. „Guð hefur gefið mörgum auðæfi, til
þess að Jieir geti af því gert sig verðuga bless-
unar. Þegar jólakveldið er liðið og Ijósin
hafa verið slökkt á trémi og kvrrðin drottn-
ar alls staðar. Jiá sendir Guð engil í hús
hinna ríku.
Hann gengur að rúrni liarnanna og sér,
hvort þau sofandi hafa hugsað um hina fá-
tæku og gefið Jieim af nægtuin sínuin. Ef
hann sér, Jiað sem hann vill sjá, þá ljóma
augu hans, og þá kyssir hann börnin, sem
sofa, til Jiess að þau drevmi fagra drauma.
Verði hann hins vegar ekki var við annað
en eigingirni og sjái hann, að fátæklingunum
hafði verið gleymt, þá verður liann lirygg-
ur í bragði. Tár falla af augum lians á enni
hinna sofandi barna og Jiessi tár brenna eins
og eldtir, sem merkir þau með Kains-merk-
inu. Síðan er hægt að sjá, að Jtau hafa verið
íniskunnarlaus og kaldlvnd, allt til Jtess er
þau bæta ráð sitt“.
Það fór hrollur um engil hinna fátæku.
Síðan sagði liann lágvært: „Ó, Jittð sefur oft
tilfinning líknarsams kærleika í hjörtum
hinna ríku barna en verður ekki vakin á
réttum tíma. Ó, —“ og aiigu fátækraengilsins
ljómuðu skyndilega. „Ég hef vald og rétt
lil að kalla til lífs, það sem er í hjörtum
harnanna. Ég vil fvlgja 'þér, vil syna ríku
börnunum í dratimi, liversu mörgtim tárum
verður grátið, sem Jiau gætu Jierrað, ef þau
afsöluðu sér vitund af því, sem þau óska
sér. Já, ga‘l i ég aðeins forðað Jieim frá Kains-
merkinu!“
Jólaengillinn brosti og sagði blíðlega:
„Komdii óðara og fylgdu mér og láttu mig
ekki ganga fram hjá neinu húsi!“
Englarnir héldti nú báðir áfram ferð sinni“.
Þá liætti ungfrú Lassen í bili sögu sinni.
Karl reis á fætur, eins og honum væri
gramt í geði, yppti öxhini og sagði:
frænka, ég lield ég sé orðin of stór
til að lilusta á ævintýr. Þegar einhver er
komiiin í sjötta bekk, Jiá lætur hann ekki
segja sér Jiað Iengur“.
„J á, drengurimi minn“, svaraði frænka.
,.[ sjötta bekk erti menn auðvitað þegar orðn-
ir ntjög vitrir. Ég trúi á jólaengilinn og aðra
engla, sem eru sendir okkur lil verndar.
Og ég er fastlega sannfærð um, að þegar Jiað
undtir gerðist, að híllinn ók ekki vfir liann
Karl, vin minn, fyrir liálfum mánuði, Jiá
stóð engill við blið hans og liélt yfir hon-
um hendi sinni“.
í sama bili sló Karl örntum tim Jóhönnu