Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Síða 39

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
þeirra. Já, — þa'ð var ekki lítið gagn í slíku!
Og nú vorn allir krakkar sveitarinnar orðnir
vitlausir í að skera og fikta við þetla iijá hon-
um, heimtuðu efni af foreldrunum og þóttust
ætla að búa til eitt og annað!
I augum Gunnhildar á Efra-Núpi var þetta
ennþá verra en fátæktin og umkomuleysið. Það
höfðu nú aldrei þótt neinir gæfumenn, sem
tömdu sér svoleiðis fikt. Eittiivað annað. I huga
Iiúsfreyjunnar stigu fram ýmsar myndir frá
bernskuárum liennar myndir fátækra og ein-
kennilegra manna, er liöfðu verið haldnir svona
firrum. Hún mundi svo sem, hvernig lilið var á
hann Árna gamla .Tósefsson, sem gekk um og
gerði við klukkur — eða liann Fróða í Neðsta-
koti, sem skar úl kassa og nálhús og flæktist
um og seldi þetta. — Já — jafnvel hann Berg
i Dalshúsum, sem smíðaði þó fallegustu svip-
ur, skreyttar nýsilfri — lionum varð aldrei neitt
við liendur fast og engum hafði til hugar komið
að fela honum nokkur trúnaðarstörf. Það var
heinlínis eins og fyrirlitning og vantraust fylgdu
svona löguðum hagleik og fylgdi enn, meðal
allra skynbærra manna. Eða svo virtisl Gunn-
hildi.
Og svona átli lífsförunautur Snjólaugar að
verða! Gunnhildur húsfreyja andvarpaði þungt.
Hún hafði einmitt alltaf luigsað sér, að ]iað
yrði Snjólaug og hennar maður, sem tækju við
búi á Efra-Núpi eftir hana. En til að búa vel
á þeirri jörð þurfti eittbvað annað og meira
en útskurðar-fikt og barnaskap. ()-já. Skyldi
hún ekki vita það bezt, liún Gunnhildur, sem
liafði búið þar ekkja í nítján ár.
Þögult fólk talar ekki við neinn um liarm
sinn, heldur veltir honum fyrir sér, daga og
nætur. Stundum verður áhyggjan huganum
yfirsterkari, og tekur að drottna með harðri
hendi, svo að aldrei er nokkur friðarstund,
hversu kappsamlega, sem unnið er og varist
öllu vili. Þá er gott að eiga trúnaðarvin, sem
allt er segjandi og treysta iná að fullu.
Gunnhildur á Efra-Núpi átti ekki marga vini,
því að hún var kona fálát. Þótl hún væri allra
kvenna raunbezt, urðu fáir lil þess að leita
kunningsskapar við hana, að fyrra bragði, þvi
að glöggt varð fundið, að hún óskaði ekkj eftii
því. En þó að hún væri einlynd mjög, ótti hun
sér trúnaðarvin. Það var prestsfrúin á Grund-
um. Við liana ræddi Gunnliildur um Iivað sem
var, þegar fundum bar saman. En að fara að
heimsækja hana, aðeins til þess, að létta á hjarta
sínu, mundi henni aldrei til liugar koma. En
nú átti að messa á Grundum, og Gunnliildur
bjóst til kirkju með nokkru af heimilisfólki
sínu og fól dóttur sinni, Snjólaugu, heimilið
lil næsta mánudagskvölds. Hún ætlaði að gista
á Grundum — vissi, sem var, að sjálfan messu-
daginn hafði frú Björg mörgu að sinna, og þá
mundi engin næðisstund gefast fyrir þær ein-
ar. Það kom ekki oft fyrir, að Gunnliildur á
Efra-Núpi væri að lieiman næturlangt — aðeins
þegar hún fór í kaupstaðinn, og svo el’ einhver
vandamál bar að höndum, sem hún vildi ræða
við vinkonu sína, prestsfrúna á Grundum. Frú
Björg vissi því ávallt á hverju var von, ef Gunn-
hildur spurði, að guðsþjónustu lokinni, hvort
hún vildi lofa sér að vera i nótt. Fylgdi hún
þá Gunnhildi sjálf til sængur. Vekti húu ekki
máls á neinu óvenjulegu þá, færði liún henni
morgunkaffið sjólf, og gaf henni þannig tæki-
færi til þess að bera fram vandamál sitt. Vissi
frú Björg, af langri reynslu, að það var mikill
vandi á ferðum, ef Gunnhildur geymdi erindi
sitt til morguns. Þær höfðu frá æsku lifað i
sömu sveitinni og skipzt á höppum og liörmum
og þekktu hvor aðra i smáu og stóru. Frú Björg
hafði komið ung og nýgift úr fjarlægu héraði
og leitað til Gunnliildar á Efra-Núpi með allt,
sem hún var í óvissu um, hvernig hafa skyldi
á þessum ókunnu stöðvum. Gunnhildur var
auðsjáanlega fullkomnasta kona sveitarinnar
og vakti þegar traust aðkomukonunnar ungu.
Gunnhildur hafði ekki átt von á miklu hjá þess-
ari barnungu og framandi embættismannsfrú.
Það varð Iienni því óvænt gleði, þegar hún varð
þess vís, að hún elskaði og skildi húsdýrin sín,
og var hæði viljug og fljót að læra tóskap og
matargerð. Og á meðan Gunnliildur kenndi
henni eitt og annað, gaf hin unga og gáfaða
aðkomukona henni sjálfrátl og ósjálfrátt af sín-
um auði: ljóðum og lögum, æfintýrum og fróð-
leik vel uppaldrar og ástúðlegrar menntamanns-
dóttur, er Iiafði skilið við alla sína og fylgt
37