Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Qupperneq 42

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
Prínsessan, sem gat ekki sofið
Þýtt æfintýri.
I.
Einn sinni var kóngur, sem átti stórt kóngs-
ríki. Hann var einn af þessum gömlu, góðu
kóngum, sem allan daginn sat í hásæli sínu
með gullkórónuna á höfðinu og stjórnaði.
Kóngurinn átti aðeins eina dóttur barna, en
það var Iíka fallegasta prinsessan í öllum heim-
inum. Gáinli kóngurinn sagði, að sér þætti
miklu vænna um hana lieldur en gullkórónuna
sína, og var þá mikið sagt. Hann dekraði við
hana eins og hvítvoðung. Á hverju kvöldi bauð
liann henni góða nótt með kossi og sagði:
„Mundu mig nú um það, lambið mitt, að vera
ekki sjálf að hisa við að afklæða þig. Láttu
hirðmeyjarnar hafa fyrir ]iví, og láttu þær svo
lyfta þér upp í gullbúna rúmið þitt og þrýsta
vel að þér dúnsænginni, og segðu þeim svo
að hæta í ofninn.“
Svona var hann umhyggjusamur, gamli
kóngurinn.
Svo kom það fyrir, að prinsessan varð veik.
Það var svefnleysi, sem að lienni gekk.
„Ósköp eru að vita þetta,“ sagði gamli kóng-
urinn og fölnaði upp af skelfingu. „Getur þú
ekki sofið, lambið mitt; heldur þú ekki, að það
komi til af því, að liirðmeyjarnar hrjóti of
liátt? Hérna eru tvær hunangskökur og ögn af
hrjóstsykri til að stinga upp í þig. Og sendu
svo fram í eldhúsið, það á að vera þar dós með
jarðarberjamauki í. Ég bragðaði sjálfur á því
í gærkveldi. Það er reglulega gott. Og svo ætla
ég að senda eftir öllum læknum, sem til eru
í ríki mínu.“
„Já, hlessaður gerðu það,“ sagði prinsessan.
Svo komu allir læknarnir.
„Það er ofþreyta, sem að prinsessunni geng-
ur,“ sögðu þeir. „Prinsessan verður að liggja
og horða hafraseyði og tvíbökur. Það verður
að reka alla liunda og ketti út úr höllinni og
hallargarðinum, svo að þeir valdi ekki hávaða.
Svo verða allir að ganga á tánum og tala saman
með augunum. Prinsessan mun sofna, þegar
orðið er nógu hljótt.“
Nú læddusl allir á tánum um höllina, og
hundarnir urðu að fljúgast á fyrir utan hallar-
hliðið. En allt kom fyrir ekki. Prinsessan lá í
gullbúna rúminu sínu, bylti sér ailavega og
geispaði, en sofnað gat hún ekki, hvernig sem
hún fór að.
„Nei, heyrið þið nú, góðir hálsar!“ sagði kóng-
urinn við læknana. „Þetta er of mikið af því
góða. Viljið þið gera svo vel og láta prinsess-
una sofna undir eins, eða þið skuluð eiga mig
á fæti, því að nú er ég reiður. Sjáið ]iið eklci,
að ég er farinn að hleypa i hrýnnar.“
Læknarnir hneigðu sig auðmjúklegu. „Ef yð-
ar hátign mætti þóknast svo, þá lálið prins-
essuna horfa á gamanleiki og sjá tamin villidýr
leika listir sinar, þá mun hún komast í ágætt
skap og síðan mun hún sofna.“
Vagn prinsessunnar var nú dreginn út. Hann
var svo fullur af mjúkum svæflum, að hun
gat ekki setið uppi, heldur varð hún að liggja
út af.
Svo liorfði hún á gamanleiki og sá dýrin leika
listir sínar, en svo raunalegt sem það var, þá
gat hún ekki sofnað að lieldur.
Gamli kóngurinn reiddist nú svo, að hann
nötraði allur frá hvirfli til ilja, og þegar hann
ætlaði að fara að borða, hristist súpan úr skeið-
inni, svo að hann varð allur útataður. Það end-
aði með því, að hirðþjónninn varð að mata
hann eins og barn.
Aftur var kallað á læknana.
„Viljið þið gera svo vel að hypja ykkur úr
mínum húsum og það eins fljótt og fæturnir
geta borið ykkur,“ sagði kóngurinn, „annars