Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Qupperneq 44

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
Giiðmundur kom inn.
„Hvað er nú þetta?“ sagði gamli kóngurinn,
„mér sýnist ekki betur en þeir séu tveir.“
„Það kemur til af því, að yðar liátign er syf j-
uð,“ svaraði hirðþjónninn, sem næstur stóð.
„Það er ekki satt,“ svaraði kóngurinn og brást
reiður við. „Haltu þér saman og segðu mér
svo, livað þessi náungi kann. Blæs hann líka
á bljóðpípu?“
„Hann kann alla lesbókina og bálfa landa-
fræðina utanbókar,“ svaraði þjónriinn. „Hann
ætlar að þylja.“
„Æb,“ sagði gamli kóngurinn og fór brollur
um hann. „Náðu i títuprjón, ég er að verða
eitthvað svo einkennilegur yfir böfðinu.“
Hirðþjónninn náði í gulltítuprjón, en aum-
ingja gamli kóngurinn dró að sér fæturna, því
að honum þótti svo vont að láta stinga sig með
tíluprjónum. „Þú mátt ekki stinga mig nema
í ýtrustu nauðsyn,“ sagði bann og glennti upp
augun. „Og láttu svo strákinn fara að þylja.“
„Hvort á ég heldur að byrja á lesbókinni cða
landafræðinni?“ sagði Guðmundur og lmeigði
sig ósköp hæversklega.
Prinsessan settist upp.
„Hvað beitir böfuðborgin á tunglinu?" sagði
liún.
„Ég er ekki kominn svo Iangt í landafræð-
inni, yðar bátign," sagði Guðmundur og hneigði
sig nú hálfu dýpra en áður.
„Hvað er langt héðan til Parísar?“ spurði
prinsessan.
„Það er. .. . ja, ég veit það ekki, yðar bátign,“
sagði Guðmundur og titraði í hnjáliðunum.
„Út með þig,“ sagði prinsessan, og hermenn-
irnir tóku í skankana á honum og sveifluðu
bonum út fyrir dyrnar.
Nú kom Gvendur inn.
„Góðan daginn, gamli kóngur! Góðan dag-
inn, fagra prinsessa! Það er reyndar sagl um
mig, að ég kunni ekkert, en samt held ég, að
mér muni takast að svæfa prinsessuna, en auð-
vitað verður bún þá að bætta að velta sér i
hundrað svæflum um hádaginn. Það kemur
manni í slæmt skap, svei attan. Nei, prinsess-
an verður að liypja sig á fælur og koma með
mér.“
„Er manngarmurinn geggjaður eða hvað?“
sagði gamli kóngurinn og glaðvaknaði.
„Heyrðu nú,“ sagði prinsessan. „Ég skal
koma með þér, ef þú getur svarað þremur
spurningum, sem ég ætla að leggja fyrir þig.
En getir þú ekki svarað þeim, verður þér varp-
að í svartliolið fyrir montið og merkilegheitin.
Heyrðu! hver er fríðasta stúlkan í heiminum?“
„Það ert þú sjálf,“ sagði Gvendur og hneigði
sig fallega fyrir prinsessunni.
„Rélt er það, drengur minn,“ sagði gamli
kóngurinn, en prinsessan stokkroðnaði al' gleði.
„Hver er þá voldugasti maður beimsins?“
sagði prinsessan.
„Það er gamli kóngurinn þarna,“ sagði
Gvendur og lineigði sig aftur.
„Gott, ágætt!“ sagði gamíi kóngúrinn, en leit
undan um leið, því að það var ekki laust við,
að hann væri feiminn við að vera voldugasti
maður heimsins.
„En hver er þá liamingjusamasti maður i
heiminum?“ spurði prinsessan.
„Það verð ég sjálfur, þegar ég er búinn að
svæfa prinsessuna,“ sagði Gvendur, „og það skal
ekki standa á því, að mér takist það. Gerið þið
svo vel og komið þið bara með mér, svo skul-
uð þið sjá.“
III.
Nú var öllum kóngsvögnunum ekið fram.
Hirðmeyjarnar komu allar með. Gamli kóngur-
inn tók ofan gullkórónuna og setti upp der-
húfuna sina. Hann ætlaði líka að fara. Her-
mennirnir seltust á hestbak. Svo lagði öll hers-
ingin af stað heim til Gvendar.
„Hvað á nú að gera?“ sagði prinsessan ósköp
bnuggin, þegar þangað var komið.
„Þú átt bara að smala kindunum hans pabba,
þær eru ekki nema hundrað og þú átt að halda
þeim á beit þarna yfir á Sauðhæðunum.“
Prinsessan fór að hágráta.
„Það þýðir ekkert að vatna músum, heillin
mín,“ sagði Gvendur.
Aumingja prinsessan lagði nú af slað með
féð, og gamli kóngurinn staulaðist á eftir. Hirð-
meyjarnar og hermennirnir þrömmuðu svo þar
á eftir. Það ætlaði allt að horfa á, en ekki mátti
það bjálpa til. Prinsessan bljóp, þegar kindurn-
42