Tímarit iðnaðarmanna - 01.10.1992, Blaðsíða 35

Ásmundur Stefánsson,
forseti ASÍ:
Á þessum tímum þegar hver for-
svarsmaður atvinnurekenda á fætur
öðrum heldur ræður um að skera
verði niður helst allt undir heitinu
opinber þjónusta er ánægjulegt að
fá tilefni til þess að fjalla um
menntakerfið.
Fátt er atvinnulífinu nauðsyn-
legra en traust og skapandi mennta-
kerfi. Einmitt þar er að finna skýrt
dæmi um að opinber þjónusta er
ekki sóunin einber.
Ef við viljum standast samkeppni
við aðrar þjóðir í framtíðinni verður
menntakerfið að skila sínu. Það má
fullyrða með töluverðum rétti að
staða okkar meðal þjóða heimsins
muni í hinni tæknivæddu veröld
framtíðarinnar framar öðru ráðast af
því hve vel við búum að mennta-
kerfinu og hversu vel það stendur
sig.
Við sem störfum á vettvangi at-
vinnulífsins, hvort sem er í röðum
launafólks eða atvinnurekenda, er-
um væntanlega flest sammála um
þetta. Við viljum veg menntakerfis-
ins sem mestan. Við gerum miklar
kröfur til þess. Því miður sýnist mér
að flestir sem vinna að starfsmennt-
un á okkar vettvangi séu þeirrar
skoðunar að forgangsröðun sé ekki
rétt og mikið vanti á að vinnubrögð
séu markviss. Þeir gagnrýna kerfið.
Að hluta til vísa þeir til þess að
fjármagn skorti, sérstaklega til verk-
IÐNAÐARMANNA
menntaáfanga. Of litlu fjármagni sé
varið til tækjakaupa og kennarar séu
ekki sendir til eftirmenntunar. Af-
leiðing sé oft sú að þeir kenni úrelt
vinnubrögð á úreltan búnað, löngu
aflagðan í avinnulífinu. Þeir benda
á að skólar í fjárskorti ýti dýrri verk-
legri kennslu iðulega til hliðar og
hún verði af þeim ástæðum útund-
an.
Eargir þeirra telja hins vegar að
fjárskorturinn sé ekki megin-
vandamál iðnfræðslunnar.
Mun stærra vandamál sé afstaða
skólakerfisins til þeirrar fræðslu.
Þeir telja að það sem máli skipti sé
sú afstaða skóla-
manna að gera
alla að stúdent-
um. Yfiráhersla sé
á bóknám, lang-
skólanám, jafnvel
forsvarsmenn
iðnskólanna meti
árangur sinn eftir
því hvernig út-
skrifuðum nem-
endum skólans
vegnar í tækni-
námi en láti sig litlu skipta hvernig
þeir sem ganga til verklegra starfa
standi sig við verkin.
Þeir kvarta undan því að stór
hluti iðnfræðslukennara líti á nýj-
ungar sem truflun í starfi sínu. Nýj-
ungar séu álíka truflun og nýjar
framleiðsluvörur voru í sovéskum
verksmiðjum.
Einn úr starfsmenntakerfi iðnað-
armannanna segir að þessu fýlgi þó
einn kostur. Eftirmenntunarnám-
skeiðin fái beint til sín illa undir-
búna sveina frá iðnskólunum. Sá
kostur er auðvitað slæmur kostur.
Mér virðast þetta vera megin-
ástæður þess að eftirmenntunar-
námskeið iðnaðarmannahópanna
hafa aðeins að litlu leyti byggst á
samstarfi við iðnskólana. Meira hef-
ur verið sótt til eftirmenntunarskóla
nágrannalandanna.
Það er einnig athyglisvert að eft-
irmenntunin er ekki afrakstur frum-
kvæðis af hálfu skólanna og er að
mestu fjármögn-
uð af aðilum
vinnumarkaðarins
með samningum
um greiðslu at-
vinnurekenda í
fræðslusjóði.
Eg er aftur á
móti ekki viss um
að þetta sé í raun
óheppilegt fyrir
iðnmenntunina ef
skólakerfið væri tilbúið til að laga
sig að þessum aðstæðum.
Það þýddi í stuttu máli að iðn-
skólakerfið beygði sig undir forsjá
atvinnulífsins og nýjungar eftir-
menntunarmámskeiðanna væru
með skipulögðum hætti felldar inn í
starf skólanna.
Eg er viss um að forsvarsmenn
sveinafélaganna væru þessu hlynnt-