Vikan - 19.10.1961, Qupperneq 6

Konur?! Hver er a5 tala um konur?
Þær láta nú ekki snúa á sig, maöur
lifandi. Ég sé Það alltaf betur og
betur, að guði hefur tekizt miklu
betur upp, Þegar hann skapaði kon-
una, en manninn. Hvað ég á viö? Nú
bara þetta, að konan er miklu betur
gerð til likama og sálar, en maður-
inn. Látið mig vita þetta, strákar,
ég sem hef siglt um öll heimsins höf
og kynnzt kvenfólki í öllum löndum.
Ja, hversvegna haldið þið, að skap-
arinn hafi látið konuna hafa það hlut-
verk, að bera börnin undir belti og
fæða þau? Vegna þess, að líkami
hennar er listasmíði, mesta listasmíði,
sem guð almáttugur hefur látiÖ frá
sér fara, og er þá mikið sagt, Því
ekki er hann vanur að kasta til Þess
höndunum, sem hann gerir, bless-
aður.
Já, ég veit að maðurinn hefur meiri
líkamsburði, en ef út í það er farið,
þá er fíllinn líka sterkari en maður-
inn. E'n þó hafa mennirnir í fullu
tré við hann, skjóta hann eða loka
inni i dýragörðum. Það er nefnilega
ekki nóg, að hafa stóra vööva og
kroppþunga. En konan — þar er
ekkert of eða van! Þar er hver vöövi,
hver blettur fullkominn, annaðhvort
til gagns eða skemmtunar.
Ég get sagt ykkur frá einni konu,
sem ég þekkti lengi og sannar þessa
staðhæfingu. Á striðsárunum sigldi
ég um tíma á norskum dalli, sem
flutti Bretum sykur frá Kúbu. Þá
bar svo við, þegar verið var að lesta
í Havana, að bóma slóst í höfuðið á
mér svo ég hrökk niður í lestina. Nú,
nú, ég kom beint á hausinn niður
og rotaðist. Ég vissi svo hvorki í
þennan heim né annan, fyrr en ég
raknaði við á spítala. Þá var búið að
raða höfuðkúpubrotunum, hverju á
sinn stað, en ég hafði banvítis haus-
verk, verri en verstu timburmenn,
skal ég segja ykkur. Jæja, ég lá nú
þarna í nokkra daga og lét mér leið-
ast, því þarna kunni enginn kjaftur
annað en spænsku, og hana kunni
ég ekki í þá daga. — Ójá, ég hef lært
hana síðan, og ef þið eruð eitthvað
að rengja mig, þá er velkomið að við
tölum saman á því máli! — Jæja,
hvað eruð þið þá að grípa framí.
Já hvert var ég kominn, já það er
rétt. — Jafnvel læknirinn gat ekki
sagt annað á ensku en Yes sir og No
sir, og Very good. Loksins kom brezki
ræðismaðurinn. Hann sagði mér, að
skipið hefði lagt úr höfn daginn eftir
að ég meiddist og mundi taka mig
þegar það kærni næst til Havana.
Hann sagði mér iíka að ég gæti ekki
verið lengur á spítalanum, vegna
þrengsla, enda þyrfti ég nú ekki leng-
ur á spítalavist að halda. Sagðist hann
vera búinn að útvega mér dvalarstað
hjá ekkju einni þar í borginni og
myndi fara þar vel um mig. Lét ég
þetía gott heita.
Daginn eftir kom svo bíll að sækja
mig. Ók hann út í úthverfi borgar-
innar og staðnæmdist fyrir utan
hreysi eitt, sem virtist fremur óvist-
legt. Bílstjórinn studdi mig út úr
bílnum, en svo tók ekkjan á móti
mér. Hún umfaðmaði mig og klappaði
hátt og lágt, en ég verð að segja,
að mér brá kynlega viö. Matmóðir
mín, tilvonar.di var kol-biksvört frá
hvirfli til ilja. Nú, ég er kurteis mað-
ur og reyndi að láta ekki á Því bera
hve undrandi ég varð. Sú svarta
fremur bar mig nú, en leiddi, inn i
húsið. Og nú varð ég ennþá meira
hissa.
Húsið virtist aðeins vera ein vistar-
vera. 1 einu horninu var eldavél, á
miðju gólfi var borð og tveir — Þrír
stólar, en við vegginn á móti voru
tvö rúm, annað bælt og óumbúið, en
hitt með drifhvítum, tárhreinum
sængurfötum.
Senora Ramirez — en svo mikið
skildi ég, að það var nafn hennar —
setti nú stól við rúmið, sem augsýni-
lega var ætlað mér. Tók hún nú að
afklæða mig og gekk munnurinn á
henni á meðan eins og hakkavél. En
allt var það óskiljanleg spænska. —
Hún var annars déskoti myndarleg,
kerlingin. Hún virtist vera á milli
fermingar og sjötugs — hvað er þetta,
er það nokkuð hlægilegt? Annars var
hún í holdugra lagi.
Jæja, ég var nú óvanur því að láta
kvenfólk afklæða mig — nunnurnar
á spítalanum tel ég ekki með kven-
fólki — en hér gilti sko ekkert elsku
mamma! Ég mátti ekki snerta á
neinni flík .Kerlingin fór í töskuna
mína og náði þar i náttföt og linnti
ekki látunum, fyrr en ég lá kvik-
nakinn í rúminu. Þá dreif hún mig
í náttfötin. Á meðan lét hún dæluna
ganga, sem fyrr segir. Að lokum
breiddi hún móðurlega ofan á mig og
fór svo að bjástra við að hita kaffi.
Hingað til höfðum við senora Ram-
irez verið tvö ein í húsinu, en nú
opnuðust dyrnar og inn kom ung
stúlka, skínandi fögur og glæsileg.
Mátti gölggt sjá, að þetta var dóttir
senórunnar, en þó var þessi unga
stúlka nærri þvi eins hvít eins og ég
og þið. Hún hafði kolsvart hár og
augu, og var- ekkert kynblendingsleg,
en kynblendingur hlaut hún að vera.
Hún kastaði kveðju á móður sína,
gekk svo til mín og nefndi nafs. sitt,
María Ramirez. Hún virti mig lengi
fyrir sér, aldeilis ófeimin, og virtist
ég standast það próf, Því innan
skamms var hún setzt á rúmstokkinn
og farin að kjafta við mig á óskiljan-
legri spænzku. Nú kom senóran með
afbragðs kaffi og rommflösku, en það
er þjóðardrykkur Kúbumanna og fór
brátt af mér öll feimni. Var mikið
skrafað og hlegið það kvöld.
Kerlingin sauð flesk og baunir, en
María vék varla frá rekkju minni
allt kvöldið. Um háttatíma var ég bú-
inn að læra tuttugu til þrjátíu setn-
ingar á spænsku og María álíka marg-
ar á ensku og íslenzku.
Loks var kominn háttatími mæðgn-
anna og bjó María um sig í flatsæng
á gólfinu rétt fyrir framan rúmið
mitt. Svo krupu þær báðar á kné fyrir
framan ií^ið krossmark sem hékk
upp á vegg og báðust fyrir nokkra
stund. Að því loknu slökktu þær á
lampanum, en rafljós var ekki í kof-
anum.
Ennþá skíðlogaði í eldavélinni eftir
matseldina, og mátti Því heita al-
bjart inni. Nú fór mamma aö hátta
sig. Það var reyndar fljótgert, því
að hún var bara í pilsi og blússu,
sokkalaus, skólaus og naerfatalaus.
Hún sneri sér undan út að vegg, en
rauður bjarminn frá eldavélinni
speglaðist í gljáandi, biksvörtum
kroppnum. Svo smeygði hún sér uppí.
María fór sér að engu óðslega. Hún
var lengi að laga flatsængina sina.
Loksins smeygði hún sér úr kjól-
gopanum. Hún var i nærbol og
blúndubuxum.
Hún berháttaði ekki eins og
mamman, en hún teygði sig alla og
sveigði og sneri sér hvað eftir ann-
að. Ég gat ekki varizt þeirri hugsun
að hér væri um sýningu að ræða. —
Hvers vegna ég sneri mér ekki til
veggjar? Ég hefði gaman af því að
sjá þann karlmann sem hefði litið
undan! Annan eins vöxt hef ég aldrei
séð.
Loks smeygði hún sér í flatsæng-
ina. Mamman var innan skamms far-
in að hrjóta. Ég var næstum sofn-
aður líka, þegar ég heyrði hvíslað:
Kobbi, Kobbi! Það fór rafmagns-
straumur um mig allan og ég hvíslaði
á móti: María, María!
Þó að ég yrði þúsund ára mundi ég
aldrei gleyma þessari nótt. Hún var
þó aðeins sú fyrsta af mörgum svip-
uðum.
Mér batnaði fljótt í höfðinu. Sár
gróa fljótt á ungu fólki og ég fór
að búast við sykurdallinum hvað úr
hverju. Ég kveið því mjög að verða
að skilja við Maríu, en ekki hvarfl-
aði það að mér, að undan því yrði
komizt.
Einn daginn kom systir Maríu i
heimsókn með manni og fjórum börn-
um. Hún var mjög lík systur sinni
og jafnhvit og hún og maður hennar
var Kreóli. En börnin voru, mér til
mikillar furðu, hvert öðru dekkra.
Þau voru svipuð á hörundslit og
amman. Flaug mér þá í hug að ef ég
ætti barn með Maríu, yröi þaö senni-
lega svart. E'n mér fannst þessi hugs-
un svo ógeðfelld, aö ég hratt henni
frá mér. Ég gat ekki hugsaö mér aö
eiga svört börn.
Ég fór nú að hitta ræðismanninn.
Það kom þá upp úr kafinu, að sykur-
flutningaskipinu hafði verið sökkt á
vesturleið. En bráðlega var von á
skipalest að austan og þar vantaði
ábyggilega sjómenn.
Ég tók því lífinu með ró heima hjá
Ramirezmæðgum, sem dekruðu við
mig, eins og ég væri þjóðhöfðingi.
María var alveg hætt að skriða í
flatsængina, áður en hún kom uppi
til mín og við vorum hætt að bíða
eftir þvi að mamma hennar sofnaði.
Ég var nú farin að skilja svolítið í
spænsku og þessvegna brá mér ónota-
lega þegar Maria spuröi mig einn
daginn, hvort hún mætti ekki koma
með prestinn daginn eftir. Ég mald-
aði í móinn, og tíndi til alla meinbugi,
sem mér komu til hugar. Ég sagði,
að ég væri Lútherstrúar, en hún
kaþólsk. En María sagðist vera fús
til þess að láta Lútherstrúarprest
gifta sig. Þá benti ég á að ég væri
farmaður og hefði ekki vinnuleyfi,
né vinnu á Kúbu. Þá sagði María, að
mágur sinn væri verkstjóri við sykur-
suðu og væri búinn að útvega mér
bæði vinnuleyfi og vinnu. Þá fauk í
mig, því að ég er óvanur að lóta aðra
ráðstafa mér, án minnar vitundar.
Sagði ég, að skollinn mætti hirða alla
presta fyrir mér, ég ætti ekkert er-
indi við þá. Slitum við svo talinu í
bili. Um kvöldið fór mamma gamla til
eldri dóttur sinnar, og sagðist ekki
koma fyrr en daginn eftir. Vorum við
María því ein í kofanum um nótt-
ina. Þóttist ég vita, að það væri með
ráði gert.
Þegar ég var kominn uppí, klæddi
Maria sig úr hverri spjör og hóf að
dansa. Dansinn var svo eggjandi og
lostafullur að ég tapaði bæði ráði og
rænu. En þegar ég ætlaði að snerta
hana, vatt hún sér frá mér og ég fékk
ekki að koma nærri henni, fyrr en ég
hafði lofað henni að fara með henni
til prestsins daginn eftir.
Á eftir lá ég andvaka og nagaði
mig í handarbökin. Hin svörtu systur-
börn Mariu stóðu mér sífellt fyrir
hugskotssjónum. Ég mátti ekki hugsa
til Þess að eignast slík börn. Ég ákvað
Smásaga cftir
Vavtð Askelsson
Zcikning eftir
■Uauk Ualldórsson
6 VIKAN