Vikan - 19.10.1961, Blaðsíða 13

haft tíma til að taka Það alvarlega,
svaraði ég.
— Ástin er til í ýmsum afbrigðum,
sagði hann.
— Ég skil ekki alveg hvað þú átt
við.
— Ég á við, að til sé hrein og fög-
ur ást, og þar að auki ást sem gerir
mann ölvaðan, brjálaðan. Og þegar
slík ást nær tökum á þér, gamli minn,
ertu búinn að vera —- Þá er engin leið
að snúa við.
Mér leið dálítið óþægilega, en á
hinn bóginn gat ég auðvitað ekki rið-
ið mína leið og látið hann eftir. Þá
ástæðu notaði ég að minnsta kosti
til að afsaka það að ég sat og hlustaði
eftir beztu getu.
— Ég heillaðist daginn sem ég sá
hana í fyrsta sinn og ennþá er ég
töfrum bundinn.
— Er það Wyndham? spurði ég.
Hann virtist brjóta heilann ræki-
lega. — Nei, sagði hann að lokum.
Hann skiptir engu máli. Það er ég
sjálfur — þessi tilfinning mín gagn-
vart henni — því ef ekki væri þannig
komið fyrir mér, skyldi ég umsvifa-
laust kasta honum á dyr og sjá hon-
um fyrir fari beinustu leið til Afríku.
— Getur þú útskýrt nánar hvernig
tilfinningar þinar gagnvart henni
eru?
— Það er nákvæmlega eins og ég
sagði — hún gerir mig ölvaðan. Ég
er veikur af þrá til hennar, þannig
að ég hef ekki verið með sjálfum mér
síðan ág hitti hana. Ég er svo and-
skotaiega háður henni að ég þori
ekki að finna að hegðun hennar með
einu orði, hvorki varðandi Wyndham,
þennan 'bjánalega dýragarð, Afriku-
ferðirnar eða nokkuð annað. Ég er
dauðhræddur um að hún yfirgefi mig,
og er þakklátur fyrir minnsta merki
af hennar hálfu um hollustu við mig.
— Þetta 'hljómar illa. Heldur þú
ekki, að einmitt Þetta viðhorf þitt
til hennar geti að fullu tortímt ást
hennar til þín? Kona á borð við
Cozenku hefur áreiðanlega ekki mik-
ið til að gefa ístöðulausum aumingj-
um.
Hann leit á mig með vanþóknun
sakir einfeldni minnar. — Ást henn-
ar til mín? Aulinn þinn — hún er
ekki til. Hún hefur aldrei verið til.
Það sagði hún mér þegar ég elti hana
um hálfan heiminn og sárbað hana
að giftast mér. En ég var reiðubú-
inn að gera mér að góðu hvaða smá-
ræði sem var, ef hún aðeins vildi gefa
mér tækifæri.
— Ég hygg að þú hafir misskilið
þetta allt saman, sagði ég. — Hvað
hefur þú fram að færa til sönnunar
því að hún elski þig ekki?
— Ertu blindur? Littu á mig. Ég
veit hver ég er. Hávaðasamur kauði,
alls ekki hennar manngerð. En ég hef
eignazt firn af peningum, og fyrir
Cozenku eru peningar álíka mikil-
vægif og loftið, sem hún andar að sér.
Ég lyfti hendinni í mótmælaskyni.
— Bíddu nú aðeins . . .
En hann óð elginn áfram.
— Ég veit hvernig hún kemur þér
fyrir sjónir, Marty. Nákvæmlega eins
og öllum karlmönnum, sem hún er
ekki gift — sem falleg, blóðheit kona,
en það er bara ytra borðið. I raun-
inni tekur hún allt sem hún getur
fengið án þess að gefa nokkuð í stað-
inn.
— Hvers vegna horfist þú ekki í
augu við sannleikann og útrýmir
henni úr lífi þínu? Skildu við hana.
Kauptu þig lausan. Þú hefur efni á
því að gera skilnað eftirsóknarverðan
fyrir hana.
— Já, það hef ég — fjárhagslega
séð, en það er ekki þar sem skórinn
kreppir að. Ég get það einfaldlega
ekki. Ef ég sendi hana á brott myndi
ég falla henni til fóta og sárbiðja
hana um að koma til mín aftur —
áður en hún væri horfin mér úr
augsýn.
Þessi var þá orsökin til þess, hve
blindur hann virtist vera gagnvart
Wyndham. Hann óttaðist að Cozenka
kynni að yfirgefa hann, ef hann hætti
að taka á henni með silkihönzkum.
— Hertu upp hugann, Bender,
sagði ég. Það eitt er víst, að þin að-
ferð leysir ekki þetta vandamál. Ég
hygg að hún geri aðstöðuna enn
verri. . .
Hann hafði þörf á allri þeirri hvatn-
ingu, sem hægt var að láta honum í
té, og hann greip með hjartnæmum
ákafa um hálmstráið, sem ég rétti
honum. — Er þér alvara?
—- Það hefði ég haldið. En flanaðu
ekki að neinu. Hugsaðu málið vand-
lega, og komir þú ekki auga á mis-
tök þín, skaltu ferðast eitthvað í
burtu og þrauthugsa málið einu sinni
til. Þú kemur niður á fæturna, trú
mér til.
— Þetta hljómar ekki svo asna-
lega.
— Og gleymdu þessari vitleysu um
að líf þitt sé í hættu. Hún ruglar þig
bara í ríminu.
Hann reis snögglega upp. — Það
getur verið. Fyrirgefðu Marty, það
var ekki ætlun mín að hrúga áhyggj-
um minum á þínar herðar.
— Þú þurftir að trúa einhverjum
Framhald á bls. 34.
á mér. Og ekki heldur
gráu frumunum mínum
að vera morðingjanun aðhláturs-
á hreyfingu - já alveg áreiðanlega
VIKAN 13