Vikan - 19.10.1961, Blaðsíða 21

Foringjanum tókst það eftir
að hafa reynt nokkra lykla.
heima, svaraði Dermot, en brá þó.
Crawley lögreglustjóri horfði enn
út um gluggann. — Hugsaðu þig bet-
ur um. Það var laugardaginn fyrir
þrem vikum . . .
— Laugardaginn fyrir þrem vikum;
ég hef áreiðanlega verið heima, svar-
aði Dermot, og allir, að Crawley und-
anteknum, störðu spyrjandi á hann.
— Þú fórst úr bænum klukkan þrjú
með áætlunarbílnum . . .
— Það er alveg satt. Ég skrapp
með Sean Reilly til Rathgiven að
heimsækja systur hans.
—• Jæja, ég verð að halda áfram,
sagði Crawley, kvaddi og hélt á brott.
Ned einn tók undir kveðju hans.
Kathleen hvessti augun á Dermot.
— Hversvegna laugstu að lögreglu-
stjóranum? spurði hún.
— Ég laug ekki neinu. Við fórum
fyrst til Appelbridge, síðan til Rath-
given.
— Segðu mér sannleikann. Tókst
þú einhvern þátt í árásinni? Svaraðu
mér.
— Hann var með þeim, svaraði
systir hans.
Dermot sneri sér að henni. — Þeg-
iðu, lausmálg. . .
— Þú skipar mér ekki að þegja.
Ég veit þetta. Einn af kunningjum
minum sagði mér það.
Kathleen settist við borðið. — Það
hvilir bölvun á þessu landi. Bardag-
ar og mannvíg — og nú er minn eigin
sonur flæktur i þetta . . . Hún sneri
sér að manni sínum. Það er þér að
kenna, mælti hún.
Patrick hallaði sér fram og spýtti
i glæðurnar. — Sýnir að það er tögg-
ur í honum. Það er timi til þess kom-
inn að unga kynslóðin vakni og hlýði
kalli ættjarðarinnar. Ég gerði mitt og
Vincent sálugi lét lífið fyrir hana.
Kathleen reis á fætur, hvessti aug-
un á Dermot og mælti titrandi röddu:
—• Þú segir skilið við Þessa angur-
gapa. Ég vil ekki eiga von á þvi, að
þú fallir fyrir byssukúlunum eða
rotnir lifandi í einhverri dyflissunni.
Ég ól þig ekki til þess.
Dermot leit ásakandi á Bellu. —
sem byrjaði í
síðasta blaði. Sagan
verður í sjö blöðum
og veiður síðan
sýnd í Tripolibíói
Þessu kemur þú af stað . . .
— Þú mátt sjálfum þér um kenna.
Þú, sem ætlar að frelsa Irland og ert
genginn í lið með hálfbrjáluðum fífl-
um í Duncrana, svaraði Bella.
Patrick gamli reis á fætur og lagði
höndina á öxl Dermot. — Ég er stolt-
ur af þér. Og á meðan ég er húsbóndi
á þessu heimili, skal engum líðast að
álasa þér, mælti hann með þunga.
11.
Neeve stóð fyrir framan spegilinn
í hárgreiðslustofunni og ræddi lágt
við sjálfa sig. — Nei, Dermot, nei. . .
ekki fyrr en við erum gift. Þú verð-
ur að hafa einhvern hemil á þér. . .
Svo þagði hún andartak. Skyldi hann
hafa tekið þátt í árásinni. Það væri
ekki nema eftir honum. Einhverja
nóttina mundi hann laumast inn til
hennar með blæðandi sár á brjóstinu;
hún yrði að styðja hann til rekkju,
hita vatn og gera að sárum hans. —
Þú ert heimsk, Neeve Donnelly, mælti
hún við spegilmynd sína. Svo hvarf
hún frá speglinum, setti á sig svuntu
og fór að sópa og taka til í hár-
Framhald á bls. 43.
inn hélt uppi vörn fyrir hana. Um
hríð þráttuðu þeir um afstöðu kirkj-
unnar til stjórnmála yfirleitt, en þó
einkum til frelsishreyfingarinnar
írsku, sem faðir Sheehy fylgdi heils-
hugar.
Um kvöldið sat faðir Sheehy fund
deildar gelisku samtakana ,í bæn-
um, sem einkum voru skipuð ungum
mönnum, og höfðu það að markmiði
að endurvekja geliskuna sem þjóð-
tungu og koma á geliskri menningu.
Þar flutti hann harðorða ræðu, þar
sem hann fordæmdi meðal annars
knattspyrnuna sem óírska, og kvað
félagsmönnum nær að iðka forngel-
yfli?
Undrun Neds var svo einlæg, að
Crawley lögreglustjóri fór ósjálfrátt
að efast um þann grun sinn, að lið-
sveit í þjóðfrelsishernum hefði starf-
að um hríð i Duncrana, og Dermot,
sem var félagi í gelisku samtökunum
og sonur eins af görpunum úr gamla
þjóðfrelsishernum, stæði þar fram-
arlega. Þeir gengu inn, Kathleen tók
Crawley vel og bar honum te, Patrick,
Dermot og Bella, sem höfðu verið úti
við, komu inn og tóku sér sæti. Crawl-
ey sagði erindi sitt og virti Bellu síð-
an fyrir sér: — Þarna áttu fallega
dóttur, Patrick. Elta piltarnir hana
Mi/mrio
iska leiki og íþróttir og Þótti mörg-
um áheyrendum nóg um ofstæki hans.
Að ræðunni lokinni spurði einn
þeirra, hvort hann teidi árásir á
vopnabúr óþjóðlega íþrótt. Þá brosti
faðir Sheehy.
— Nei, það er svo sannarlega sú
elzta og þjóðlegasta íþrótt, sem við
Irar eigum. Og það er leitt, að hún
skuli ekki vera stupduð af sam'a
kappi nú og áður fyrr meir. . . .
Þá brostu Þeir hvor til annars,
Dermot og Sean.
10.
Ned ók möl i hjólbörum á brautina
heim að húsinu, þegar Crawley lög-
reglustjóra bar þar að á reiðhjóli
sínu. Hann tók Ned tali, kvað það
erindi sitt að líta eftir hvort myrkv-
unartjöldin fyrir gluggum væru eins
og þau ættu að vera; viðurkenndi að
þessi myrkvun væri í rauninni hé-
gómi einn, en það væri skylda sín að
sjá svo um að lögum og reglum væri
fylgt. Ned spurði hvort komizt hefði
upp hverjir hefðu heimsótt vopna-
búrið.
Lögreglustjórinn kvað nei við Þvi.
— En nú fer að harðna á dalnum
fyrir þeim drengjum. Foringi liðsveit-
arinnar, sem þar hefur vörð, hefur
verið sviptur stöðu sinni og stefnt
íyrir herrétt vegna hirðuleysis og
vanrækslu.
Ned kveikti sér í pípu. — Þá fer
nú af mesti frægðarljóminn; það gef-
ur til kynna að þeim hafi verið opin
leið. . .
— Frægðarljóminn, endurtók lög-
reglustjórinn, hann fer nú að gerast
viðsjárverður. Nú er stjórnin að gefa
út lög, sem heimila lögreglunni að
taka menn fasta og hafa í haldi, ein
göngu fyrir grun um þátttöku í slík-
um aðgerðum, eða stuðningi við upp-
reisnarsamtökin. Það verður þvi um
hóphandtökur að ræða, ef til fleiri
árása kemur.
— Aldrei mundir þú taka mig fast-
an . . .
Crawley hugsaði svarið nokkra
hríð. — Það er aldrei að vita. Annars
geri ég ráð fyrir að honum bróður
þínum yrði hættara.
— Bróður mínum, mælti Ned for-
viða. Hvaða hætta skyldi brezku ríkis-
stjórninni geta stafað af sliku dauð-
ekki á röndum? spurði hann.
—■ Hvort ekki er, svaraði Patrick.
Þær eru víst ekki margar, heyhlöð-
urnar hérna í kring, sem hún kann-
ast ekki við. Ég er að hugsa um að
fara að tjóðra hana heima um helgar.
Crawley þakkaði fyrir teið, reis
á fætur, athugar myrkvunartjöldin
fyrir glugganum eins og til mála-
mynda, sneri sér síðan að Dermot og
spurði hann hvernig honum liöi, og
það var eitthvað í röddinni, sem gaf
Dermot til kynna að hann skyldi vera
var um sig.
Crawley horfði út um eldhússglugg-
ann. — Hvar varst Þú, kvöldið og
nóttina sem þeir heimsóttu vopna-
búrið?
— Ætli ég hafi ekki verið hérna
VIKAN 21