Vikan - 19.10.1961, Blaðsíða 12

SVARTA
pardusd
Ég er ekki hrifinn af morðum.
ÞaC reyni ég a8 minnsta kosti a8 telja
sjálfum mér trú um. ETn sta8reyndirnar
eru samar vi8 sig — ég er bla8ama8ur.
Ég afla mér daglegs brauSs meC því a8
skrifa um markverSa menn, sta8i og at-
burði. Svo það var ef til vill undirvitund
mín, sem gerði það að verkum að ég hafðist
ekki aS til þess að hindra þennan hörntulega
atburð.
Ég vona að raunin hafi ekki verið sú, en
ég er ekki viss um það.
Og ofan á allt annað varð ég atvinnimn-
ar vegna vitni að sorgarleiknum. Þegar
Cozenka kom frá Afríku, hafði ég átt viö-
tal við hana og fengið tilboö um að koma
til „umráðasvæðis" þeirra, til að líta sem
snöggvast á dýrin sem hún hafði haft heim
með sér.
Hún og Peter Wyndham.
Og i rauninn enga ástæðu til að ætla aS
nokkuð annað lægi að baki heimboði þessu.
Ég fór úr lestinni á einmanalegri stöð,
þar sem ekill beið mín með herragarðsvagn.
Cozenka er ykkur auðvitað engan veginn
ókunn; myndir af henni hafa að minnsta
kosti birzt í öllum blöSum, og rómantísk
ástarsaga um samskipti hinnar evrópsku
fegurðardísar og texanska milljónerans Ken
Bendei's var á sínum tíma þvæld fram og
aftur i allri lituðu pressunni.
Og þó að þau gengju í hjónaband, varð
eftir sem áður enginn hörgull á efni í slúð-
urdálkana. Elska Cozenku á Afríku, veiði-
leiðangrarnir, öll villidýrin hennar frá
frumskógunum og fenjunum. Hin sífellda
fylgispekt hins glæsilega Peter Wyndhams
við Cozenku jafnt heima sem erlendis og
að því er virðist góðfúsleg viðurkenning
Ken Benders á því ástandi. Peningarnir,
sem hann jós á báða bóga til að fullnægja
lítilfjörlegustu duttlungum hennar. Hið við-
áttumikla landsvæði sem hann hafði breytt
í eftirmynd af Afríku, griðland dýra, sem
Cozenka hafði haft heim með sér og ekki
viljað skilja við sig.
Þessi þrenning var álíka tíður gestur í dálk-
unum og Krúsi. Þannig var ástandið sem
sagt þegar ekillinn nam staðar fyrir framan
höll Benders, er samanstóð af ekki færri
en tuttugu herbergjum.
Bender stóð og beið mín í sinni eigin
stórvöxnu persónu. Við heilsuðumst sem
gamlir vinir, enda hafði ég átt við hann
mörg viðtöl og okkur hafði ævinlega komið
vel saman.
Hann var stór og klumpslegur, hrjúfur
og grófgerður náungi. Hann bar ekki
minnsta snefil sýndarmennsku, eins og
hægt hefði verið að búast við af þeim
manni, er Cozenka hafði valið sér til eigin-
orðs. En var hreinskilinn og vinalegur eins
og húsbóndalaus hvolpur.
Hann tók á móti töskunni minni, kreisti
hönd mína og beljaði: — Marty, gamli
skálkur! Gaman að sjá þig. Zenka er niðri
við skýlin ásamt Pete. Mig minnir þau
segja að einn apanna væri veikur. Hvernig
væri að fá sér einn konjak? En eftir á að
hyggja þú hefur víst aldrei komið hingað
fyrr. Laglegur staður, finnst þér ekki?
— Fallegt af þér að bjóða mér hingað,
sagði ég. Ég er einmitt á hnöttunum eftir
að heyra eitthvað um síðustu ferð Cozenku.
— Ágætt, þrumaði hann. Vertu bara kyrr
í mánuð. Eða ár ef þú vilt. En nú skulum
við snúa okkur að konjakinu.
Við fengum okkur nokkra góða og gráa
og þar sem Bender gat aldrei látið sér
detta í hug að nokkur gæti orðið þreyttur,
ókum við síðan niður að skýlunum.
Eftir fimm minútna ferð í bil vorum við
staddir í hjarta hinnar svörtu álfu, ævin-
týralandi, sem búið hafði verið til fyrir
milljón dollara í mjög venjulegu amerisku
umhverfi.
Og hér var einnig að finna öll þau dýr,
er viðeigandi voru. Ég sá nokkra ólundar-
lega vatnabuffala, gíraffa, sem glefsaði eftir
eyra félaga sins hátt í lofti, vatnahest I
einkapolli sinum og sebradýr, sem leit út
fyrir að vera orðið dauðþreytt á þessum
kringumstæðum, sem nærri ómögulegt
virtist að skapa.
Cozenka og Wyndham voru ekki í apa-
húsinu, heldur fundum við þau í skýli einu
rétt hjá, þar sem þau stóðu fyrir framan
búr, er hafði inni að halda tlgulegt, svart
pardursdýr. Þau þrýstu sér mjög þétt hvort
að öðru.
Mjög þétt. En Bender virtist ekki gefa
því neinn gaum, svo að ég furðaði mig á
því hversu blindaður hann var. En ég varð
að viðurkenna að Cozenka bar ekki minnsta
sektarsvip. Hún hellti yfir okkur hinum
fræga hlátri sinum og sveif í arma Bend-
ers, og ég öfundaði hann þegar hann kyssti
hana.
Það var eitthvað við Cozenku, sem kom
ímyndunarafli manna á hreyfingu, að
minnsta kosti mínu. Hún minnti mig á
javanskar dansmeyjar, forn hof, búdda-
munka í gulum skikkjum og ilmandi hita-
beltisnætur.
Hinsvegaf var Cozenku engin þörf á slik-
um bakgrunni framandi umhverfis. Hún
hafði sömu áhrif hvort sem hún klæddist
reiðbuxum, hanastélskjól eða gömlum
mjölpoka, -— eða Það áleit ég að minnsta
kosti.
Hún vék sér undan kossi Benders til að
rétta mér höndina. — En dásamlegt af þér
að koma hingað úteftir til okkar, Marty,
sagði hún. Þú verður að stanza hérna
reglulega lengi. Þú þekkir Peter, auðvitað.
Ég þekkti hann einkum sem stöðugan
skugga Cozenku. Hann var glæsilegt dæmi
þeirra karlmanna, sem sanna að það er
ekki nauðsynlegt að líta út eins og Gregory
Peck til að geta fullkomlega leikið hlutverk
hins hvíta villidýraveiðara. Ljóst hárið, upp-
litað af sólinni, og loðnar augabrýrnar hjálp-
uðust að því að gefa honum einmitt hið
rétta yfirbragð hrjúfrar karlmennsku. En
hann hefði auk þess sómt sér eins vel I
smóking á Savoy.
Hann tók stuttu pípuna út úr munninum.
— Payne, gamli prakkari. Gaman að sjá
þig, sagði hann og stakk pípunni upp í sig
aftur. ■*
Ég svaraði i sama tón og svo beindum viðjí,
athygli okkar að Cozenku. Hún hafði grip-í
ið í handlegg Benders og starði sem dáleidd ^
á pardusdýrið. —
— Ljúflingurinn minn, sagði hún, ef ég
hefði verið uppi á tímum heiðninnar, hefði
ég áreiðanlega tilbeðið kattguðinn. Horfðu
bara á hann, þar sem hann liggur í sínu
villta, svarta samræmi! Hve hann hlýtur
að hata okkur!
Bender hló. — Já, byssulaus vildi ég ekki
mæta honum í myrkri að næturlagi, sagði
hann.
— Varaðu þig, Payne! Farðu ekki svona
nálægt! Þú verður að vera varkár!
Það var Wyndham sem hrópaði, og ég
hrökk til eins og býfluga hefði stungið mig.
— Fyrirgefðu, hélt hann áfram. Ég ætlaöi
ekki að hræða þig, en þessir stóru kettir
eru svikulir eins og skrattinn sjálfur, —
sérstaklega þó þessi hérna. Eitt skref nær
honum hefði ef til vill kostað þig annan
handlegginn.
— Heimskulegt af mér, umlaði ég enn-
þá skelkaður.
— Hann ætti í rauninni að fá nýtt búr.
Með sterku stálþráðaneti fyrir í stað járn-
stanganna.
Ég virti pardusinn fyrir mér með nýrri
virðingu. Hann lá og gaut á okkur aug-
unum, silkimjúkur og svartur að undan-
skilinni hvítri stjörnu á enninu. I augum
hans, sem hrærðust ekki hót, brann grænn
eldur. Ég þóttist sjá fyrir mér allt hatrið
og kænskuna, sem Wyndham hafði talað
um.
Skellihlátur Cozenku rauf þögnina.
— Nei, hlustið þið nú á, sagði hún. Við
fáum léleg skrif ef við látum okkar dásam-
lega Ára gera Marty dauðhræddan í heim-
sókn hans hingað. Nú verðum við að reyna
að vera honum góðir gestgjafar, þá fyrir-
gefur hann okkur ef til vill.
Og þau voru sannarlega góð heim að
sækja. Við snæddum miðdegisverð, sem
kræsingar fárra hinna beztu veitingahúsa
hefðu getað jafnazt á við, og á eftir drukk-
um við kaffi og konjak. Bender gaf langar
og þurrar skilgreiningar á erfiðleikum sín-
um á tímabilinu áður en hann varð milljón-
eri, viðmót Wyndhams gaf til kynna, að
nærvera hans ein saman væri sérstaklega
ákjósanleg og Cozenka yfirskyggði fyrir-
hafnarlaust allt og alla með rafmögnuðum
persónuleika sínum.
Hér var greinilega þrenning, sem náð
hafði sjaldgæfu samræmi. eða feikn ytri
sýndar og innri eiginda, sem fóru í súg-
inn í andrúmslofti eyðimerkurinnar. Ég
var ekki viss um hvort heldur var.
Síðdegis næsta dag veitti Bender sjálfur
mér nýja innsýn í myndina. Hann hafði
farið með mig í útreiðartúr til að ég fengi
nokkra hugmynd um víðáttu landareign-
arinnar.
Skyndilega stöðvaði hann hestinn, steig
af baki, settist á stein og sagði: — Marty,
gamli prakkari, þau drepa mig fyrr eða
síðar. Það er eins víst og . . .
Hann þagnaði í miðri setningu og þurrk-
aði sér í framan með stórri hendi. Ég tók
“ mér sæti á steininum við hlið hans. — Hef-
ur þú nokkru sinni verið ástfanginn, Marty?
spurði hann svo.
— Nokkrum sinnum, en ég hef aldrei
Mér líkar ekki að vita vin minn drepinn fyrir framan nefií
efni vegna getuleysis að sanna nokkuð. Það kemur litlu i
12 VIKAN