Vikan - 19.10.1961, Blaðsíða 14

Gunnar M. Magnúss
Grunsamlegir menn á
Síðari grein
Raufarhöfn
iópaskef
y* í:
■ Þórshöfn
Grit&sslaSi|
■ferðubretð
Hallormsstaður
Snæfejk
Djúpivogur
mannas
Stokksness
KállatellsstaSur
imerkursandur
■ msmýri
NÚ ER ÞESSUNI
LEIK L0KIГ
„ÞEIR ERU MENN EINS
OG VIÐ.“
Þar var komið sögu, að tveir for-
ingjar úr setuliðinu höfðu handtek-
ið þrjá menn, sem höfðu hafzt við
i hellisskúta í Sélvogi norðan Borg-
arfjarðar eystri.
Þegar fyrst varð vart við þessa
menn, var setuliðinu tilkynnt það.
Voru þá hermenn sendir til leitar.
Þetta var 5. maí 1944. Tveimur dög-
um seinna fundust mennirnir í svo-
nefndum Grjótbrekkum, sem liggja
ofan Njarðvíkur.
Klukkan 7. að morgni komu for-
ingjarnir með fangana til Njarð-
víkur. Voru þeir fegnir að fá hress-
ingu, en skipuðu svo fyrir að fang-
arnir mættu ekki þiggja neinar góð-
gerðir.
Það var þá, sem Guðrún Jónsdótt-
ir, húsfreyja í Njarðvík, sagði:
— Þeir eru menn eins og við, og
fái $g ekki að gera þeim gott lika,
fær enginn góðgerðirnar hjá mér.
Snerist þá máiið svo, að fangarnir
voru látnir koma heim á hlað, til
að þiggja góðgerðir. En hermenn-
irnir stóðu með skammbyssur i
höndum yfir þeim á meðan.
Fangarnir töluðu sín á milli um
hina íslenzku gestrisni, og létu þess
getið, að Njarðvíkurhjón skyldu eiga
og njóta farangurs þeirra, ef hann
fyndist siðar, þar eð þeir óskuðu
ekki eftir því, að hann lenti í hönd-
um hermannanna, sem hefðu hand-
tekið þá.
Töluðu fangarnir fleira saman,
sem heimamenn greindu, meðal
annars létu þeir orð falla um það,
að réttast væri að þeir segðu fólk-
inu hér hið rétta um ferðir sínar og
þar með, hverjir þeir væru.
En er hér var komið, þótti her-
foringjunum nóg komið af orða-
skvaldri fanganna og skipuðu þeim
að þegja. Báru þeir því við, að þeir
skildu ekki islenzku og vildu þar
af leiðandi ekki láta landsmenn fá
neinar fregnir frá föngunum um
ferðir þeirra og háttalag.
HALDIÐ ÚT í HERSKIP.
Séra Ingvar Sigurðsson segir sið-
an svo frá atburðum:
— Þeir Björgvin Vilhjálmsson og
Þórður Jónsson komu á bátnum til
Borgarfjarðar um klukkan 8 að
morgni. Settu þeir hermennina um
borð í herskipið, sem létti óðara
akkerum og hélt af stað.
En er þeir komu i land, var hrepp-
stjóri þar fyrir og sagði þeim þau
tiðindi, að foringjarnir væru komn-
ir til Njarðvíkur með fangana og
herskipið ætti að koma þangað.
Sneru þeir þá við og bættist einn
maður i bátinn, Helgi Jónsson, bróð-
ir Þórðar.
Settu þeir nú á fulla ferð á eftir
herskipinu, veifuðu til þess, og tókst
þeim að ná þvi utarlega í firðinum
og sögðu skipverjum tíðindin.
Var svo haldið til Njarðvikur og
lagðist herskipið út og norður af
landsendanum. En einn hermaður
var settur í vélbátinn, sem svo hélt
inn að fjöru í Njarðvik.
Þegar þangað var komið, sást hvar
foringjarnir komu með fangana á
undan sér niður i fjöru. Spurði þá
hermaðurinn Þórð, hvort þetta væru
sömu mennirnir, sem hann hefði
séð í Seivognum og kvað hann svo
vera. En vegna þess, að talsverður
súgur var við sandinn, gátu þeir
ekki lent annars staðar en sunnan
Njarðvíkur. Voru fangarnir að smá-
stanza og spyrja foringjana, hvort
það væri hér eða þar, sem báturinn
ætti að lenda.
FYRIRLIÐI FANGANNA FÉLL
í SJÓINN.
Yngri mennirnir komu fyrstir út
í bátinn. Þegar annar þeirra settist
niður, varð honum að orði:
— Nú er þessum leik lokið.
Þvi næst tók hann upp lítinn
böggul, sem hann hafði i vettling í
vasa sinum og spurði, hvort Borg-
firðingarnir vildu geyma þetta fyrir
sig.
En þeim kom saman um, að þeir
skyldu ekki taka við þvi.
14 vikan