Vikan - 19.10.1961, Blaðsíða 17

Einu sinni hafði Lísa fullyrt það við Yictor,
að hún elskaði hann ekki — en nú þurfti hún
ekki lengur að skrökva.
TRYGGÐ MAUREEN.
Dyrnar inn í stofuna stóðu opnar,
og hún heyrði móður sína segja: —
Þú getur fengið brúðarslæðuna mína,
Mayreen . . . Þetta er forlátaslæða,
og öldungis eins og hún var, daginn
sem ég bar hana.
EYi Maureen svaraði ákveðin. — Eg
ætla mér ekki að vera í brúðarskarti,
mamma . . .
Lísa þoldi ekki að heyra meira og
lokaði hurðinni.
— En þú hafðir hugsað þér að vera
í brúðarskarti, þegar . . . hélt Kitty
áfram, en kom svo til hugar að það
væri kannski óviðeigandi að vera að
rifja slíkt upp, og þagnaði við. — En
þér mundi fara slæðan vel, sagði hún.
— Ég var einmitt að skoða hana i
gær. . .
— Geymdu hana, svaraði Maureen.
— Það er ekki að vita nema Lisa
hafi not fyrir hana áður en langt um
líður.
En Kitty hristi höfuðið.
— Hún Lísa er ekki að hugsa um
þessháttar. Ég veit ekki hvað veldur.
Þegar ég var komin á hennar aldur,
hafði ég verið ástfangin fimm sinn-
um og trúlofuð tvivegis, og hafði ég
þó ekki kynnzt föður þínum. En Lísa
lítur ekki á nokkurn mann.
Mikki kveikti sér I sígarettu. —
Ekki það? sagði hann glettnislega. —
Hún var þó skotin í Pétri Farley,
hérna einu sinni.
Móðirin leit ásakandi á hann. — En
sú vitleysa, sem þér getur komið til
hugar. . .
Mikki hló. — Það er eins satt og ég
stend hérna. Hún minntist að vísu
aldrei á það, svo við létum sem
við tækjum ekki eftir því. En hún
roðnaði upp í hársrætur, þegar á
hann var míinnzt, og gat ekki á
helli sér tekið, þegar hann opinberaði.
En þegar hann kvæntist, lét hún sem
ekkert væri, og nú hefur hún áreið-
anlega gleymt honum.
— Ég trúi ekki einu orði af þessu,
sagði Kitty. — En hefði þetta verið
þá áttir þú að segja mér það. Ég er
þó móðir hennar.
Rósa kom inn I sömu svifum. —
Bréf til Maureen, sagði hún. — Lá
á borðínu hjá Beryl. Hlýtur að hafa
lagt það þar — nei?
— Bréf til min? mælti Maureen
undrandi og tók að athuga það. —
Það . . . það er frá Andy, mælti hún
og röddin titraði. Hún starði á um-
slagið, eins og hún gæti ekki trúað
sínum eigin augum.
— Hann hefur sennilega séð til-
kynninguna, sem ég bað Florence að
setja í blöðin, sagði Kitty. — Og vill
nú óska þér til hamingju, og það
sýnir að hann . . .
Maureen braut upp bréfið og tók að
lesa.
— Þið hafið Þekkzt svo lengi, mas-
aði móðir hennar, — að það er ekki
nein ástæða til Þess að þið verðið
óvinir, þótt svona færl. Hvað skrifar
hann, Maureen?
Maureen stirðnaði upp. — Hann
kveðst hafa frétt það úr bréfi, sem
Beryl skrifaði móður sinni, að við
höfum orðið fyrir vonbrigðum þegar
hingað kom, og að frændi hafi sagt
okkur ósatt um Monte Paraiso. Og
hann kveðst bíða min, i þeirri von að
ég sjái mig um hönd, og býðst til að
senda mér peningana fyrir farinu
helm. . . .
Og Maureen barst 1 grát.
Nokkra stund mælti ekkert þeirra
orð frá vörum. Loks varð Kitty til
að rjúfa þögnina.
— Þú verður að skrifa honum og
þakka honum fyrir, Maureen.
— Skrifa honum! hrópaði Maureen.
— Nei, ég fer tll hans tafarlaust. Þú
verður að íyrirgefa mér, Victor; ég
veit að það er hræðilega ljótt af mér,
en ég get ekki gifzt þér . . . ekki fyrst
Andy elskar mig enn . . . eftir allt,
sem ég lét mér um munn fara við
hann. . . .
— Þetta er allt í lagi, svaraði Vict-
or rólega. — Farðu heim til Bretlands
Framhald á bls. 28.
v:.AM V7