Vikan - 19.10.1961, Blaðsíða 38

Fallegur stíll
Góð vinna
Gott verð
Kjörorðið er: „ÁVALLT ÞAÐ BEZTA“
LAUGAVEGX 66
SÍMI — 19170
— Marty ... hlífðu mér ...
— Þú samdir pottþétta áætlun í
því skyni að myrða hann þannig, að
það liti út sem slys. Svo pottþétta,
að hún næstum heppnaðist.
Wyndham hafði sýnt af sér eitt
óróleikamerki. Hann hafði látið drep-
ast í pípunni. Nú tók hann hana úr
munninum og sagði: — Hefur þú í
hyggju að segja sériffanum frá þessu?
— Já, sannarlega. Sú ákvörðun
jafngildir iíklega spurningu um Það
hvort erfiðara sé að skýra tilkomu
tveggja líka en eins. Þú hefur byss-
una innan seilingarvíddar.
Wyndham hló þvinguðum hlátri. ■—
Drottinn minn, hver heldur þú að
ég sé? En ég er hræddur um að þér
veitist ekki auðvelt að fá lögregluna
á þitt mál •— með svona vafasömum
rökum.
— Ekki skil ég í því.
— Pardusinn er dauður. Og yfir-
völdin vilja gjarnan fá að hlusta á
einhver vitni, þegar um svona óvænt-
ar uppljóstranir er að ræða.
Og auðvitað hafði hann á réttu að
standn
Ég fór að skilja hve mikið hann
hafði til síns máls, þegar ég talaði
við Henderson sériffa, Hann var lít-
ill maður með hatt og stigvél, sem
virtust af stór. Eftir að hafa litið
sem snöggvast á líkið, fór hann í
símann og hringdi á likskoðara lög-
reglunnar. Síðan tók hann sér stöðu
í vinnustofunni og talaði i einrúmi
við Cozenku og síðan við Wyndham.
Að lokum kallaði hann á mig. Ég
sagði alla harmsöguna, byrjaði á
grunsemdum Benders og endaði á
ákæru minni.
Hann hlustaði hæversklega og
skaut öðru hvoru spurningum inn í
frásögnina. Er ég hafði lokið máli
mínu, sagði hann: — Þér berið fram
alvarlega ákæru, herra Payne.
— Það geri ég mér ljóst.
— Hafið þér hugleitt, hvort ekk-
ert það sé til, sem rekist á fullyrð-
ingar yðar?
— Ég hef orð fyrir að vera til-
tölulega heiðvirður borgari.
Hann horfði lengi á mig. — Og
þar á ofan fréttamaður.
— Afsakið?
— Ég sagði að þér væruð frétta-
maður.
— Hvað kemur það málinu við?
spurði ég.
— Ef til vill ekkert. En auðvitað
komuð þér hingað til að viða að yður
efni. Þetta vesalings fólk hérna hefur
aldrei fengið að vera í friði í tiu
mínútur samfleytt síðan þau gengu
í hjónaband. Blaðasnápar og frétta-
veiðarar hafa allsstaðar verið snuðr-
andi kringum þau, jafnvel legið á
gægjum á svefnherbergisglugganum
þeirra, bókstaflega sagt.
— Ég skil ekki hvað það kemur
málinu við, endurtók ég.
— Ef til vill eruð þér einungis á
höttunum eftir áhrifamikilli og æs-
andi frétt. Við skulum taka pardus-
inn til dæmis. Hvernig vitið þér að
hann var taminn? Þekkið þér í sund-
ur urr og mal? Var dýrið nokkurn-
tíma hér inni, þegar allt kemur til
alls?
Mér rann í skap. — Eigið þér við
að þér ætlið að hylma yfir með þeim?
Hann hrukkaði ennið. — Ég hylma
ekki yfir með neinum. Frú Bender
og Wyndham hljóta sömu meðferð
og hver annar af íbúum skírisins. En
þér vitið sjálfur að þér hafið enga
haldgóða sönnun. Og eitt ennþá,
herra Payne. Gleymið ekki lögunum
um ærumeiðingar. Þau gætu orðið
yður dýr.
Hann hafði auðvitað rétt að mæla.
E'f ég héldi ákærunni til streitu, gæti
ég komizt í bölvaða klípu.
Á hinn bóginn lá fyrir sú stað-
reynd, að Ken Bender hafði verið
myrtur af tveimur slungnum þorp-
urum. Hann var ágætur náungi og
verðskuldaði ekki þvílik örlög. Þetta
vissi ég. En ég gat ekkert gert.
Ekkert, nema að hugsa og hugsa,
og hugsa mig um aftur. Fullkomin
morö eru ekki til. Morðinginn gerir
alltaf einhver smávegis mistök, —
sem þó nægja til að koma 'honum
i gálgann.
Ég starði niður á gólfábreiðuna og
braut heilann. Einmitt hérna hafði
pardusinn velt sér í glensfullum leik
og nuddað sér upp við buxnaskálm-
ina mína, pardusinn, sem átti engan
sinn líka í blóðþorsta, ef trúa mátti
orðum Wyndhams.
Og skyndilega laut ég niður, safnaði
saman nokkrum svörtum, gljáandi
hárum, er loddu við skálmina, og
rétti höndina í áttina til sériffans.
— Herra Henderson, sagði ég. Eftir
að hafa íhugað málið nánar, held ég
að rétturinn fái samt sem áður að
hlusta á framburð minn. -fa
SKÆRULIÐAR
NÆTURINNAR
Framhald af bls. 21.
greiðslustofunni. Síðan gekk hún inn
í íbúðina, þar sem systur hennar sátu
við nám og móðir hennar sat við eld-
húsborðið. Og þegar Neeve sá Donal
bróður sinn þar ekki, varð hún
skyndilega gripin þeim grun, að ef
til vill væri hann kominn i tygi við
þá í þjóðfrelsishernum og ákvað að
skreppa til Hannafin og spyrja eftir
honum þar. Hún fór í kápu og lét á
sig trefil; kvaðst ekki verða í burtu
lengur en hálftíma.
Hannafin sat við vinnu sína, leit
upp þegar hún kom inn og svaraði
án þess hún spyrði: — Hann situr
inni í eidhúsi.
— Hvernig veiztu að hverjum ég
leita? spurði hún.
— Það er ekkl um nema tvo að
gera, Donal og Dermot, og þeir sitja
þar báðir, svaraði Hannafin. Hvenær
fáum við svo veizluna, bætti hann
við.
Neeve hló fyrst, en svaraði í alvöru.
— Fengi ég ráðið, mundi þess ekki
langt að bíða. Það eru ekki allir jafn-
snarir í þeim snúningum og þú, því
miður.
—- Ég átti ekki annars úrkosta.
Ég var einskis virði áður en ég kvænt-
ist, er raunar lítils virði enn, en
konan heldur að hún hafi gert mann
úr mér og Það er hennar hamingja.
Og svo fór Hannafin að segja Neeve
frá því, hvernig hann gæti gerþekkt
eigendurna af skónum, sem þeir
kæmu með til viðgerðar; gæti ekki
aðeins ráðið starfa þeirra af því
hvernig þeir slitu skóm sínum, held-
ur skapgerð þeirra. — Það er dásam-
legt starf að vera skósmiður, sagði
hann; dásamlegt starf.
Ungur maður opnaði dyrnar og
gekk inn í vinnustofuna. — Þið hafið
kannski heyrt það, að Anna Reedy
í Cornamaddy er látin, sagði hann.
Hún lézt í kvöld fyrir um það bil
klukkustund síðan.
— Guð veri sál hennar líknsamur,
varð Hannafin að orði .Hún var
merkiskona.
— Hún hlýtur að hafa verið kom-
in yfir áttrætt, sagði ungi maður-
inn.
—• Já, og þangað til í vetur gekk
hún tvær mílur hingað til bæjarins
á hverjum föstudegi til að sækja
ellistyrkinn sinn. Nei, það fara ekki
allir I fötin hennar.
— Viltu segja Dermot, að mig langi
til að tala við hann, sagði Neeve,
Þegar ungi maðurinn gekk í átt-
ina að eldhúsdyrunum.
Ungi maðurinn glotti og kallaði
inn í eldhúsið: — Dermot; hún Neeve
á eitthvert áríðandi erindi við þig...
Þá heyrðist hlegið dátt þar inni, en
Neeve stokkroðnaði. Dermot kom
3B VIKAN