Vikan - 19.10.1961, Blaðsíða 20

Annað sagði hún nú, gamla konan frá
Tullyodonnel, sem ég hitti í áætlunar-
bílnum um daginn, svaraði Dermot.
Hún sagði að þú hefðir verið mesta
dansfíflið hér um slóðir á þínum yngri
árum.
Það hummaði i Patrick gamla, en
hin hlógu og allt féll í Ijúfa löð.
Neeve stóð í dyrum hárgreiðslustof-
unnar, þegar Dermot bar að á reið-
hjóli sínu. Hún kvað fáa viðskipta-
vini hafa komið þennan daginn. Þau
héldu af stað út að skógarstígnum,
en þangað leitaði ástfangið fólk helzt
á kvöldin. — Hvert fórstu á mánu-
daginn? spurði Neeve. Mér var sagt
að þú hefðir farið eitthvað með áætl-
unarbílnum.
7.
Þeir Dermot og Sean virtu fyrir
sér stúlkurnar í danssalnum að Apple-
bridge og ræddu um þær í spaugi,
þegar ungur maður vék sér að þeim
og heilsaði Sean með nafni. Sean
kynnti hann og Dermot, kvað unga
manninn heita Terence, og er þeir
höfðu heilsazt með handabandi, bað
Terence þá að fylgja sér. Þeir héldu
um myrkar götur og inn þröngt sund,
gengu þar inn i hús nokkurt og upp
tvo stiga og komu inn í stórt her-
bergi, þar sem sex menn voru fyrir;
svört skólatafla hékk á vegg og nokk-
ur húsgögn voru þar inni. — Félag-
tjöld og meðfylgjandi útbúnað. Þar
sem þeir höfðu komizt yfir alla nauð-
synlega vitneskju og vissu nákvæm-
lega hvernig vörðurinn hagaði ferðum
sínum, mundi þeim auðvelt að komast
inn í vopnabúrið, þar sem taka átti
kassa með handsprengjum, nokkrar
brennerbyssur og talsvert magn a£
skothylkjum í þær og hlaða á bílinn.
Þegar hann hafði skýrt nákvæmlega
frá fyrirhugaðri tilhögun árásar-
innar, kvað hann árásina verða gerða
eftir þrjár vikur, og tiltók stað og
stund þar sem þeir áttu að hittast í
borginni. Þegar bornar höfðu verið
upp nokkrar spurningar og þeim svar-
palltjaldinu. Foringinn, klæddur
brezkum liðþjálfabúningi, heilsaði
þeim á gelislcu.
Síðastur kom maður nokkur með
pokaskjatta á baki, sem hann rétti
upp á pallinn. — Farið gætilega með
brennerbyssuna; hún er hlaðin, sagði
hann. Stundarkorni síðar var ekið af
stað; foringinn úthlutaði hermanna-
búningum, sem þeir klæddust í snatri.
Þegar kom að hliði girðingarinnar
umhverfis birgðastöðvarnar, þeytti bíl
stjórinn hornið eins og mikið lægi á
og vörðurinn opnaði hliðið. Foringinn
sveiflaði sé yfir felliborðið aftast á
pallinum, gekk til varðarins, sem virt-
9.
Á kaþólska prestsetrinu í útjaðri
bæjarins bjuggu prestar tveir; faðir
Sheehy, sem hafði verið þar sóknar-
prestur í níu ár og kynnzt öllum við-
horfum þar mjög náið, og aðstoðar-
presturinn, Faðir McCory, sem hafði
komizt að þeirri niðurstöðu eftir
tveggja ára dvöl, að hann mundi aldrei
kynnast þeim. Föður Sheehy þófti
ungi presturinn gera helzt til mikið
að því að lesa kirkjuleg heimspeki-
rit; Marta ráðskona þeirra fann hon-
um það til íoráttu að hann sæti óprest-
lega í stól sínum við lesturinn, og
auk þess æfði hann knattspyrnu af
kappi með unglingum bæjarins.
Nokkrum vikum eftir að heimsókn
skæruliða þjóðfrelsishersins í birgða-
geymslur brezka hersins gerði þá
brezku að almennu athlægi í norð-
uríylkjunum, og varð til þess að allt
eftirlit þar var stórum hert og nýjar
varúðarráðstafanir upp teknar, barst
þeim pestum hirðisbréf frá biskup-
unum af Raphoe og Achonry, þar sem
þeim var boðið að fordæma af stóln-
um aðgerðir þjóðfrelsishersins sem
ólöglegar og ókristilegar. Faðir
Sheehy gagnrýndi þessa afstöðu bisk-
upanna harðlega, en aðstoðarprestur-
Dermot sló úr og í. Kvaðst hafa
farið til flughafnarinnar að spyrjast
fyrir um vinnu, og geta komizt þar
að, en gamla manninum yrði ekki
haggað. Þau gengu framhjá lögreglu-
þjóninum, sem heilsaði þeim og brá
á glens; Neeve hafði orð á því að
hann væri bezti náungi. — Já, svaraði
Dermot. En hann ber brezkan ein-
kennisbúning.
Þau gengu inn á skógarstiginn og
námu staðar undir gamalli eik. Der-
mot vafði Neeve örmum, hún tók
atlotum hans, en vék aftur að því
að leitt væri að hann skyldi ekki geta
tekið starf við flughöfnina, tali þeirra
vék stöðugt að þvi sama — atvinnu-
leysinu og úrræðaleysinu í norður-
fylkjunum; engin framtíð fyrir ungt
fólk og ekki um annað í.6 ræða en
bíða. ■— Eins og Minnie Boyce og
Johny Coleman, sem voru trúlofuð í
fjórtán ár, og svo rann allt út í sand-
inn, varð Neeve að orði.
Þegar Dermot hafði fylgt Neeve
heim, leit hann inn hjá McGinnis,
sem hafði gert honum boð að koma
og tala við sig. Það var ákveðið að
tveir menn úr Duncranaliðsveitinni
skyldu taka Þátt í meiri háttar að-
gerðum með anne.rri liðsveit, og
kvaðst McGinnis hr.fa valið Sean og
hann til fararinnnr. Þeir ættu að
fara á dansleik að Applebridge næst-
komandi sunnudag, og þar yrði haft
samband við þá.
Sean glettist við þernuna, og
Dermot lét í ljós undrun sína
yfir því að hann skyldi geta
hugsað urn kvenfólk og eiga
slíkt ævintýri fram undan.
ZkzmUÍar
§Æ 4£
ÍI6
að, tóku mennirnir að tínast á brott.
Þegar Dermot kvaddi, spurði for-
inginn hvort Það hefði ekki verið
hann, sem gerði uppdráttinn að flug-
höfninni og hrósaði honum fyrir verk-
ið.
8.
Þrem vikum siðar sátu þeir Sean
og Dermot síðla kvölds í veitinga-
stofu í Applebridge og biðu Þess að
upp rynni hin ákveðna stund. Sean
glettist við þernuna, og Dermot lét
í Ijós undrun sína yfir því að hann
skyldi geta hugsað um kvenfólk og
eiga slíkt ævintýri fram undan. Svo
risu þeir á fætur og gengu út. Þegar
kom á hinn tiltekna stað, var her-
flutningabíllinn þar fyrir og nokkrir
af árásarmönnum, sem sátu inni í
ist dálítið undrandi, ræddi við hann
andartak, kleif síðan upp í framsætið,
bíllinn ók inn úr hliðinu og yfir autt
svæði að innri girðingunni, háum
steinmúr með stálhurð, sem foringj-
anum tókst að opna eftir að hafa
reynt nokkra lykla. Billinn ók inn
fyrir, upp að dyrum geymsluhúsanna.
Það tók skamma stund að opna þær,
finna byssurnar, handsprengjurnar
og skotfærin og hlaða á bílinn. Síðan
var ekið sömu leið til baka, fram
hjá nokkrum hermönnum, sem köst-
uðu á þá kveðju; foringinn ræddi enn
við vörðinn og andartaki síðar ók bíll-
inn út um hliðið og út á þjóðveginn.
Efnhver hreyfði því, þegar þeir voru
að fara úr hermannabúningunum, að
þeir hefðu átt að koma öflugri tíma-
sprengju fyrir í skotfærageymslunni.
— Það hefði verið óráð, svaraði Der-
mot, sem enn hafði ekki jafnað sig
að fullu eftir þetta æsilega ævintýri,
þá gætum við ekki sótt Þangað skot-
færabirgðir aftur, þegar þessar þrýt-
ur. . .
ar okkar frá Duncrana, mælti Ter-
ence.
— Þá eru allir mættir, sagði full-
orðinn maður, sem bersýnilega hafði
forystuna. Við gerum árás á vopna-
birgðastöð innan skamms.
Hann sneri sér að töflunni; teiknaði
ferhyrning, — girðingin umhverfis
stöðina, sagði hann; merkti síðan
fyrir tveim hliðum, ,,A“ og ,,B“, og
loks lítinn ferhyrning í þann stærri
miðjan, — vopnabúrið, — lýsti siðan
hvernig árásinni skyldi hagað. Árásar-
mennirnir áttu að klæðast brezkum
hermannabúningi; einn þeirra bún-
ingi liðþjálfa við Staffordshire-her-
fylkið, og átti hann að gefa sig á
tal við vörðinn, þegar þeir hefðu
ekið herbilnum upp að hliðinu, og
segja að þeir væru komnir að sækja
ZD VIKAN