Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 8

Það var orðið áliðið dags, þegar
hann ók út úr þorpinu. Hann sat
þráðbeinn í sætinu á nýja traktorn-
um og hélt fast um stýrið; það var
rauðlakkað og fínt og benzínþefurinn
kom fyrir vitin á honum svo hann
lygndi aftur augunum og dró andann
djúpt. Hann tók í hattbarðið, dró það
niður að framan og ók f fyrsta gír,
hægt og virðulega.
Á leiðinni út úr þorpinu fór hann
framhjá vegavinnumönnum og jók
benzíngjöfina. Þeir litu ekki við,
bölvaðir. Hann hætti við að heilsa
þeim og minnkagi benzfnið aftur og
hugsaði með sér, að hann gæti aukið
það. þegar hann færi framhjá upp-
bæjunum. Þeir mættu gjarna lita upp,
begar hann æki framhjá, Hólahónd-
inn.
Hann hafði búizt við þvf að það
yrði mýkra að aka þessum traktor;
nú fann hann að það voru ekki fjaðrir
á honum. kannske var það ekki vana-
legt. Það væri lfka sjálfsagt vegfn-
um að kenna, hvað hann var hast-
ur; á beina veglnum uppl á mýrinni
mundi hann geta sett I annan gfr og
hjartað í honum sló örlítið örara við
tilhugsunina. Hann sá fyrir sér veg-
inn alla leið upp að Hólum og hon-
um fannst vafasamt, að hann gæti
ekið i öðrum uop heiðina, þar sem
vegurinn var niðurgrafinn og bugð-
óttur. en hann mundi aka rösklega
i noilana og hann sá fyrir sér, hvernig
skollit.að vatnið skvettist á báða bóga.
Konan vissi ekki, að hann hafði
farið þessara erinda niður í pláss.
Hann vissi heldur ekki, hvernig hún
mundi taka bvf. Hún hafði stundum
sagt. að búið bæri ekki annað eins
stáss og nýjan traktor, þá sjaldan
hann hafði hreyft hugmyndinni við
hana. Hann mundi gera eitthvað til
bess að gleðja hana, þegar heim
kæmi, til þess að hún væri ekki að
þrasa út af þessu alla daga. Hann
gæti til dæmis lofað henni saumavél
eftir förgun f haust. Jú, það væri
hreinasta snjallræði að lofa henni
saumavél.
Hann hafði búið f meir en áratug
án þess að eiga troktor, þegar allir
áttu einn í nágrenninu og sumir tvo;
hann hafði stundum fengið þá til
hjálpar, en kunni aldrel vi?J það. Var
líklega of stór f sér til þess.
Hann skyldi sjálfur, að þetta var
meira virðingaratriði en nauðsyn. Nú
mundi hann geta litið framan f þá
með fullri einurð. Það var beinlínis
spurning um að halda andlitinu, —
ekki knýjandi þörf að öðru leyti, en
konan mundi líklega aldrei skilja það
sjónarmið.
Svo var hann á beina veginum uppi
á mýrinni og hann varð bæði alvar-
legur og hátíðlegur þegar hann kúpl-
aði og rak f annan gír. Það brakaði
svolitið, svo tók vélin heljarmikinn
kipp og hann rykktist aftur í sætinu.
Það mundi ganga betur næst.
Það var orðið langt síðan hann
hafði tekið f traktor. Það var fyrir
nokkrum árum, að hann fékk að taka
f hjá stráknum sem herfaði flögin
fvrir ræktunarfélagið. Hann hafði
alltaf verið mjög heillaður, þegar
ræktunarfélagstraktorinn var hjá
honum og þá hafði hann gengið
hring eftir hring á eftir honum og
vaðið moldina f mjóalegg Þar til hann
þreyttist. Honum hafðl Ifka fundizt
olfu- og benzínþefurinn mjðg áfengur
og hrffandi og nú átti hann sjálfur
sinn þef; gat haft hann f vitunum
alla daga og gengið með olfu á hönd-
unum eins og strákurinn að sunnan,
sem herfaði flögin.
Mundi f Hóium brosti við þessa
hugsun og hallaði sér ögn til hliðar
til bess að horfa á. hvernig hjðlin
snerust og honum kom f hug vfxill-
inn og bankastjórinn og hvernig
hann reddaði þvf f haust.
Hann hafði farið í sjoppuna niðri
f olássinu osr fengið sér vindil og
skrifað nafn sitt nnkkuð stðrkarlalega
í bókina f bankaútibúinu. Það voru
tveir á undan honum; útgerðarmaður
og vörubílstióri, báðir úr plássfnu.
tipir höfðn ekki skrifað nöfn sfn mjög
stórkariaiega í bókina. Hann var svo-
Iftið órólegur meðan hann beið og
svo hafði röðin knmið að honum og
hann púaði vindilinn, þegar hann
gekk inn.
— Guðmundur f Hólum, jú, banka-
stjórinn hafði heyrt hans getið og
spurði hann meira að segja um veiff-
ina í ánni og var almennilegur. Hann
hafði verið dálítið taugaóstyrkur
framan við þetta feiknarlega efkar-
skrifborð og svaraði bankastjóranum
stuttaralega um laxinn, — Það værf
hrelnt ekki neitt nú orðið, tæki varla
að minnast á það. Svo hafði hann
talað um traktorinn, sem værf nú
loksins kominn og væri nú þarna á
planinu hjá kaupfélaginu. Það voru
sjötfu þúsund. sem hann vantaði.
Bankastjórinn hafði hallafj sér aft-
ur á bak I sætinu og horft á hann.
Líklega hafði hann verið klaufi.
Kannske hefði hann átt að tala meira
við bankastjórann um veiðina I ánni
og láta drýgindalega yfri henni; jafn-
vel bjóða bankastjóranum að koma
uppeftir við tækifæri og renna.
Bankastjórinn hafði spurt um láns-
tima og veð og hann hafði hugsað
sér að borga helminginn, þegar hann
fengi fyrir lömbin í haust og hinn
helminginn að ári, ef guð lofaði.
Hann hafði ætlað sér að vera dá-
lítið kærulaus og láta sem þetta skipti
sig ekki miklu máli, en það hafði
runnið af honum móðurinn og hann
hafði meira að segja verið mjög auð-
mjúkur. Satt bezt að segja, þá sá
hann svolítið eftir þvi, hversu auð-
mjúkur hann hafði verið. Svo var
betta með veðið, hann hafði nú ekkf
beinlfnis hugleitt það og vildi þar að
auki komast hjá því að tefja menn
frá vorönnum með því að láta Þá
skrifa uppá víxla. Bankastjórinn
hafði látið bað gott heita og hann
hafði fengið eigin vixil með veði I
jörðinni.
Vegurinn upp heiðina var mjög
hiykkjóttur og vondur og hann hafði
bremsað og sett aftur f fvrsta gfr.
Hanu var f góðu skapi og söng; hafði
tekið Áfram veginn eins og Stefán
ísiandi og var að bvrja á Hraustfr
Tueun. begar hanu sá Vaida f Botni
ueðan v'ð trtnhliðið. Haun hætti að
svnvta og jók benzíngjöfina sfðasta
sprettinn.
— Það er aldrei bú hefur undfr
bér. Mundi. Varstu að kaupa hann
bennan?
Hann bremsaði og minnkaði
bpnzínið.
— O. ég var að Þvf, já, sagði hann
og sletti f gðm.
—- Ja. mikill asskoti. lasm. Þú hef-
ur aldeilis orðið að taka út úr þeirri
stðru.
— Einn traktor, hvað er það nú
til dags? Hann tók upp tvlst og
burrkaði aurslettur af hliðunum og
bóttist skrúfa eitthvað, sem hann
vissi ekki vel, hvað var.
— Og þú hefur fengið vfxil væntf
ég?
— Sjálfsagt, ef ég hefði viljað.
— Ja, þeir geta það þessir.
— Nú, maður býr ekki á laxveiði-
jörð fyrir ekki neitt.
— Satt er það, og hefur liklega
ekki verið lengi úr neðra.
— Onei, réttar fimm mínútur. Fór
Þetta allt I þriðja gir. Svo komu þen-
8 VIKAN