Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 35

Estrella skyrtan úr WASH'N WEAR efni er komin í verzlanir.
langt vun llður?
Hún tók andköf, en reyndi að svara
rólega: — Já, já ... ég bíð þln ...
alltaf ...
Hann kyssti hana á ennið og hélt
niður stigann. Leit um öxl, en þá
hafði hún lokað hurðinni.
AÐ rigndi enn þegar hann
steig út úr sporvagninum og
gekk síðasta spölinn heim til
sin. Hann sá að Maud hafði lagt
sportbllnum sínum á stæðið, og það
glóði I sígarettu fyrir innan rúðuna.
Það var ekki vist að hún hefði
veitt honum athygli. Hún gerði
sennilega ekki ráð fyrir, að hann
kæmi með sporvagninum. Hann gat
þvi farið aftur með næsta sporvagni.
En slíkt væri lúalegt. Hann gekk
þvi að bilnum og drap létt á rúðuna.
Hún opnaði hurðina og steig út úr
bílnum.
— Jan, mælti hún ásakandi. Z>ú
kraðst verOa I sjúkmhúslnu ... *n
þú hefur ekki komið þangað í kvöld.
Hann hataði þessa fölleitu, skap-'
æstu konu, en reyndi að láta ekki
á því bera. Hún haiði ekki vald yfir
tilfinningum sinum og gat Því ekki
að þessu gert.
—■ Svaraðu! hrópaði hún. Hvar hef-
urðu verið? Eg krefst þess að fá að
vita það!
— En þú færð ekki að vita það,
svaraði hann.
Hún þagði nokkur andartök, rétt
eins og hún skildi ekki orðin.
— Jtm ...
Það var sem hana þryti mátt. Hún
varð að styðja sig við bilinn til þess
að hníga ekki niður á stæðið. Og á
meðan réði hún það við sjáifa sig
hvort heldur hún ættl aö hleypa sér
I ham eða gráta.
Þarna skammt frá stóð allmargt
fólk og beið eftir strætisvagni. Það
hlaut að heyra hvert orð.
— Maud, sagði hann. Komdu með
mér inn. Við skulum að minnsta kostl
komast hjá þvi að vekja á okkur
athygli.
— Já, hreytti hún út úr sér — og
nú vissi hann að hún hafði afráðið
að beita ekki fyrir sig tárunum. En
þá krefst ég þess að fá fulla og und-
andráttarlausa skýringu.
— Skýringu á hverju?
— Hvar þú hefur haldið þig ...
Honum datt í hug að svara: Ham-
ingjan sanna — skyldi manni ekki
vera leyfilegt að eyða þrem klukku-
stundum, án þess aö þurfa að standa
reikningsskil fyrir.
En honum fannst það svo barna-
legt undanbragð, að hann vildi ekki
grípa til þess. Eflaust gerði Maud
sér það ekki enn ljóst, hve grunur
hennar var sannur. En hún skyldi
fá að komast að raun um það.
Hann opnaði útidyrnar. Þau gengu
inn, og honum fannst sem væri hann
aðframkominn af þreytu.
Sonja sat kyrr um hrið, þegar
hann var farinn. Svo hljótt fannst
henni orðið, að tif vekjaraklukkunn-
ar lét eins og hávaði 1 eyrum hennar.
Það var eins og hún vaknaði af
værum draumi, sem hún gæti þó ekki
munað greinilega. Gat það átt sér
stað, að þetta hefði gerzt i veruleik-
anum? Nei, það hlaut að hafa verið
draumur — en gat maður kysst og
notið ásta í draumi, þannig að líkam-
inn myndi það? Og hvernig gat fagn-
aðarríkur draumur snúizt þannig í
vonleysi um leið og maður vaknaði
af honum?
Hún fór í plastkápuna og reikaði
út. Það var dásamlegt að finna regn-
ið á andliti sér. Og á vissan hátt
var það þægilegt að sjá ljós götu-
lampanna speglast í votu malbikinu.
Það gæddi tómleikann lífi og hreyf-
ingu. Hún reikaði eins og svefngeng-
ill, heyröi ekki gný bílanna eða skrölt-
ið i sporvögnunum; heyrði ekki hvísl-
andi tUmæli karlmannanna, cena
framhjá gengu.
Éíg hef rétt á þvi, eins og allir
TIKAJÍ 3g