Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 36

IÐUNNARSKOR
Á
ALLA
FJÖLSKYLDUNA
Skór, sem eiga að endast
vel og vera götuskór og
spariskór í senn, þurfa
bæði að vera sterkir að
innri byggingu og snotrir
útlits. Báða þessa kosti
hafa Iðunnarskómir. Það
segir einnig sína sögu, að
annar hver íslendingur
eignast Iðunnarskó ár-
lega.
IÐUNN FYLGIR TÍZKUNNI ÁR HVERT
aðrlr, aö hSndla hamlngjuna og njóta
hennar, hugsaSl hún. A8 vlsu vil ég
helzt komast hjá þvi a8 særa nokkra
manneskju, en þegar min eigin lifs-
hamingja er annars vegar, verBur
ekki í það horft. Væri hann sjálfur
hamingjusamur, mundi gegna allt
öðru máli, en ég veit að hann er
það ekki, og að hún getur ekki gert
nann það Hinsvegar eru likindi til
að ég geti það. Og fyrst um ham-
ingju okkar beggja er að tefla, hvi
skyldi það þá ekki vera elnungls
leyfilegt, heldur og rétt aö rða að
því öllum árum?
Vitanlega getur maður hvorki
þvingað sjálfan sig né aðra til Þess
að vera hamingjusamur, heldur verð-
ur hamingjan að falla manni I skaut
eins og hver önnur gjöf. í>ví verður
ekki móti mælt — en berst ekki hver
og einn til þess að honum hlotnist
það. sem hann þráir? í>ví skyldi ég
þá ekki líka . ..
Það er Guð, eða eitthvert máttugt
örlagavald, sem sér svo um að mér
standi hamingjan til boða — ef ég
vil vinna til hennar; berjast af öllum
mætti til bess að höndla hana. Án
baráttu hlýtur enginn neitt það, sem
er nokkurs virði. Þess vegna má ég
ekki biða átekta. Ekki bíða þess, að
hann ... heldur verð ég að gera ailt
það, sem I mínu valdi stendur, til
bess að hann verði minn. Eg verð að
beriast, til þess að öðlast bað, sem
ég þykist vita að verði hamingja mín.
Að mega gera hann hamingjusam-
an ...
Það skal ég gera. Ég sver, að ég
skal berjast svo hann verði mlnn ...
Framhald 5 næsta blaði.
MONTNA FLUGAN.
Framhald af bls. 24.
— Uhm, en sá ilmur, hugsaði
flugan, og settist á köku prinsess-
unnar.
— Ég ætla að reka þessa ógeðs-
legu flugu i burtu, sagði vinkonan,
en prinsessan sagði:
— Hún er ekki ógeðsleg, hún er
falleg, sjáðu, hvernig hún skin i
öllum regnbogans litum i sólinni.
Og fiugan spókaði sig og borðaði
eins og hún gat af kðkunni.
Næsta morgun kom flugan aftur
til tjarnarinnar.
— Jæja, hvað hefurðn svo upp-
lifað úti í heiminum, spurði gull-
smiðurinn.
— Ja, ef þú vissir það, sagði
fiugan montin. Ég hef fengið asna
til að fælast ... skáld orti um mig
• • • Ég hef hvílt á enni konungsins
og hnerrað i silkivasaklút drottn-
ingarinnar ... og prinsessan gaf
mér kökur og sagði að ég væri
falleg. Nú flýg ég aftur til baka og
bið prinsessunnar og ég skal svo
sem bjóða þér i brúðkaupið.
Svo flaug flugan til baka til kon-
ungshallarinnar og beint inn um
opna gluggann í herbergi prinsess-
unnar ...
En i glugganum lá hviti köttur
prinsessunnar og einn, tveir og þrír,
hann rétti út loppuna, veiddi flug-
una og át hana.
Já, þannig endaði montna flugan
líf sitt.
En úti við tjörnina situr gullsmið-
urinn og bíður enn eftir boði í
brúðkaupið. En eftir því má hann
bíða lengi. jl.
BLÓM k HHIMILINU : “
QRÆNTR FTNQUR
eftir Pa*l V. Mieheleen.
Það er afar misjafnt hve konur
eru duglegar að halda plöntum
sínum fallegum í langan tíma.
Sumar konur eru fæddar með þá
eiginleika, ef svo má segja, að
hafa „græna fingur“, þegar um
er að ræða að hlúa að ibúum
gluggans. Sú, sem af góðum vilja,
en ekki af sömu heppni, reynir
kannske eitthvert gamalt húsráð,
eins og að vökva með öli, kaffi-
gromsi, olíu eða öðru sliku, og
árangurinn verður eftir þvi: al-
gjört núll. Því ekkert af þessu fær
stofublóm til að vaxa og sýna
það fegursta sem það á til.
Þegar plönturnar, og yfirleitt
allur gróður, launa sinni „mat-
móður“ með þroskuðum jarðar-
gróðri eða ótal fögrum blómum,
er sannleikurinn sá, að jurtaeig-
andinn hefir gefið sér tima til að
lita eftir og læra að þekkja hverja
einstaka jurt, og hugsa um þær
eins og sin eigin börn. Það er að
vísu rétt, að til eru plöntur, sem
maður getur boðið nærri því allt,
án þess að plöntunni detti i hug
að fella svo mikið sem eitt blað
hvað þá að taka upp á þvi að
deyja. En þessar plöntur eru
þrátt fyrir allt sjaldgæfar.
Plönturnar vilja gjarna að það
sé hugsað um þær, visin blóm
skorin af, ásamt visnum blöðum,
moldin losuð á yfirborðinu við
og við, pottar og undirskálar
þvegnar. Grænu blöðin úðuð við
tækifæri og fægð við og við með
blómaolíu eða þvegin úr mjólk.
Nú er sá tími, sem við gefum
fiestum plöntum hvíld frá blóma-
áburði, en ég vil sérstaklega
brýna fyrir blómakonum að
vökva gætilega i öllu skammdeg-
ismyrkrinu, en vökvið samt vel,
ef þið gerið það, og lofið mold-
inni að þorna vel á milli. Vil ég
einkum nefna kaktusa og gúmmi-
plöntur i þvi sambandi, en þær
verða að þorna vel milli vökvana.
36 VIKAN