Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 20

AN STENLUND tók sér far með
sporvagninum í þetta skiptið.
Myrkt. var af kvöldi, logn og hlýr
rigningarúði og ljósin vörpuðu gul-
um bjarina á andlit farþeganna. Ek-
illinn geispaði.
Stenlund steig út úr vagninum og
gekk síðasta spölinn. Iiann gekk
hratt, híjóp næstum við fót.
Hann heyrði enn rödd Sonju í eyr-
um sér, þegar hún bað hann að koma
sem fyrst.
Þessi’ orð höfðu blásið svo að þeirri
heitu glóð, sem brunnið hafði i hug-
arfylgsnum "nans allt frá því, er þau
kvöddust siðast, að af varð logandi
bál.
Hann sá húsið framundan, grátt,
fjögurra hæða íbúðarhús, sem um-
lukti ibúa sína sterkum steinveggj-
um. Þeirra á meðal Sonju. Hún
dvaldist einhversstaðar innan þessara
gráu veggja. Hún .. .
Eitt andartak bilaði kjarkur hans.
Hann staðnæmdist á gangstéttinni og
virti fyrir sér húsið handan við göt-
una. Útidyrnar, sem hann yrði að
opna, svo yrði hann að ganga upp
nokkur stigaþrep, þrýsta íingri á
bjöllurofa. Einfalt og auðvelt — og
þó um leið svo óskaplega erfitt og
margslungið. Afleiðingarnar ... Þær
gat enginn sagt fyrir. En eitt var
víst, að ekkert yrði eins á eftir og
það var nú. Þessi óumræðilega sterka
þrá, sem gagntók hann, krafðist
svölunar. Og hún hlaut að sveigja
einnig hana til hlýðni við sig, svo
hún fengi ekki ráðið tilfinningum
sínum eða gerðum frekar en hann.
Hann leit húsnúmerið, upphleypt á
múrveggnum. Sjö — talan heilaga.
Þetta var svo óumræðilega örðugt.
„Lasciate ogni speranza, voi ch‘
entrate", — hver, sem gengur hér
inn, sleppi allri von. E'n ef marka
mátti Dante, stóð þessi áritun yfir
inngangi Vítis. Hvernig stóð á því, að
honum skyldi detta Þetta í hug nú?
Var það að ganga inn í Víti, ef hann
opnaði þessar dyr að heimkynni
Sonju ?
Það varð þá að hafa Það. Kannski
varð maður að þola kvalir Vítis til
þess að komast að raun um hvað er
sannleikur og hvað sjálfsblekking.
Hvað er sönn ást, og hvað vanþroska
hneigð til að verða sér úti um stund-
argleði.
Maud sakaði hann um að hann
ynni sér ekki, og ef hann viðurkenndi
það og sagði, að þau yrðu að taka
afleiðingunum, missti hún alla stjórn
á sér — og ef hann keypti sér and-
artaks stormahlé með því að segjast
unna henni, missti hún samt sem
áður alla stjórn á tilfinningum sín-
um, og bar það á hann, að hann færi
með lygi og blekkingar. Þannig hafði
það gengið kvöld eftir kvöld. Ef um
óviðkomandi manneskjur hefði verið
að ræða, mundi hann hafa sagt þeim
að láta ekki eins og krakkar; reynt
að fá þær til að rökræða vandræði
sín og komast að einhverri niður-
stöðu.
20 VIKAN
En þar eð hann átti sjálfur hlut
að máli, var hann hjálparvana eins
og barn. Hjálparvana gagnvart sjálf-
um sér og hjálparvana gagnvart
henni, vegna þess að hann fann, að
hún var þess ekki umkomin að lifa
lífinu, þrátt fyrir alla sína menntun
og fágað uppeldi, og hafði því lög að
mæla, þegar hún fullyrti, að hún gæti
ekki lifað án hans.
Og hann gat ekki lifað lífinu í
sambúð við hana. Erfitt hafði það
verið áður, en nú, þegar öll hans þrá
beindist í aðra átt, var það með öllu
útilokað. Þegar öll þrá hans beindist
að stúlku, sem hann þekkti sama og
ekki neitt. Eigingirni — víst var það.
Flótti frá veruleikanum — Það var
víst um það. Skortur á hæfileika til
að gera hamingjusama þá manneskju,
sem unni honum og þurfti hans við
— því varð ekki móti mælt. Engu að
síður var það Sonja ein, sem hann
þráði. Númer sjö ... handan við göt-
una ... Voi ch‘ entrate ...
Um leið og hann gekk yfir götuna,
breyttist ótti hans í eftirvæntingu.
Hann opnaði útidyrnar, gekk inn fyr-
ir og kveikti Ijósið yfir íbúðatöflunni.
Hún átti heima á efstu hæð.
ÚN hafði reynt að hugsa í þaula
hvernig hún ætti að taka á móti
honum; gera einskonar áætlun.
Reyna að vera öldungis róleg og
eðlileg þrátt fyrir það, sem á undan
var gengið. Bjóða hann velkominn á
eins hversdagslegan hátt og henni
væri frekast unnt. Taka við regn-
frakkanum hans, ef hann væri í regn-
frakka, og hengja hann upp á snag-
ann. Má bjóða þér kaffi ... ég skrapp
niður og keypti vínarbrauð . .. Jú,
ég hef hnýtt þessa ábreiðu sjálf; það
eru víst tvö ár síðan. .Tú, ég kann vel
við mig hérna, og leigan er viðráðan-
leg. Svefnherbergi ■—■ Jú, það er vit-
anlega lítið, en það kemur ekki að
sök. Og við Litlidengsi ... nei, ekki
að minnast á Litladengsa, það átti
ekki við. Vönduð húsgögn? Jú, faðir
minn er hluthafi í húsgagnasmiðju,
svo ég fékk þau með góðum kjörum
... þú hefur vitanlega heyrt það á
mæli mínu, að ég er ekki héðan úr
borginni. Má ekki bjóða þér sæti ...
Þetta var svosem þolanleg áætlun,
en þó ekkert annað en innantóm
venjuorð, eingöngu til þess að dylj-
ast.
Ef þetta yrðu svo eintóm vonbrigði.
E'f hann reyndist allur annar en sá,
sem hún hafði gert hann í draumum
sínum. Ef hann skildi ekki þrá henn-
ar, ekkert gengi; ekki yrði neitt úr
neinu fyrr en biðin hefði gert henni
allt grátt og hversdagslegt . ..
Færi svo, þá hefði það verið marg-
falt æskilegra að hann hefði ekki
hringt. Það var þó betra að hafa
eitthvað til að trúa á og vona, heldur
en standa andspænis þeirri staðreynd,
að trú manns og von hefði verið
blekking ein. Og nú ...
Dyrabjöllunni var hringt og hljóm-
urinn vakti með henni ákafan hjart-
slátt. Hendur hennar titruðu, þegar
hún opnaði fyrir honum; hún varð
heit og rjóð í vöngum og þorði ekki
að líta framan i hann. Hún lokaði
dyrunum, og hann stóð svo nálægt
henni, að hún fann anganina af
líkama hans, snart föt hans og fætur
hennar þraut mátt. Augu hennar leit-
uðu augna hans. Hvað hafði hún ætl-
að að segja ...
Hann smeygði af sér frakkanum og
lét hann falla á gólfið. Eitt andartak
var andlit hans og augu henni allt
lífið. Þú . . . þú ert kominn til mín . . .
Þú ert ... þú ...
Hún skalf og titraði. Hann tók
báðum höndum um vanga henni,
sterkum, mjúkum höndum. Það var
eins og þær umlykju líkama hennar
allan. Hún lagði armana um háls
honum; hún fann hjarta berjast ákaft,
en gat ekki gert sér grein fyrir hvort
það var hans eða hennar, svo sam-
einuð voru þau.
Það var sem fjötrar brystu af þeim
við hvern koss. í hvert skipti, sem
hún hvildi höfuðið á öxl hans og fann
hörundið á hálsi hans milli vara sinna,
var sem hún hyrfi æ meir inn í hann.
Hann þrýsti henni að sér, án þess
hún fyndi tök hans, fastara ... nær
. . . nær . . . Hvar átti hann upptök
sin, þessi máttugi straumur, sem ger-
breytt hafði lífi hennar í einni
andrá?
Hún gat ekki mælt orð frá vörum,
ekki hugsað. Henni kom ekkl til hug-
ar að segja að hún elskaði hann. Og
öll hugsun um hjónaband var henni
fjarlægari en nokkuð annað. Þetta
var svo ósegjanlega mikilvægara og
víðtækara. Þú ert kominn ... kom-
inn til mín, og við höfum fundið hvort
annað.
Eins og í heitri þoku varð hún þess
vör, að hann slakaði á tökunum og
brosti, og allt í einu varð hún gripin
óumræðilegri gleði og fögnuði. Hann
brosti og hún endurgalt honum brosið
af líkama og sál.
— Komdu inn fyrir, hvíslaði hún
... Komdu inn fyrir ...
Hann varð allt í einu alvarlegur
á svipinn. — Sonja, ég haga mér eins
og vitfirringur . . .
Skynsemin kemur þessu ekki við.
— Ég hef þráð þig. Aðra skýringu
get ég ekki gefið.
Hún hvíldi andlitið við barm hans
og svaraði:
— Ég hef stöðugt hugsað um þig.
Hverja einustu stund. Hugsað um þig
og þráð að þú kæmir til min aftur ...
Hann strauk lokka hennar, og rödd
hans varð óskýr.
— Ég fann til ótta, þegar ég stóð
hérna úti fyrir húsinu. Og þegar þú
opnaðir fyrir mér, munaði minnstu
að ég tæki til fótanna.
— En nú . ..
—■ Nú er mér horfinn allur ótti.
Ég ...
— Jan, það hefur gerzt eitthvað,
sem ég hvorki skil, né hirði um að
skilja. Ég fagna því aðeins, að Það
skuli hafa gerzt.
— Hverjar sem afleiðingarnar
verða?
— Já. Hverjar sem afleiðingarnar
verða.
Skugga brá fyrir í augum hans og
hún reyndi að kyssa hann brott. Þá
brosti hann aftur, og Það lagði frá
honum yl og birtu.
— Komdu, hvislaði hún og dró hann
inn með sér. Komdu inn í Þyrnirósu-
höllina og líttu í kringum þig á með-
an ég nudda stírurnar úr augunum.
— Góðan dag, Þyrnirósa, sagði
hann. Hvernig var umhorfs, daginn
fyrir hundrað árum, þegar þú sofn-
aðir?
— Leiðindaveður ... allt grátt og
dapurlegt .. . Má bjóða Þér kaffi?
Það er til eitthvað af vínarbrauði.
— Hundrað ára gömlu?
— Auðvitað. En ég held það sé
líka vaknað.
AÐ var slökkt á rafljósunum,
en það logaði á tveim litlum
kertum. Hann hvíldi á legu-
bekknum og hún laut að honum.
— En hvað ég öfunda þig, hvíslaði
hún.
•— Hvers vegna?
— Vegna þess að þú veizt hugsanir
þínar. Gefðu mér bara eina af öllum
þeim hugsunum, sem felast á bak
við enni þitt.
— Þú hefur rétt til að eignast þær
allar. Héðan í frá eru það líka þin-
ar hugsanir.
Hún lagðist að honum og kyssti
augnalok hans og hann smeygði
fingrunum inn undir lokka hennar.
Það var sem rafstraumur færi um
hana alla við minnstu snertingu hans.
— Sonja?
— Já.
— Það er dálítið, sem ég kemst
ekki hjá að ræða við þig.
Hún leit undan, og þá vissi hann
að hún hafði skilið allt. Svo leit hún
á hann aftur og kinkaði kolli.
— Þú hefur ekkert spurt mig um
hringinn, sem ég ber?
— Hví skyldi ég gera það? spurði
hún. Auðvitað hef ég veitt honum
athygli. Hefði ég kannski átt að
krefja Þig sagna, áður en ...
— Nei, en ef til vill hefði ég átt
að segja Þér það áður.
— Segðu það þá strax, svo því sé
lokið.
— Þú hefur kannski haldið að ée
væri kvæntur, en svo er ekki. Ég er
aðeins trúloíaður.
Honum létti við að hafa sagt þetta.
Þá vissi hún að hverju hún gekk og
gat ekki sakað hann um neitt.
— Segðu eitthvað, mælti hann biðj-
andi.
— Jan, hvislaði hún. Ég get ekk-
ert sagt. Þetta breytir engu. Ég vissi
að þú varst annaðhvort kvæntur eða
trúlofaður, en samt sem áður gat ég
ekki ananð en gengið þér á vald. Þú
mátt ekki reikna mér það til laus-
lætis. Ég gat ekki annað, og þegar
þannig er ástatt, hverfur allt annað.
Framliaid á bls. 34.