Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 21

Hann kvaðst ekki geta rofið þann eið, sem hann hafði svarið
annari konu. En þann eið gat Sonja ekki virt, þar sem hún vissi
að það var hún, en ekki hin, sem hann unni. Og hún ákvað
að berjast - berjast fyrir sinni eigin hamingju og hans. . .
i
ÚTDRÁTTUR.
Sonja Wállin, sem vinnur
í vátryggingaskrifstofu i
Stokkhólmi, foefur orðiö fyr-
ir þeirri sorg aö sonur henn-
ar beiö bana undir bíl. Sorg-
in veröur henni ofurefli, hún
liggur andvaka um nætur,
og svo veröur henni þaö á
aö taka of stóran svefn-
skammt. Irma, vinstúlka
hennar og starfsystir, kemur
henni undir lœknishendur og
bjargar þar meö lífi hennar.
Jan Stenlund, lœknirinn sem
annast hana, er lieitbundinn
stúlku, Maud aö nafni, en
orðinn sárþreyttur á ofurást
hennar, enda þótt hann þori
ekki aö segja skiliö viö hana,
vegna þess hve tilfinninga-
œst hún er. Þegar Sonja er
í afturbata, rceöir hann viö
hana, og þá skilur hún þaö
allt í einu, aö það er hann,
sem hún hefur þráð og beöiö
eftir alla ævi. Hann veröur
líka hrifinn af henni, og býö-
ur henni að dveljast í sumar-
bústaö, sem hann á úti í
skerjagarðinum, á meöan hún
er aö jafna sig. Eftir þaö er
hugur hans allur lijá henni,
og loks getur hann ekki stillt
sig um aö heimsœkja hana.
ÞaÖ rœöur straumhvörfum í
lífi beggja. Svo KÖur langur
tími án þess hann láti tíl sín
heyra, en hún hugsar um
hann öllum stundum. Loks
hringir hann til hennar um
kvöld og spyr, hvort hann
megi koma, og hún biöur
hann aö koma sem fyrst heim
til sín ...