Vikan - 23.11.1961, Síða 17

hleypuna enn og skaut fjórum skotum
i. áttina að Þessum skugga.
Að svo búnu stakk hann á sig marg-
hleypunni, greip reiðh.iói sitt og hélt
út i gegn um hliÖiB. Hann neyddi
sjálfan sig til aO líta á hinn fallna,
en brá svo, aö hann ætlaði ekki að
trúa sínum eigin augum, begar ljósið
frá reiðhjólslampanum féll á siða,
rauða lokka.
Um leið opnaði Bella augun og
starði á hann, og hann heyröi lágt
hryglukennt andvarp. Þá steig hann
á bak reiðhjólinu og lagði á flótta.
Marghleypunni þeytti hann út í mýr-
ina, eins langt og hann dró. — Heil-
aga guðsmóðir, hjálpaðu mér, stundi
hann.
31.
Þau Kathleen og Patrick heyrðu
skothríðina og komu hlaupandi út.
Þegar þau nálguðust túngarðshliðið,
sáu þau reiðhjólið, sem lá flatt á ak-
brautinni, og um leið bar Kathleen
kennsl á dótur sína. — Guð minn
góður . . . það er Bella, stundi hún
og laut niður að henni.
Patrick gamli lyfti Bellu upp af
akbrautinni, og bar hana á ðrmum
sér heim; Kathleen gekk við hlið
honum og bað hann ganga sem hrað-
ast. Hann bar hana inn í svefnher-
bergið og lagði hana með varúð í
rekkju sína. Ekki mælti hann orö
frá vörum, en hélt jafnskjótt út aftur,
hljóp við fót út að hliðinu, steig á
bak reiðhjólinu og ók sem hann mátti
tii bæjarins aö sækja prestinn og
iækninn.
Kathleen stóð við rekkju dóttur
sinnar og starði á hana, skelfingu
og furðu lostin. Þar sem kápan hafði
flaksast frá, máttl sjá rauða blóð-
flekkina á barmi og holi.
Kathleen brá sér fram i eldhúsið,
náði í litla rommflösku uppi I skáp
og hellti í gias, sem hún bar skjálf-
andi höndum aö vörum dóttur sinn-
ar. En Bella var meðvitundarlaus,
svo Kathleen setti glasið til hliðar,
og seildist eftir talnabandi hennar,
sem hékk á nagla yfir rekkjunni,
kraup á kné og tók að biðjast fyrir.
Bað eins heitt og innilega og henni
var unnt, að dóttir hennar fengi aö
lifa, hét á heilaga guðs móður og alla
írska dýrlinga. Um leið og hún bað,
rifjaðist svo margt upp, sem hún
hafði geymt frá fyrstu bernsku dótt-
ur sinnar . . . þegar hún var sjö ára,
rauðhærð og freknótt, og Patrick
teymdi undir henni heim af engjunum
. . . eða þegar hún kom hlaupandi
inn í eldhúsiö, hún var þá víst á ní-
unda árinu, og var svo mikið niðri
fyrir, að hún gat varla orði upp kom-
ið, —hún hafði fundið hænu, sem lá
á ellefu eggjum úti í hlöðu og var
heldur óblíð viðskiptis.
Þeir gengu nú inn í eldhúsiö, faðir
Sheehy og Kelly læknir, og Patrick
visaði þeim inn í svéfnherbergið.
Læknirinn gekk að rekkjunni en eftir
skamma athugun leit hann á prest-
inn og dró sig í hlé. Faðir Sheehy tók
stóluna úr tösku sinni og brá um
háls sér, skrúfaði stúthettuna af
flöskunni með hinni vigðu oliu, laut
að Bellu og tók að veita henni siðustu
smurningu.
Kathleen varð gripin krampaekka,
þegar presturinn bjóst til að smyrja
varar Bellu hinni vígðu olíu, og ef
til vill hefði hún hrundið prestinum
frá rekkjunni, ef Patrick hefði ekki
gripið fast um arm henni og leitt hana
fram í eldhúsið. Hún settist við eld-
hússborðið, lét hallast fram á það
og herðar hennar titruðu af ekka.
Presturinn las latinuna inni í svefn-
herberginu; læknirinn kom fram,
staðnæmdist við eldhúsborðið og
virti Kathleen fyrir sér, um leið og
hann hlustaði eftir því hvort latínu-
lestur prestsins þagnaöi.
Og allt í einu varð annarlega hljótt
i húsinu, rödd prestsins heyrðist ekki
lengur, læknirinn hraðaði sér inn í
svefnherbergið og Kathleen hneig
fram á borðið. — Guð, vertu einka-
dóttur minni miskunnsamur, hvíslaði
hún.
Þeir komu nú fram í eldhúsiö,
presturinn og læknirinn; presturinn
tók af sér stóluna og braut hana sam-
an. Patrick gekk til konu sinnar og
lagði höndina á öxl henni.
Þá rétti hún úr sér, reis úr sætinu
og hvessti augun á bónda sinn. —
Heilaga guðsmóðir, mælti hún milli
samanbitinna tanna. Sjáið þið þennan
mann, sem hefur unnaö dauðum bróð-
ur sínum meir en sinni eigin fjöl-
skyldu i tvo áratugi. . .
Presturinn reyndi að þagga niður
í henni. En þá sneri hún sér að hon-
um, og röddin var ísköld og ásak-
andi. — Og þér, umboðsmaður guðs,
sem hafið espað æskumennina til ó-
dæðisverka, ofbeldisárása og morða.
Þér hafið sáð illu sæði . . . og sjáið
. . . það sæði hefur svo sannarlega
borið sinn ávöxt.
Faðir Sheehy hörfaði ósjálfrátt
undan ofurmagni harmsins og reið-
innar í ásökunum hennar. Kathleen
leit á þá til skiptis og mælti enn:
— Hvar eru synir mínir? Hvar er
Dermot? Liggur hann kannski í ein-
hverjum skurðinum, helsærður eöa
dauður eftir byssukúlurnar — tákn
þessa kristilega bræðralags, sem hann
hefur verið lokkaður í, og sýnt hefur
nú Bellu systur hans kærleiksþel sitt
og guðsótta. . .
— Róleg, frú Kathleen, mælti lækn-
irinn. Ég hef hérna með mér tðflur,
sem þér ættuð að taka; bá lagast
þetta. . .
Hann þagnaðl við, þvi nú heyrðist
söngur úti fyrir og þau litu undrandi
hvert á annað, öll fjögur. Einhver
kom heim akbrautina og söng gömlu.
irsku þjóðvísuna um frelsishetjurnar
hárri i;öddu. Útidyrnar voru opnað-
ar, Ned kom inn, studdist með veggj-
um og söng, en þagnaði skyndilega,
eins og honurn yrði það ósjálfrátt
ljóst, að eitthvað hefði komið fyrir.
Um leið stökk gamli maðurinn að
honum og rak honum löðrung. —
Fyllisvínið þitt . . . Bella er dáin . . .
Ned reikaði yfir að eldinum og
hneig niður á stól. — Bella dáin . .
Bella dáin . . . endurtók hann lágt.
Kathleen sneri baki við þeim, gekk
út að eldhúsglugganum og horfði út
í náttmyrkrið. — Heilaga guðsmóðir.
bað hún lágri röddu. Þú, sem elskaðlr
svo heiminn, að þú gafst son þlnn
eingetinn honum til lausnargjalds. .
32.
Crawley lögreglustjóri sat við ar-
ininn í skrifstofu sinni og las i bók,
þegar knúð var að dyrum. Hann lagöi
bókina frá sér og opnaði. McGinnis
stóð á þröskuldinum, vatnið draup
af honum og augnaráð hans var tryll-
ingslegt. — Hvað er að? spurði lög-
reglustjórinn og benti honum «0
koma inn.
—.Að? McGinnis gekk að arnin-
um, hikaði nokkur andartök, sneri
sér síðan að Crawley og mælti hrana-
lega. — Eg hef orðið mannsbani. Ég
hef skotið Bellu O'Neill.
— Bellu O'Neill? Crawley starði
furöu lostinn á hann.
Það kom bænarhreimur i rödd Mc-
Ginnis. — Það var óviljaverk. Ég
sat fyrir Dermot, og þá kom Bella að
hliðinu. . .
Síminn hringdi i sömu svifum.
Crawley tók talnemann. — Halló . . .
Já . . . Dauð . . . Guð sé oss næstur
. . Hann lagði talnemann á og
sneri sér að McGinnis.
— Ég hélt það væri Dermot, rnælti
McGinnis. Hún var i regnkápunní
hans.
Crawley lögreglustjóri mælti lági
E'f ég hefði gert skyldu mína, sætir
þú fyrir löngu i dyfflissu. Ég ber þvi
lika ábyrgð á dauða hennar
Hann tók einkennistreyju sina nió-
ur af snaganum. brá sér í hans.
hneppti henni að sér og girti s!- beit-
iiút. - Hversvegna? Þú vissir að Dor-
'mot gaf, ekki upp nein nöfn: að linnn
skýrði eingöngu frá þvi að árásiri n
Trillaran vatri fyrirhuguð
HTirtn hafði ger/t svikari v'ð
málefnið, sVaraði McGirfnis undir-
leitur.
— Málefnið: i>etta hlóði driína og
h'.lhrungnn máleftli. Og fvt'ir þ->'>n
•málefni. ertu fús að mvrða og rænn
og skjóta konur til bana.
Alit i einu þraut McGinnís kjark.
Hann tók nð t.itra oe skjálfa af ekkn
Ég gerði það vegna trlands. 'Ég
æilaði ails ekki að skjAta hana en
ég hé't að ég \ æri að b«rj«st fýrir
frolsi Irlanris . Hann slarði á iög-
regluþjóninn . . í’nð vortt brezki'
gagnbyitingarliðar, se>n niyrtu föður
ntinn.
En nú er ekk: lentí'tr i.n riein«
gagnbylt inga rliða nð :n>ða. svnraði
lögreglust jórinn og gtéip ttm arm
honunt.
Nei. en við höfum hre/ka her-
lögreglu. sagði MoOinnis og rnlnntlst
lögregluliðanna. seru höfðu stíiðvað
Franthald á bls 31
Ég gleymi þér aldi ei, Neeve.
VIKAN X7