Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 16

S O q U L O K
Neeve gekk yfir torgiO og knúöi
dyra að húsi Hannafins. Kona hans
opnaöi fyrir henni.
Dermot vafði Neeve örmum. — JEg
verö að fara í nótt, sagði hann. — Ée
veit þaö, svaraöi hún rólega.
Hann þrýsti henni aö sér og kyssti
hana. Hún varp þungt öndinni og
hvíidi höfuðið við barm honum
— t>ú kemur aldrei aftur, sagö
hún.
— Ég verð ekki nema ár i burtu
— Þú kemur aldrei aftur. Ef við
eigum að ná saman. verð ég að koma
á eftir þér. Mundu að skrifa, hvað
sem veröur.
■— Eg skrifa þér að minnsta kosti
einu sinnl í mánuði, sagði hann og
horföi 1 augu henni. Ég gleymi þér
aldrel, Neeve.
Hún þrýsti andlitinu að barmi hans
og fól andlitið 1 hári hennar. Hann
þréöi meir en nokkru sinni fyrr aö
tjé henni hve heitt hann ynni henni,
og á þann hátt, aö hún myndi þaö
alla tíð. — Ég ann þér, hvíslaði hann.
Ég ann höndum þínum, göngulagi
þinu, íœðingarblettinum á vanga Þin-
um, rödd þinni, augnabrúnum. . . ann
þér íyrir þaö, aö Þú vilt að ég veröi
•itthvað. . . .
Neeve grét lágt. — Nei, Dermot,
maelti hún biðjandi. ÞaÖ er nóg aö
nóttin grætur.
Hann reyndl að fá hana til að
•leppa, en hún þrýsti sér þvi fastara
aö honum. Enn iaut hann aö henni
og kyssti hana; kysstí augnabrúnir
hennar, vanga og varir og fann sölt
tár hennar á vörum sér.
— Vertu sæl, vina min, hvíslaði
hann og ýtti henni mjúklega frá sér.
Svo reikaði hann á brott, út í nétt-
myrkrið og rigninguna. Hún lét hali-
ast fram á borðið og grét.
30.
McGinnis sat inni i vinnustofu sinni.
þegai’ barið var harkalega aö dyrum.
Hann spratt á fætur og opnaði.
Maione kom inn og var auðsjáan-
lega mikið niðri fyrir. — O'Neill er
horfinn, mælti hann lágt.
— Horfinn? endurtók McGinnls
furðu lostinn og hleypti brúnum.
— J4, horfinn, mælti Malone enn.
Ég fór til að levsn Quinn af verði.
en sá hánn hvergi þegar ég kom að
vöruakemmunni, svo ég kallaöi inn
um huröina. Hann svaraöi mér inni,
og ég varö að brjóta upn dyrnar.
Hann kvaö Ned O'Neill hafa komið
og leyst Dermot úr fjötrunum. Quinn
varð mér svo samferða nokkurn spöl,
en allt í einu varð hann sem skelf-
ingu lostinn, tók til fótanna og var
horfinn út í myrkrið.
McGinnis varð hörkulegur á svip-
inn. — Og þetta er maðurlnn, sem
við höfum treyst og trúaö, mælti
hann hæðnislega.
— Viö verðum aö handsama Der-
mot. Hann sór, aö hann skyldi kæra
okkur fyrir lögreglunni, sagði Mal-
one, og hann var svo æstur að viö
sjálft lá, aö hann hrópaði.
McGinnis þaggaði niður S honum.
— 1 hamingju bænum, þeir geta ver-
ið á næstu grösum og heyrt til þin,
sagði hann, Svo dró hann skúffu út
úr áhaldaborðinu og dró up" úr henni
tvær marghleypur. sem tvisti var vaf-
iö utan um.
Hann rétti Malone aðra marghleyp-
una. — Sennilega reynlr hann aö
komast é brott meö ellefulestinni til
Applebridge. Þú feiur þig á bak viö
vaLnsgeyminn á stöðinni, og ef þú
sérð tii ferða hans þá . . . Hann
kreppti fingurna eins og hann þrýsti
á gikk. . . . Ef þú sérð ekki til ferða
hans þar, skaltu vera á vakki við
lögreglustöðina; það er ekki að vita
nema hann hafi leitaö þar athvarfs,
en ef þú verður hans ekki var, Þá
komdu hingað aftur um tóiflevtið
Malone rakti tvistinn utan af marg-
hleypunni og stakk henni í kápuvasa
sinn. — Hvað ætlastu sjálíur fyrir?
— Ég verð á höttunum heima hjá
honum. Það getur vel verið að hann
hugsi sér að veröa heima i nótt og
Ieggja svo af staö í fyrramálið. Hann
er ekki hiö minnsta hræddur við
okkur, og svo þrjózkur, aö hann fer
fram því, sem hann ætlar sér. Heyrðu
— þú kemur viö hjá Corrigan í leiö-
inni og segir honum að fara hingað
og bíða sendimannanna frá yfirher-
stjórninni. Ég verö sjálfur kominn
heim um tólfieytið, hvort sem ég hef
fundið Dermot eöa ekki.
McGinnis stakk hinni marghleyp-
unni í vasa sinn. Svo hélt hann út á
hæla Malone. Þar skildu þeir; Malone
fór fótgangandi, en McGinnis steig á
bak reiðhjóli sínu.
Það ringdi enn, óg ‘>,eislinn frá reíö-
hjólsglampanum megnaði ekki aö
lýsa leiðina nema skamman spöl
framundan. Þegar McGinnis ók fyrir
horniö, sá hann aö stöðvunarmerki
hafði veriö sett á veginn og stóöu
þar tveir vopnaöir lögregluliöar á
verði. McGinnis bölvaði lágt og steig
af baki hjólinu, þegar hann nálgaðlst
þá. Þeir kröfðu hann um persónu-
skirteini, spurðu hann hvert hann
ætlaði, virtust draga hinar röngu
upplýsingar hans mjög í efa en létu
hann þó fara leiðar sinnar eftir nokk-
urt þref. McGinnis titraði og skalf af
reiði og hatri, og það mátti ekki
miklu muna, að hann drægi marg-
hleypuna upp úr vasa sinum og hæfi
skothríð á þá, fyrst hann var svo
heppinn, að þeir leituðu ekki á hon-
um og fundu vopnið. En hann stillti
sig þó; þannig var það alltaf, hugsaði
hann, fólkið þoldi allt og stillti sig i
staö þess að láta hart mæta hörðu.
Og nú virtist útséð um að ekki yrði
neitt úr þvi að Þjóðverjar réðust inn
i Bretland þetta árið. Það mundi
kosta harðan aga að halda þjóðfrels-
ishernum starfandi. Þess var þegar
farið að gæta — framferði Quinns var
ljóst dæmi þvi til sönnunar. Að vísu
átti Dermot þar mesta sök, en hann
skyldi ekki þurfa að kemba hærurnar.
og síöan skyldi til tekið, þar sem frá
var horfið. Það eina, sem Bretar
skildu, voru byssukúlur, og byssurnar
voru það eina ögunartækl, sem Irar
sjálfir virtu.
McGinnis kom nú heim undir túnið
hjá O'Neill, og steig af baki hjóllnu.
Hann svipaðist um. unz hann kom
auga á hliðið, opnaði það og faldi
hjólið að innanverðu við limagerðið.
Svo gekk hann meðfram akbrautinni
heim túnið, og leitaði loks fylgnis und-
ir heygalta heima við bæinn, en þaðan
gat hann bæöi séð inn um eldhúss-
gluggann og út á akbrautina. Það var
ljós i eldhúsinu, og hann miðaöi
marghleypunni á gluggann, reiöu-
búinn aö hleypa af, ef hann sæi Der-
mot bregöa fyrir þar inni.
En Patrick gamli var eina mann-
veran, sem inni i eldhúsinu sást. Hann
sat viö eldinn og las í dagblaöi.
Þannig leið stundarfjórðungur, en
bá brá Kathleen fyrir gluggann, þar
sem hún gekk að eldstæðinu. Ebn Iiðu
aö minnsta kosti tíu minútur, og
McGinnis, sem var orðinn gegndrepa
og skalf af kulda, þóttist þess nú full-
viss að Dermot væri ekki kominn
heim enn. Hann skreið því úr fylgsni
sinu, gekk til baka meðfram akbraut-
inni og beið Dermots fyrir innan hliö-
ið. Innan stundar varð McGinnis að
halda heimleiðis, til fundar viö menn-
ína frá yfirherstjórninni. Hvinur frá
járnbrautarlest rauf þögnina og fjar-
lægöist . . . skyldi Dermot hafa kom-
izt með henni?
McGinnis stappaði niður fótunum
og reyndi aö halda á sér hita. Hann
heyröi bíl nálgast eftir þjóöveginum,
en hann ók framhjá til bæjarins,
kannski voru þeir frá yfirherstjórn-
inni þar á ferð.
Enn leiö nokkur stund. Þá sá hann
allt i einu örlitla ljósglætu nálgasl
utan úr myrkrinu; það var auðsjáan-
lega ijós á reiðhjóli, og McGinnis dró
marghleypuna aftur upp úr vasa sín-
um, spennti gikkinn og beið. Ljósið
nálgaðist enn og stækkaði, beygði inn
á akbrautina heim að hliðinu og þar
steig hjólreiðamaðurinn af baki. Nú
bar McGinnis kennsl á regnkápu Der-
mots; hélt niöri í sér andanum, mið-
aði marghleypunni og þrýsti á gikk-
inn. Skothvellurinn var ekki hljóðn-
aður i hlustum hans, þegar hann
heyrði lágt vein; reiöhjólið féll flatt á
akbrautina, og hann sá ógreinilegan
skugga hallast upp að öðrum hliöar-
staurnum. I reiðiæöi hóf hann marg-
Hér birtist sjöundi oq síðosti hluti
þessatnt kvikmyndnsögu. Myndin vetð-
ur síðnn sýnd í Trípólíbíói.
A næstunni birtist í Vikunni ný
kvikmyndasaga:
Með lausa skrúfu
Sagan hefur vakið mikla athygli erlendis og
aðalhlutverkið leikur Frank Sinatra.
16 VIKAN