Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 9

Hann hafði lengi drejmt nm
að eignast þennan traktor og
honum fannst lífiö brosa við
ar venjulegu, sígildu spurningar,
hvort hann væri ati hára ennþá og
hvort hann vonaðist ekki eftir bata
áður en langt um liði og Mundi var
að hára og hann vonaðist eftir bata
og svo ók hann aftur af stað. í>að
var orðið kvöldsett og byrjað að
rigna, ofur fíngert og rólega eins og
stundum rignir á vorin.
Hann ók fram á þá í hvamminum
hjá gljúfrinu. Þeir veifuðu og hann
sá, að þeir höfðu uppi pela svo hann
nam staðar. Sumir voru heildsalar,
skildist honum. Aðrir gátu verið út-
gerðarmenn eða jafnvel bankastjórar
eftir útlitinu að dæma. Þeir voru
ríðandi og höfðu hestasvein til að
annast um strokna og striðsalda gæð-
inga, meðan þeir staupuðu sig. Þeir
voru allir talsvert i þvi.
— Bjóðiði manninum helvitis grút-
arnir ykkar, sagði einn; — hvort
hann vildi ekki þiggja einn gráan af
stút?
— Jú, Mundi i Hólum hafði aldrei
tárinu neitað. Þeir sögðu honum að
spara ekki dreitilinn, það væri nóg
meðferðis.
— Þú ert á splunkunýjum traktor,
sagði einn burgeisinn.
— Ég var að kaupa þetta, sagði
Mundi og rétti frá sér fleyginn. —
Maður verður að endurnýja þetta
öðru hvoru.
— Hvað gefið þið fyrir svona verk-
færi, sagði sá, sem leit út fyrir að
vera útgerðarmaður ?
— Hann var nú ódýr þessi; eitt-
hvað rúmlega hundrað þúsund. Þeir
eru miklu dýrari hinir tveir, sem ég
á heima. Ég ætla rétt að hafa hann
handa krökkunum til að skjökta á.
Hann vildi sýna útgerðarmanninum,
að það gæti verið útgjaldasamt við
landbúnað.
Mundi hafði varla sleppt orðinu,
þegar einhver hnippti í hann og sagði
honum, að traktorinn væri að renna.
Hann hefði víst ekki athugað að
skilja hann eftir í gír. Hann tók æð-
isgengið viðbragð ofan úr hvamm-
inum, yfir veginn og náði með annari
hendinni i aurbrettið. Ótal svip-
myndir fóru eins og lei-ftur gegnum
huga hans á þessu augnabliki og hann
sá fyrir sér gljúfrið og hylinn og
víxilinn og bankastjórann og kon-
una og sjálfan sig. Hann rak hælinn
á stígvélinu sínu ofan. í svörðinn á
gljúfurbruninni, beit saman tönnun-
um og gaf frá sér skerandi örvænt-
væntingaróp þess er misst hefur allt,
þegar hann fann, að fóturinn kilcnaði
i spyrnunni og höndin lét undan of-
ureflinu. Hraðinn á traktornum var
orðinn of mikill til þess að hann
megnaði að koma í veg fyrir slys og
hann sleppti af honum hendinni um
leið og hann stakkst framaf gljúfur-
barminum. Það blæddi undan nögl-
unum og hann heyrði málmhljóð og
brak, þegar traktorinn kom niður á
stallinn fyrir neðan, slðan á næsta
stall og loks heyrði hann skvampið,
þegar hann lenti I ánni. Síðan ekk-
ert meir.
Þeir höfðu rekið upp óp og hlaup-
ið á eftir honum, litið framaf barm-
inum og sumir virtust nú næstum
ódrukknir. Þeir litu hver á annan og
ypptu öxlum.
— Fjárans óheppnl. Hvað kom elg-
inlega fyrir?
— Hann gleymdi vlst að setja
traktorinn I glr.
— Varst það ekki þú, sem kallaðir
I hann?
— Sá er góður. Eins og það skipti
einhverju máli. Varst Það ekki þú,
sem gafst honum i staupinu?
— Djöfuls vitleysa. Þú heldur
kannske, að þú getir komið þessu á
mig. Ef hann ... ____________
— Hollkjaft eða ég gef þér einn
gúmoren hérna framaf.
— Blessaður láttu ekki nokkurn
mann heyra annað eins. Hvað ætli
þú getir. Þú ert orðinn fullur.
— Fífl, þú ættir að sjá sjálfan þig.
— Eruð þið orðnir vitlausir eða
hvað. Ég er ekki kominn hingað til
þess að hnakkrifast um ekkert. Ég
er farinn. Það var einn heildsalinn,
sem mælti og í þeim töluðum orðum
snaraðist hann á bak og reið burt.
Hinir fylgdu á eftir.
Hann verkjaði ákaflega í höndina
þar sem hann stóð einn eftir á gljúf-
urbarminum með óminn af orðum
þeirra í eyrum sér. Það varð allt ó-
raunverulegt fyrir honum, líkt og i
draumi og hann horfði i leiðslu á
fagurrautt blóðið, sem rann undan
nöglunum og niður eftir buxunum
hans, meðan jódynurinn fjarlægðist
unz hann hvarf með öllu.
Þá var bara hann og gljúfrið eftir
og sársaukinn, sem fyllti huga hans.
Hann skynjaði veröldina mjög óljóst,
en eftir drykklanga stund kom hann
t.il sjálfs sín og sá förin eftir nýja
hjólbarðana framaf brúninni og hann
tyilti sér á tá og gægðist framaf
hengifluginu. Svo gekk hann heim-
leiðis og það rigndi ííngert og rólega
eins og stundum rignir á vorin.
VIKAN 9