Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 12

■\ jásj
AHVEV BENSON leit til konu sinn-
ar yfir jaðarinn á dagblaðinu. Hún
ias — eða minnsta kosti hélt hún á
bók. En blaði hafði hún ekki flett síðustu
fimrn mínúturnar.
Hann lét dagblaðið síga. — EV þetta
skemmtileg bók, sem þú ert að lesa, Linda ?
spurði hann.
Lindu brá örlítið. Hún leit upp frá lestr-
inum. — Já, hún er óskaplega spennandi.
l^etta er nýja hrollvekjan, sem allir eru að
tala um núna. Hún lyfti bókinni, svo hann
gÆti séð kápumyndina, svartan rýting á
blóðrauðum grunni. Eig er viss um að Þér
mundi Þykja hún skemmtileg.
— Mér hefði frekar dottið i hug að hún
væri leiðinleg, þar sem þú hefur setið og
starað á sömu blaðsiðuna í margar mínútur.
— Hef ég? Hugsanirnar hafa víst hlaupið
með mig í gönur, tuldraði hún.
Roðnaði hún um leið og hún sagði þetta?
Margar konur eru leiknir lygarar, en Linda
var ekki ein i þeim hópi. Hún var ákaflega
falleg, þar sem hún sat og bjarminn frá
lampanum lék um ljósa lokka hennar. Hún
leit svo sannarlega út eins og ástfangin
kona, en ekki var hún ástfangin af honum,
liugsaði hann með nokkurri beizkju.
Það var leiðinlegt, að Þið skylduð verða
rð fresta spilakvöldinu, sagði Linda.
- Það var eins gott, svaraði hann. Ég
er hræddur um að ég hafi vanrækt Þig
nokkuð að undanförnu, Linda.
— Síður en svo, vinur minn, sagði hún.
Það er ekki annað en það sem reikna verð-
7’ ur með, að eiginmaðurinn hafi ýmsum störf-
? um að sinna, og konan verði því að vera
1‘ ein öðru hverju.
> ■ .ðl
SlMINN hringdi. Hann hafði einmitt bú-
izt við því. Það gegndi furðu hve svona
stór og þungur maður gat verið snar
r* i snúningum. Hann var kominn að símanum,
? áður en Linda var staðin á fætur.
Það er sennilega umboðsmaðurinn
minn, mælti hann til hennar um öxl um
leið og harm tók talnemann. Halló? sagði
hann.
Linda hneig aftur niður í stólinn. Harvay
st.óð þögull nokkur andartök. — Halló?
sagði hann enn, og þegar enn var Þögn,
beið hann drykklanga stund; sagði loks
halló í þriðja sinn, en lagði svo talnemann á.
, Einkennilegt, varð honum að orði. Það
var enginn í símanum.
— Kannski er um einhverja biiun að
ræða, sagði Linda.
— Nei, það getur ekki átt sér stað; ég
heyrði að einhver lagði á talnemann og
rauf sambandið. Og svona var það líka í
gærmorgun, þegar ég lagði of seint af stað
til skrifstofunnar. Jæja; þetta hefur senni-
lega verið skakkt númer. Hann geispaði
við. Hvernig lízt þér á að við förum að koma
okkur í rúmið. Ég geri ráð fyrir að það
verði erfiður dagur hjá mér á morgun.
ORGUNINN eftir tók hann til við
starf sitt af þeim ákafa, sem honum
var laginn. Á vegg i skrifstofu han.
hékk spjald úr rauðaviði, og var í hana
skorið aðeins eitt orð — ATHÖFN. Hann
fyrirleit fólk, sem hikaði og hafðist ekki
að. Og flest fólk var einmitt þannig.
Það hafði verið freistandi fyrir hann að
halda kyrru fyrir heima, ef ske kynni að
síminn hringdi, en enginn svaraði, þegar
hann tæki talnemann. En svo hafði Mungo
hringt og tilkynnt að hann væri reiðubúinn
að færa honum skýrslu sína i dag, svo þess
þurfti ekki með.
Einkaritarinn tilkynnti honum svo rétt
fyrir klukkan tólf, að Mungo væri kominn.
— Biðjið hann að biða, sagði Harvey. Mig
langar fyrst til að spjaUa svoUtið vlð yður,
ungírú Woodard.
Einkaritarinn dró upp hraðritunarheftið.
Þér þurfið ekki að skrifa neitt, mælti
Harvay. Þetta verður einungis samtal okk-
ar á milli.
Hún starði á hann, undrun og ótta slegin.
Iiarvey hafði alltaf gaman af að koma
starfsfólki sínu á óvart og athuga viðbrögð
liess. Og það gerði hann oft. Það hélt því
vakandi í starfinu.
— Mig langaði tii að leita álits yðar, sagði
hann.
— Sjálfsagt . . . ef það getur komið að
einhverju gagni.
— Mig langaði til að biðja yður þess,
ungfrú Woodard, að þér reynduð að setja
yður í fótspor konu — konu, sem alltaf
hefur verið mjög raunsæ og, við getum sagt,
jarðbundin í framkomu. Svo gerist það allt
í einu, að þessi sama kona verður dreymin
og utan við sig. Hún getur setið stundum
saman og starað út í bláinn, og heyrir varla
þótt yrt sé á hana. Hvaða ályktanir munduð
þér draga af því, ungfrú Woodard?
— Jú ... ég mundi álíta að hún væri ást-
fangin, svaraði ungfrú Woodard og roðn-
aði við.
— Einmitt. Setjum nú sem svo að kona
þessi sé gift. Og eiginmaður hennar sé stadd-
ur heima, óvænt og á óvenjulegum tíma . . .
þér fylgizt með, ungfrú Woodard?
— Já ...
— Setjum sem svo að síminn hringi, kon-
an spretti á fætur, þrífi talnemann og til-
kynni viðstöðulaust þeim, sem er við hinn
endann, að hann hafi hringt í skakkt núm-
er . ..
— Það þarf ekki að vera neitt grunsam-
legt. Fólk hringir svo oft í skakkt númer.
— En svo verði eiginmaðurinn fyrri til
að taka talnemann, svari — en fái ekkert
svar og heyri talnemann hinum meginn
lagðan á . ..
— Jú ... Ungfrú Woodard átti sýnilega
í mestu vandræðum. Jú, þá mætti halda að
einhver hygðist ná tali af konunni án vit-
undar eiginmannsins.
— Laukrétt, ungfrú Woodard. Þannig lit
ég einnig á málið. Þakka yður fyrir, ung-
frú Wpodard. Gerið svo vel að vísa Mungo
inn til min.
ARVEY japlaði á vindlinum, geð-
vonzkulegur á syipinn. Auðvitað var
Linda ástfangin af einhverjum —
það var eins víst og það, að hún hafði aldrei
verið ástfangin af honum, eiginmanni sinum.
—- Jæja, reyndist grunur minn réttur?
spurði Harvey Mungo, sem nú var setztur
i stólinn, þar sem ungfrú Woodard hafði
setið fyrir andrá síðan. Hefur hún haft
stefnumót við einhvern af þeim mönnum,
sem ég nefndi yður?
— Jú, reyndar.
— Hvern af þeim?
— Ekki þann, sem þér töiduð llklegastan,
herra Harvey. Ekki lækninn — heldur
byggingaverkfræðinginn.
— Arkwright ... Donald Arkwright?
- Sá er maðurinn. Ég hef spurzt fyrir
um hann I Cleveland, þar sem hann er
fæddur og uppalinn.
Harvey reyndi að hafa hemil á óþolin-
mæði sinni. — Já, Linda er þaðan líka; það
sagði ég yður ...
— Já, en þér gátuð þess ekki að þau hefðu
verið skólasystkin og nánir vinir um
margra ára skeið.
- Það hefur hún aldrei minnzt á.
— Því skal ég trúa, svaraði Mungo. Þau
hafa hitzt oft síðastliðinn hálfan mánuð.
Hún hefur ekki haft stefnumót við nelnn
annan.
— Hvar haía þau hitzt?
— I veitlngasalnum i Drovers. AO vlsu
sá ég þau þar ekki saman nema í tvö skipti.
- Þér sögðuð að þau hefðu hitzt oft ...
Já, en ekki alltaf í veitingasalnum.
Fimm sinnum fylgdi ég henni eftir niður
í borgina, og hún fór alltaf þangað. I þrjú
skiptin snæddi hún þar ein síns liðs, greiddi
matinn og gekk síðan inn fyrir og í gegnum
danssalinn. Hún kom ekki þá leiðina aftur;
sennilega hefur hún farið út bakdyrameg-
inn — á stefnumót við verkfræðinginn.
— Og Þér veittuð henni ekki eftirför?
— Ég gat ekki gert hvorttveggja, veitt
henni eftirför og beðið þess að hún kæmi
aftur, en eftir öllum sólarmerkjum að
dæma, hefur það verið þessi verkfræðingur,
sem hún fór að finna. 1 hin tvö skiptin
snæddu þau saman, sátu mjög náið og rædd-
ust við í hálfum hljóðum. Hún greiddi mat-
inn i bæði skiptin og hélt út úr veitinga-
salnum þessa sömu leið, en hann hélt siöan
út hina leiðina, um það bil stundarfjórðungi
síðar. Þau hittust þarna siðast á mánudag-
inn var.
ARVEY iaut fram i sætinu. Mánudag-
inn ... það kom heim. Það var ein-
mitt á mánudagskvöldið, sem hún var
eins og í sælli leiðslu, og á þriðjudagsmorg-
uninn var það svo, sem síminn hringdi og
hann hafði svarað, án þess nokkur tæki
undir við hann.
— Mér kemur það ekki á óvart, að það
skuli vera Arkwright verkfræðingur, sagði
hann. Þá sjaldan hún hefur minnzt á hann,
hefur hún einmitt verið grunsamlega kæru-
leysisleg, eins og kvenfólk er venjulega,
Þegar það vill leyna ásthrifni sinni. Nokkuð
annað, sem þér hafið orðið áskynja?
— Jú, ég komst að Því hjá stúlkunni við
skipitborðið í húsinu, þar sem hann býr,
að hann hefur hringt fimm sinnum til henn-
ar síðastliðinn mánuð — þaðan. Vitanlega
kann hann að hafa hringt oftar annars
staðar frá. Ef þér viljið að ég njósni frek-
ar um þau ...
— Þess þarf ekki.
— Við höfum ekki neinar sannanir hand-
bærar enn, enda Þótt við vitum hver maður-
inn er ... skilnaðarsannanir, á ég við.
— Hver er að tala um skilnað? Ég vildi
aðeins vita hver maðurinn væri. Nú er Það
fengið, og þér skuluð gleyma þessu. Þér
getið svo snúið yður til gjaldkerans, varð-
andi greiðslu fyrir ómakið.
Mungo þakkaði fyrir sig og var farinn
Harvey kveikti í nýjum vindlingi og hallaði
sér aftur á bak i stólnum. Já, hugsaði hann,
Linda var ástfangin. Það lifði lengi I göml-
um glæðum; æskuástir þeirra höfðu rifjazt
upp, þegar þau hittust fyrir hendingu i
kvöldboði fyrir þrem mánuðum. Það mundi
áreiðanlega ekki líða á löngu áður en hún
færi að tala um skilnað.
Arkwright varð sjálfur fyrir svörum, þeg-
ar Harvey hringdi. — Sælir, Arkwright,
malaði hann vingjarnlega. Þetta er Harvey
Benson. Eiginmaður Lindu. Svo er mál með
vexti, að ég hef hugsað mér að reisa bygg-
ingar á eyðisvæði, sem ég á, og þarf að
leita til byggingaverkfræðings um ráð og
tillögur. Hafið þér tíma til að skreppa með
mér og líta á staðinn? Eigum við að segja
eftir hádegisverðinn? Gott, ég renni þá við
hjá yður um tvöleytið.
ARVEY sveigði inn á götuslóða út af
aðalveginum — eiginlega var varla
hægt að kalla það einu slnni götu-
slóða, sem lá þarna yfir þýfið og fram á
klettabrúnina.
— Er þetta svæðið? spuröi ungi ljóshærði
maðurinn, sem sat hjá honum I bílnum.
— Já, svaraði Harvey. Fimm hundruð
metra löng landræma meðfram klettabrún-
inni. Útsýn yíir hafið. Það lsetur ekkl mik-