Vikan - 24.01.1963, Blaðsíða 14

/
MÁLVERKAÞJÓFARNIR
• • miklum hraða, að kastaníubrúnt hárið stóð
beint aftur í vindinum, og þegar ofurstinn leit
á litla, sérkennilega andlitið hennar, sá hann,
að hún var náföl og móleit augun full af skelf-
ingu.
„Ó, Roquebrun ofursti," sagði hún með and-
kofum og fór svo allt í einu að gráta.
„Svona, svona, elsku Sarah mín,“ sagði of-
urstinn huggandi, tók um axlir hennar og leiddi
hana inn í búðina. Þau voru gamlir vinir, þó
að hún væri ekki nema tæplega tvítug.
Loks hætti hún að gráta, leit upp og sagði:
„Er þetta ekki asnalegt af mér?“
„Innbrot tekur alltaf á taugarnar,“ svaraði
ofurstinn.
Hún leit á æsifregnina í blaðinu og sagði í
hálfum hljóðum: „Þeir stálu myndunum hans:
pabba.“
Ofurstinn kinkaði kolli. „Ég var einmitt að^
velta því fyrir mér, hverjir þeir væru.“
Hann beindi ekki orðum sínum til hennar
og undraðist því svarið.
„Ég veit það ekki ... eitthvert fólk! Hver
sem er, býst ég við.“ Sarah leit á hann örvænt-
ingaraugum og hvíslaði: „Ég er svo hrædd. E£
þetta er nú allt mín sök?“
„Þín sök? Góða Sarah mín!“
En nú virtist hún full af undanbrögðum og
efasemdum. „Þetta er fráleitt,“ sagði hún. „Ég
er viss um, að þeir hafa á réttu að standa. Það
hlýtur að vera, er það ekki?“
Ofurstinn svaraði engu, því að hann hafðii
ekki hugmynd um, við hvað hún átti, og hún
hélt áfram: „Ég rtieina, þetta er ástæðan fyrir
því, að ég kom. Þér þekkið alla — eða vitið
að minnsta kosti allt um alla, ekki satt?“ Iíúrn
lauk máli sínu með ákefð, eins og þetta leysti
öll hennar vandamál.
„Ja, stundum," svaraði ofurstinn varfæmis-
lega. „Hverjir eru þessir vinir, sem þú hefur
svona miklar áhyggjur af?“
„Ég skammast mín svo fyrir fíflaskapinn,“
sagði Sarah. „Sjáið þér til, Diana hefur búið
hjá mér að undanförnu, en pabbi er í New York.
Ég hringdi til hans, og hann kemur á morgun..“
„Hver er Diana?‘b
„Ó, Diana er ágæt. Hún er ensk. Diana Finley
heitir hún. Pabbi hennar á bómullarverksmiðju.
Pabbi hefur viðskipti við hann. Hún á kærasta.“
Ofurstinn þagði, og Sarah hélt áfram full-
hratt: „Hann er indæll og veit heilmargt. Diana
er brjáluð eftir Kip.“
„Hvaða Kip?“
„Kip Trenchley. Hann er ægilega sætur við
Diönu.“
Nú tók eitthvað að bærast f heilabúi ofurst-
ans, sem var heilt forðabúr af nöfnum, stöðum
og fólki. Hann hafði alltaf álitið sig hálfgerðan
meðlim brezku þjóðarirtnar, frá því að þakklát
ríkisstjórnin veitti hortum heiðursmerki brezka
keisaradæmisins, og; því lesið enskij. blöðin sam-
vizkusamlega æ síðan. Nafnið KIp Trenchley
vakti einhverjar minningar, sem hann gat ekki
áttað sig á í bili, nema hvað hann vissi, að þær
voru heldur hvimleiðar.
„Já,“ sagði hann, „og hinir?“
Sarah deplaði augunum, eins og hún væri
farin að óska þess að hafa ekki komið, og svar-
aði hikandi: „Ja, við erum eiginlega átta tals-
ins, tvær stúlkur í viðbót og svo mennirnir
fjórir. Við höfum farið um allt saman. Stúlk-
urnar — Nicole og Elena — eru ágætar ...
held ég. Ég meina, Harry segir, að þær komi
báðar frá góðum, frönskum heimilum."
„Harry?“ sagði ofurstinn, líkt og hann væri
að negla hann með prjóni á spjald.
Aftur fylltist rödd Söruh efasemdum, og hún
sagði eins og lítil telpa: „Harry er sá, sem
ég er hrifin af. Hann er — ja, einhvern veginn
töfrandi."
Ofurstinn kinkaði kolli, en gerði engar at-
hugasemdir.
„Svo er það Marcel Dufour, sem á veitinga-
húsið Bláa hellinn," hélt Sarah áfram. „Allir
vita, að hann er prýðismaður. Mér finnst hann
jafnvel svolítið dýrlingslegur. Hann er gamall
vinur Kips.“
Ofurstanum brá í brún, en lét ekki á neinu
bera. Hann þekkti nefnilega Marcel Dufour og
vissi, að hann var allt annað en „prýðismaður".
Sem eigandi hins velsótta veitingahúss, Bláa
hellisins, rétt fyrir utan Theoul, þar sem
skemmtanasjúkt fólk af öllum þjóðernum kom
saman, gat hann brugðið yfir sig blæju virðu-
legs sómamanns. Snjóhvítt hárið og grannleitt,
sólbrúnt andlitið, er minnti á indverskan fag-
urkera, huldi illt innræti.
„Og Andrea greifi,“ bætti Sarah við. „Paolo
Andrea. Hann er vinur Harrys.“
„Ójá,“ rumdi ofurstinn. „Hvaða Harrys?“
Roðinn á andliti Söruh kom upp um vandræði
hennar, og það lá við, að hún færi aftur að
hvísla. „Er það ekki ótrúlega kjánalegt? Ég
veit það ekki. Hann er ... ja, bara Harry.“
Svo hélt hún áfram óðamála eins og til að
styrkja sjálfa sig í trúnni: „Hann er Banda-
ríkjamaður. Óskaplega sætur og hefur verið
alls staðar. Allir þekkja hann.“
Ofurstinn hafði sínar hugmyndir um, hverjir
þessir „allir“ væru, en lét sér nægja að spyrja:
„Við hvað ertu þá hrædd?“
Bein spurningin breytti Söruh úr óákveðnu,
litlu fiðrildi í eitthvað, sem líktist meira dóttur
Joels Howard. Hún hugsaði sig um og reyndi
að ná valdi á tilfinningum sínum. Loks sagði
hún; píreyg af hugareinbeitingu: „Ég veit ekki,
hvað skal segja, ég gæti ekki skrifað það á
blað, þó að ég fegin vildi, og ég á erfitt með
að lýsa því. Ég vissi aldrei til þess, að ég fyndi
það áður, en í gær, þegar húsið fylltist af lög-
regluþjónum og ég sá þessar hræðilegu eyður
á veggjunum eftir málverkin •—- og lögreglu-
mennirnir fóru að spyrja mig alls kyns spum-
inga um, hvar ég hefði verið um kvöldið, og
hverjir vinir mínir væru ... ja, þá fann ég
það.“
„Fannst hvað?“
Sarah deplaði augunum aftur, líkt og hún
horfði í skært ljós. „Nú, þeir fjórir," sagði hún.
„Marcel, Kip, Paolo og Harry. Ég tel ekki
stelpurnar, — Nicole og Elenu, meina ég —
þær eru of heimskar. Skiljið þér ekki, hvernig
það er, þegar búið er að stela einhverju og
lögreglan fer að spyrja spurninga — þá sér
maður hlutina í nýju ljósi.“
„Jú, það skil ég vel,“ svaraði ofurstinn.
„Það, sem ég á við, er þetta,“ sagði Sarah:
„Andrea greifi er ósköp elskulegur, en hann
gæti líka verið hræðilegur undir niðri, haldið
þér það ekki?“
„Sannarlega," svaraði ofurstinn og hryllti við,
þó að hann léti það ekki sjást. Bara orðið
„greifi" var tortryggilegt á Rivierunni. Svo
spurði hann: „Hvað um Harry? Harry og þig?“
Sarah svaraði tafarlaust og svolítið óðamála:
„Ó, ekkert hefur gerzt.“ Síðan bætti hún við:
„Ég er voða hrifin af honum, þó að ég sé stund- t
um dálítið óróleg út af honum, en ekkert hefur
komið fyrir ... en þér skiljið, að eitthvað gæti
komið fyrir.“
Ofurstinn virti ungu stúlkuna fyrir sér, al- r
varlegur í bragði, og spurði: „Og segðu mér
nú, hvað það er, sem þú vilt, að ég geri, Sarah?“
Safah spennti greipar í ákefð sinni. „Viljið
þér ekki koma og sjá þá sjálfur, ofursti? Við
ætlum að borða saman kvöldverð í Félags-
klúbbnum í Cannes. Þér gætuð komið og setið
einhvers staðar og horft á. Þér vitið svo mikið
um alla. Þér gætuð kannski sagt mér, hvort
ég er bara kjáni og barnaleg eða .. .“ það fór
hrollur um hana, „eða hvort það er rétt af mér
að vera hrædd.“
„Gott og vel,“ sagði ofurstinn. „Ég skal koma.
Auðvitað berð þú ekki kennsl á mig.“
Sarah kinkaði kröftuglega kolli og sagði: „Ó,
þakka yður kærlega fyrir. Svona mál gæti ég
aldrei talað um við pabba.“
Ofurstinn fylgdi henni til dyra og horfði á
eftir henni, meðan hún gekk að bílnum. En
á miðri leið staðnæmdist hún og leit á hann
:í óvissu.
„Það er eitt,“ hrópaði hún: „það asnalegasta
og fráleitasta af öllu er það, að þeir geta alls
ekki hafa gert þetta. Við vorum öll saman um
kvöldið, og Harry fór ekki fyrr en kl. 5 um
morguninn. — En ég fullvissa yður um, að
ekkert gerðist," bætti hún við hálfeymdarlega,
eins og hún byggist við að verða rengd. „Við
dönsuðum bara og kysstumst pínulítið. En hann
getur ekki hafa gert það — enda var orðið
bjart. Og þó ...“
Þau stóðu um stund og horfðust í augu. Fjar-
vistarsönnunin titraði eins og tíbrá í loftinu
milli þeirra. Ofurstanum hitnaði um hjartaræt-
urnar, þegar hann heyrði óttann og angistina
í fullyrðingu stúlkunnar, að ekkert hefði gerzt.
En það gæti gerzt einn góðan veðurdag. Að
þessu léku þeir sér, Harryarnir, sem reikuðu
um Rivieruna að leita sér að bráð. Þeir voru
harðlyndir og samvizkulausir, en ungu stúlk-
urnar veikar fyrir, heimskar og gráðugar.
„Ég skil,“ sagði hann aðeins. Hann leit í átt-
ina til dagblaðsins og spurði: „Er það satt, að
blái Renoirinn hafi átt að fara á listasafnið?"
„Já,“ svaraði Sarah. „Hann átti að fara í dag.
Það er verið að opna sýningu þar núna. Svo
átti að senda hann til Louvre. Af hverju spyrj-
ið þér?“
Ofurstinn svaraði engu. Hann hugsaði með
Framhald á bls. 40.
14 VIKAN