Vikan - 24.01.1963, Blaðsíða 44

leiddust þau af stað og Einar og
Guðbjörg á eftir.
Þau sungu lágri röddu síðasta
danslagið og tóku smá dansspor við
og við, hann tók utan um hana síð-
asta spölinn og rétt áður en þau
komu að gistihúsinu þrýsti hann
henni að sér og kyssti hana snöggt.
Allt með gát, sagði Guðbjörg
hlæjandi og lagði höndina á munn
hans, og þá voru þau komin að
dyrunum og inn í anddyrið. Lykla-
vörðurinn rétti Guðbjörgu lykilinn
að herberginu, hún snéri sér við,
þakkaði fyrir skemmtunina og bauð
góða nótt. Einar virtist ætla að taka
í handlegg hennar, en hætti við
það, er hún bætti við. Við hittumst
þá klukkan ellefu í fyrramálið. Svo
flýtti hún sér inn í lyftuna, sem
bar hana burtu.
Hún var lengi að hátta sig, gekk
fyrst út að svaladyrunum og horfði
á ljósin í dimmum hæðunum og
hlustaði á öldugjálfrið. Henni fannst
hún svo létt á sér, að ómögulegt
væri að sofna strax. Þetta hafði
verið yndislegt kvöld og hún hlakk-
aði til að hitta Einar á morgun, en
hún var nú engin fermingartelpa
og Danir á Spáni voru víst harla
h'kir karlmönnum á íslandi, þegar
þeir höfðu fengið dálitla brjóst-
birtu, og hún ætlaði ekki að fara
að verða sér eða Jónatan til skamm-
ar hér fremur en heima.
Ekki þýddi þetta rölt. Guðbjörg
fór úr kjólnum og lagði af stað
inn í baðherbergið. Hvað? Var ein-
hver að taka í snerilinn? Honum
datt þó ekki í hug —• Ha — barði
bara hiklaust á dyrnar! Var mað-
urinn alveg kolbrjálaður! Ætlaði
hann að vekja alla á ganginum?
Hún smeygði sér í slopp, sneri
lyklinum og opnaði örlitla rifu.
— Er du---------Guð! Jónatan —
ert það — ertu kominn?
— Vakti ég þig, góða? Já, ég
komst með bíl, við gengum frá þessu
öllu í morgun. Nú, þú ert þá ekki
háttuð. Varstu úti?
— Já, ég fór með Jensens-hjónun-
um og kunningja þeirra. Hvernig
var þetta með fiskinn?
— O, ekert alvarlegt, við björg-
uðum því öllu. En ég er dauðþreytt-
ur — verst að komast ekki í bað,
en það er víst ekki leyfilegt svona
seint. Áttu ekki sódavatn í skápn-
um?
— Jú, gerðu svo vel. Langar þig
ekki í eitthvað að borða?
•— Nei, ég borðaði á leiðinni.
Púh, ég hlakka til að komast í
rúmið.
— Var þetta ósköp erfitt?
— 0, rétt eins og venjulega — en
maður verður nú að liðka þessa
karla — bjóða þeim út og svoleið-
is — ég svaf lítið í nótt.
— Mér finnst nú að þeir hefðu
heldur átt að bjóða þér heim til
sín, þú sem ert útlendingur.
— Það er ekki til siðs hér, -—
nei, þeir taka mann miklu fremur
með sér út — á skemmtistaði.
Jónatan tók upp vasaklútinn til að
snýta sér, breiddi úr honum milli
handanna, eins og hann var vanur,
en vöðlaði honum svo saman í
skyndi, þurrkaði nefbroddinn að-
eins í flýti, stakk vasaklútnum aftur
á sig og tróð honum fast í buxna-
vasann.
— Ég er fegin að þú skulir vera
kominn aftur, sagði Guðbjörg og
hjúfraði sig að manni sínum, er þau
voru komin upp í. Það er svo leið-
inlegt að skrölta ein á ókunnugum
44 VIKAN
stöðum. — Um — nýtt skeggvatn?
En góð lykt af þér.
—■ Bara sólin og sjávarloftið, anz-
aði Jónatan og kyssti konu sína létt-
um kossi, bylti sér á hina hliðina
og vafði að sér ábreiðunni. Hann
var svo þreyttur. ★
Örvita þrenning;,
Framhald af bls. 23.
skyldi hún svo sannarlega fá mímós-
urnar.
„Bíðið andartak,“ sagði hann við
afgreiðslustúlkuna, sem brosti í von
um meiri viðskipti.
Loks fann hann heimilisfangið og
gekk svo frá að henni yrðu sendar
mímósur símleiðis, stór vöndur,
greiddi verðið með gleði og hélt
síðan aftur út í bílinn. Frænkan
ljómaði öll af ánægju, rétt eins og
fjarvera hans hefði komið sér ein-
staklega vel.
Marion bjó í glæsilegu, gömlu
húsi í Passy. Rue de la Pompe. Hús-
hundruð þúsund franka, ég er
ágeng og prútta, Súsanna leggur
mér lið ... voilá, ég fæ kjólinn.
Komdu og fáðu þér konjakk.
Hvernig gekk ferðalagið? Hvernig
hefur þér liðið?“
Frank tók sér sæti á legubekk,
en það fór ekki sem bezt um hann.
Þegar hann hafði bragðað á
konjakkinu, tók hann að leita í
skjalatösku sinni. Þar átti gjöfin
að vera, sem hann hafði keypt í
Berlín handa Marion.
„Maðurinn hefur góðan smekk,
það verð ég að segja,“ varð Marion
að orði, þegar hún hafði athugað
næluna, sem að vísu var ekki sér
lega verðmæt — litlar perlur í
smekklegri umgerð með rauðum
steini. Flora kom með fjólumar í
vasa, svo þungstíg að húsgögnin
titruðu og glamraði í glösunum; hún
leit á næluna yfir öxl Marion, virti
hana auðsjáanlega til fjár og fannst
ekki sérlega mikið um; fór svo út
aftur.
„Og hvernig voru svo konurnar
í Berlín?“ spurði Marion um leið
varðarkonan dró tjaldið frá opinu
á hurðinni og spurði kæruleysislega:
„Til madame Guermat?“
Frank kinkaði kolli. Honum hafði
nokkurn veginn tekizt að temja
þetta skass, þótt hann væri ekki
Fransmaður og bæri ekki neitt
heiðursmerki. Flora, hin gamla og
feita stofustúlka Marion, heilsaði
honum líka heldur kuldalega. Þeim
virtist ekkert um útlendinga gefið.
„Góðan dag, drengur minn, fáðu
þér sæti, hvernig líður þér og hvern-
ig ganga viðskiptin?" spurði Mari-
on í einni andrá og tyllti sér á tá
til að geta kysst hann. Það var ein-
göngu hæverskukoss, eins og munk-
ar kyssast, þegar þeir heimsækja
hverir aðra.
„Nýr kjóll? “ spurði Frank og
virti hana fyrir sér.
„Þetta kalla ég mann ... Hann
kemur auga á allt, blessaður dreng-
urinn. Og veiztu hvaðan þessi kjóll
er? Frá Patou. Og geturðu gert þér
í hugarlund hvað hann kostaði?
Nei, það geurðu áreiðanlega ekki.
Fimm hundruð þúsund franka. Ég
var komin þangað í gærmorgun,
löngu fyrir klukkan níu; það var
biðröð þar, en ég var með þeim
fyrstu. Og nú skal ég segja þér upp
alla söguna — ég skoða kjólinn, ég
máta hann, hann fer mér eins og
sniðinn á mig, hann á að kosta níu
og hún settist hjá Frank og strauk
fingurgómunum mjúklega bak við
hægra eyra hans. „Eru þær ekki
hræðilegar?“
Frank dró við sig svarið. Hann
sá Maríönnu fyrir hugskotssjónum
sínum; það var íturvaxin kona og
hann sá fyrir sér dökkbrúna fætur
hennar og arma. Og svo sá hann
Evelyn, granna og fíngerða, augun,
brennandi heitar varirnar ...
„Ég hef ekki hugmynd um hvern-
ig þær eru. Ég leit ekki á þær,“
svaraði hann.
„Ertu nú viss um það?“ spurði
Marion glettnislega og ekki efa-
laust.
„Gæti svarið það. Ég hef lifað
eins og munkur.“
Marion virti hann fyrir sér. Og
allt í einu varð hún alvarleg á svip-
inn.
„ískyggilegt ef satt er,“ svaraði
hún með hægð. Frank fékk sér aft-
úr í glasið.
Og fyrr en varði lá Marion í örm-
um hans. Varir hennar fóru leitandi
um andlit hans og stráðu það létt-
um, ertnislegum kossum.
„Varð þér hugsað til mín í
Berlín?" hvíslaði hún.
„Nei,“ svaraði hann.
„Þráðir þú mig ekki agnarlítið?“
„Ekki minnstu vitund.“
Marion reis á fætúr, brosti og
gekk inn í svefnherbergið. Frank
reis á fætur, gerði það sér til dund-
urs að strjúka hár sitt; þangað til
hann þóttist vita að hún biði hans
allsnakin þar inni.
Þetta samband hans og Marion
gat kallast bæði laust og fast. Það
hafði nú staðið i meir en fimm ár
á sinn slitrótta hátt. Frank var, eins
og Bandaríkjamenn yfirleitt, þannig
gerður að hann gat ekki verið mað-
ur einsamall nokkra stund, og
Marion sá sannarlega um að hann
væri ekki einn nokkurt andartak
á meðan hann dvaldist í París. Hún
var í senn ástúðleg og ástfús, lagleg,
fremur lágvaxin og holdug, saman-
borið við bandarískar konur, og
meiri um mjaðmirnar, og einmitt
þess vegna eins frönsk og hugsazt
gat. Hún hafði dimmblá augu,
hrafnsvart hár og mjallhvítt, mjúkt
hörund. Hún var ekki að gera neitt
veður út af ástinni; fundir hennar
og Franks voru henni eins hvers-
dagslegur hlutur og að fara til hár-
greiðslukonunnar eða saumakon-
unnar. Hún var ekki á neinn
hátt ágeng, eins og þær stúlk-
ur, sem lifa af því að láta ferða-
mönnum fala blíðu sína. Henni
þótti vænt um smágjafir, en kærði
sig ekki um peninga. Hún kvaðst
vera á „eftirlaunum"; henni barst
póstávísun reglubundið í hverjum
mánuði frá einhverjum „gömlum
manni“, sem launaði henni þannig
bá ástúð, sem hún hafði sýnt hon-
am endur fyrir löngu. Marion lét
ekkert tækifæri ónotað að auðsýna
Frank þakklæti sitt í verki fyrir
þá skartgripi, sem hann lagði á
stundum á náttborð hennar. Hún
bauð honum til kvöldverðar í íbúð
sinni, hún átti jafnan gott konjakk
og einu sinni hafði hún jafnvel gef-
ið honum silfurblýant með ágröfnum
upphafsstöfum hans. Og hvað
líkamleg atlot snerti, stóð Marion
engri konu að baki.
Allt var þetta eins og bezt varð
á kosið. Frank gat því ekki skilið
hvers vegna hann gat ekki notið
ástafundarins þetta kvöld. Atlot
Marion fóru einhvern veginn fyrir
ofan garð og neðan hjá honum í
þetta skiptið, enda þótt hann var-
aðist að láta það koma fram. Hann
var því feginn þegar hann var kom-
inn fram í dagstofuna aftur. Marion
hafði síma, og var ákaflega stolt
af. Það eru ekki allir sem hafa síma
heima hjá sér í París.
„Hefurðu nokkuð á móti því að
ég hringi til konu minnar?" spurði
Frank hæversklega — og Marion
hafði ekki neitt á móti því.
Þess varð nokkur bið að hann
næði sambandi við Lundúnir, en loks
heyrði hann þó rödd Pearl konu
sinnar, og einkennilega nálægt.
„Halló, darling ...“
„Halló, darling.“
„Þú hringir í seinna lagi. Ég sit
hérna í fullum herklæðum —
kvöldverður með Sutherland og síð-
an í leikhúsið ...“
„Þú verður að fyrirgefa, en ég hef
setið á fundi með kaupsýslumönnum
hérna. Var það nokkuð sérstakt?"
„Já, ég held nú það. Nú er ég
loksins búinn að finna hund, sem
ég er ánægð með. Og ég er alveg
brjáluð í hann — hann er undan
brezkum verðlaunahundi. Þú ættir
bara að sjá hann.“
„Hvað kostar hann?“ spurði
Frank Davis. Hann var sparsamur
eins og allir auðmenn.
„Hann á að kosta sextíu pund,