Vikan - 24.01.1963, Blaðsíða 40

Látið
Dubarry
CLEANING CREAM
og
Dubarry
VANISHING CREAM
hreinsa og fegra
húð yðar
Þegar þér kaupið
snyrtivörur, biðjið um
I)uI);ipi,v
Heildverzlun
HALLDÓRS JÓNSSONAR,
Hafnarstræti 18.
Símar 12586 og 23995.
Mál verkaþ j óf arnir.
Framhald af bls. 14.
sér, að ekki hefðu þjófarnir mátt
seinni vera. Öryggisráðstafanirnar á
listasafninu í Cannes voru alþekkt-
ar, og Louvre var auðvitað ósigr-
andi virki.
„Ég kem þá í kvöld,“ mælti hann
loks. „Svo sjáum við til. En hafðu
engar áhyggjur."
Naumast hafði bílhljóðið dáið út
í fjarska, þegar annar bíll nam stað-
ar á malarlóðinni fyrir utan. Of-
urstinn vissi ekki, hvort hann átti
að gleðjast eða ergja sig yfir heim-
sókninni, en eftir blaðafregnina
kom það ekki flatt upp á hann að
sjá Scoubide höfuðsmann, yfirmann
leynilögreglunnar.
Þeir heilsuðust kurteislega, og
Roquebrun sá út undan sér, að lítil
og snör augu leynilögreglumannsins
grandskoðuðu búðina, eins og hann
byggist við að sjá stolnu málverkin
hangandi á veggjunum og yrði fyrir
hinum sárustu vonbrigðum, er hann
kæmi hvergi auga á þau.
Scoubide höfuðsmaður var klædd-
ur stutterma skyrtu, opinni í háls-
inn, víðum buxum og ilskóm og
leit alls ekki út sem lögreglumað-
ur, en miklu fremur eins og einn
af hinum mörg þúsund skemmti-
ferðamönnum, sem úði og grúði af
í Suður-Frakklandi þetta sumar.
Samt var hann ágætur leynilög-
reglumaður, fær í flestan sjó og ekki
heiðarlegur um of, en óheiðarleilci
hans þjónaði góðu málefni og var
eiginlega áhjákvæmilegur eiginleiki
hjá lögreglunni á Rivierunni.
Scoubide hafði allt í einu dottið
í hug að heimsækja Roquebrun of-
ursta, þó að hann vissi ekki hvers
vegna, en slík hugboð koma lög-
reglumönnum oft að góðu haldi, og
það borgar sig að fara eftir þeim.
Vandamálið, sem hinn litli og granni
Scoubide höfuðsmaður var að velta
fyrir sér, var í því fólgið, að hann
vissi ekici, hvernig hann átti að bera
sig að án þess að slaka á kröíum
fuilkominnar hæversku.
Ofurstanum var vel Ijóst, hvað
Seoubide var að brjóta heilann um,
og aetlaði sér í fyrstu að láta hann
sjálfan ráða fram úr því, en loks
kenndi hann í brjósti um hann og
sagði: „Get ég hjálpað yður, höfuðs-
maður?“
Scoubide var ekki lengi að nota
tækifærið. Hann hallaði undir flatt og
svaraði: ,,Ja, getiS þér það?"
Þetta fannst ofurstanum fullmikill
asi, svo að hann varð að setja eilítið
ofan í við höfuðsmanninn.
„Góði Scoubide!" sagði hann.
En Scoubide einblíndi á forsíðu-
fréttina í Nice Matin. „Hafið þér
frétt eitthvað?" spurði hann.
„Hvers vegna haldið þér þaö, góði
vinur?“
Scoubide höfuðsmaður yppti öxlum.
„Orðið, sem af yður fer, ofursti, hef-
ur sízt rénað með tímanum," sagði
hann. „Allir þekkja yður. Allir
treysta yður. Allir eru vinir yðar,
frá hinum æðstu til hinna lægstu."
Ofurstinn þagði, og Scoubide hélt
áfram: „Þegar þér voruð leiðtogi
andspyrnuhreyfingarinnar, var allt
þetta svæði undir yðar yfirráðum. Alls
konar fólk var í leyniher yðar —
einhver gæti hafa talað við yður."
Ofurstinn hugsaði með sér: „Hvern
fjandann ætlar hann sér?" en spurði
upphátt: „Hver haldið þér, að hafi
talað við mig?"
Scoubide höfuðsmaður yppti aftur
öxlum og svaraði: „Ja, maður hittir
svo marga." Hann litaðist um i búð-
inni, klóraði sér í höfðinu og hélt
áfram: „Það, sem ég skil ekki, er,
hvert þeir ætla að selja myndirnar."
Ofurstinn kinkaði kolli. „Það er
vissulega vandamál."
„Hvernig mynduð þér fara að
því?" spurði Scoubide. „1 rauninni er
þetta í yðar verkahring."
Ofurstinn roðnaði upp í hársrætur.
„Er háttvisi yðar eins fullkomin og
hún ætti að vera, kæri höfuðsmaður?"
varð honum að orði.
Scoubide höfuðsmaður fórnaði
höndum í skelfingu yfir að vera
svona hraparlega misskilin. „Nei, nei,
nei!" mótmælti hann. „Ég bið yður
þúsundfaldrar fyrirgefningar! Ég átti
alls ekki við það. En hitt er annað
mál, að maður, sem hefur svona dýr-
mæt listaverk til sölu . .."
„.. . hlýtur að gera sér ljóst, ef
hann er ekki fæddur geðsjúklingur,
að markaðsmöguleikarnir eru fjarska
takmarkaðir og líkindi til, að salan
myndi vekja töluverða athygli," botn-
r.ði ofurstinn.
Scoubide höfuðsmaður varð hugsi
og endurtók: „Fæddur geðsjúklingur!
Hann var góður þessi. Ég var einmitt
að rannsaka ránstaðinn, og vitið þér,
hvað mér fannst mest áberandi?
Þessi brjálæðislega áferðarmýkt! Sú
áhætta, sem þeir tóku á sig og sluppu
frá. Þetta sambland af kunnáttu og
viðvaningsbrag."
Roquebrun ofursti lyfti annarri
augnabrúninni til að leiða athygli
Soubides frá því, er að öðrum kosti
gæti skilizt sem snöggt og óvænt við-
bragð „Hvað eigið þér við?" spurði
hann.
„Kannski verk kunnáttumanna
framkvæmt af viðvaningum?"
Nú duldist Roquebrun ofursta ekki
lengur, að hverju leynilögreglumað-
urinn stefndi, og honum fannst hann
yrði að binda enda á samtalið hið
bráðasta. „Ég hef aldrei heyrt, að
innbrot og þversagnir eigi vel saman,"
mælti hann. „Hvers vegna farið þér
ekki og spyrjið Marcel Dufour í
Bláa hellinum? Hann gæti framreitt
handa yður fyrsta flokks máltíð, og
þér síðan dæmt um, hvort veitinga-
hús hans ber merki kunnáttumanns-
ins eða viðvaningsins."
Scoubide höfuðsmaður hló og gretti
sig svo. „Hann hefur of mörg sam-
bönd," sagði hann. „Hann gæti skellt
hurðinni á nefið á mér. — Ríflegum
fundarlaunum hefur verið heitið."
Ofurstinn braut heilann um, hvað
hann ætti nú við. „Já, 250 þúsund
nýfrönkum," sagði hann kæruleysis-
lega. „Tryggingafélagið borgar lík-
lega brúsann?"
„Hálfri milljón," leiðrétti Scoubide.
„Ríkisstjórnin tvöfaldaði upphæðina
— það er Þjóðarstoltið. Þér vitið, að
blái Renoirinn átti að fara i Louvre."
Því næst bætti hann við með ein-
kennilegri angurværð: „Ég kæri mig
ekki um eyri af fundarlaununum
Mér myndi nægja sú vegsemd að
finna listaverkin óskemmd og skila
þeim aftur."
Ofurstinn mælti hátíðlega: „Ég
vona af heilum hug, að slíkt af-
reksverk megi kóróna yðar glæsilega
feril.“
Höfuðsmaðurinn hneigði sig og
bjóst til farar. „Ef eitthvað skyldi
berast yður til eyrna ...“ sagði
hann.
„... Vitanlega," svaraði Roque-
brun. Hann horfði á eftir höfuðs-
manninum, meðan hann gekk að
svarta Citroenbílnum sínum. Hann
var í þungum þönkum. Honum leið
óþægilega.
Málverkaþjófarnir fjórir sátu
sveittir og þungbúnir í bakherbergi
dimmrar, sóðalegrar vínstofu, er
nefndist Rauði páfagaukurinn og
var rétt hjá Place de la République
í Antibes. Þeir hétu Gaston Rive,
Antoine Petitpierre, Jean Soleau og
Alfonse Cousin. Tuttugu árum áður,
þegar þeir voru allir á bezta aldri,
gengu þeir undir nöfnunum Pardus-
dýrið, Tígrisdýrið, Fíllinn og Úlf-
urinn, og er rætt var um afreksverk
þeirra, voru þeir jafnan nefndir
Dýraflokkurinn.
Enginn þeirra líktist þó dulnefni
sínu. Jean Soleau, Fillinn, var lítill
og uppþornaður væskill, sem seldi
lauk í heildsölu. Gaston Rive,
Pardusdýrið, var gríðarstór, feitur
og silalegur. Hann hafði verið feit-
ur á dögum andspyrnuhreyfingar-
innar og spikið verið honum góð
vörn gegn Þjóðverjum. Nú var
hann holdugri en nokkru sinni fyrr
og átti litla rafmagnsvöruverzlun í
Antibes.
Enginn hefði getað verið ólíkari
nafna sínum en Antoine Petitpierre
tígrisdýrinu. Hann ræktaði nellikur
og átti plantekru skammt frá Haut-
Cagnes. Hann var hávaxinn, grind-
horaður maður, hógvær í fasi og
þunglyndislegur. Þegar þeir þurftu
að taka fólk af lífi á stríðsárunum,
olli það honum jafnan mestu hugar-
angri.
Fjórði maðurinn í flokknum,
Alfonse Cousin eða Úlfurinn, átti
vínstofuna. Hann var ekki með öllu
ólíkur úlfi, dökkur á húð og hár
með glóandi augnaráð og háðsleg-
an munnsvip.
Dyrnar voru lokaðar, svo að
slitróttar samræður þeirra heyrðust
ekki fram í salinn. Á hliðarborði
stóð útvarp, sem ekki var í gangi.
Eintak af Nice Matin lá á borðinu.
Tígrisdýrið sagði: „Drottinn sé oss
næstur, hvern hefði getað grunað,
að svona mikið uppnám yrði út af
fáeinum myndum?“
Úlfurinn hnussaði. „Þú kallar safn
milljónamærings af dýrmætum
Renoir-listaverkum fáeinar mynd-
ir?“
Pardusdýrið var asthmaveikur, og
það söng í nösunum á honum, þegar
hann sagði: „Hálf milljón franka
í fundarlaun!" Hann leit í átt til
útvarpsins. „Þið heyrðuð það sjálf-
ir!“
Fíllinn sagði: „Og nú reynir hver
einasti leiguspæjari í nágrenninu að
vinna til þeirra!“
Pardusdýrið stundi eins og gufu-
vél. „Og lögreglan hefur gætur á
vegunum. Við getum ekkert flutt
myndirnar úr þessu.“
Fíllinn leit kuldalega á hann.
„Ertu kannski að leggja til, að við
látum þær vera í vöruskemmunni
minni innan um laukinn, þangað til
hundarnir brjótast inn?“
Úlfurinn hallaði sér fram á borð-
ið, þungur á svip, og benti með löng-
um fingri á Fílinn. „Getur þú fund-
ið annað úrræði, gamli vinur?“
Enginn treysti sér til þess.
Tígrisdýrið hallaði sér aftur á bak
og skoðaði á sér neglurnar. „Kannski
vorum við fullfljótir á okkur?“
„Ég sagði, að við hefðum átt að
ráðfæra okkur við Refinn,“ skaut
Fíllinn inn í.
Úlfurinn hló lágt. „Refurinn hefði
40 VIKAN