Vikan - 24.01.1963, Blaðsíða 24

í sumarbústað um helgar: Reglusamur, mið-
aldra maður, sem ekki reykir og dvelur í
sumarbústað sínum um helgar, óskar eftir
herbergi með húsgögnum. Tilboð merkt „Her-
bergi“ sendist blaðinu sem fyrst.
að komast á hvíldarheimili. Hún spássér-
aði fram og aftur um eldhúsið frá klukkan
fimm á morgnana til tvö á nóttinni. Hvað
geta konur verið að gera, allan þennan tíma?
í herberginu við hliðina á mér bjuggu ný-
gift hjón. Um þau er fátt að segja, annað
en það, að þau sungu svo sannarlega ekki
nein vögguljóð yfir mér.
Á næstu hæð fyrir neðan voru tvær ungar
og lífsglaðar stúlkur. Þær hlógu og flissuðu
allan seinnipart dagsins, og á kvöldin voru
karlmenn hjá þeim. Og útvarpið gekk fyrir
fullu myrkranna á milli.
Ég tók „Brom Sovinal" og setti „sofðu í
ró“ í eyrun, en þessi hljóð ruddu sér leið
inn í meðvitund mína, jafnvel meðan ég
svaf. Mig dreymdi, að þau nýgiftu væru að
laga mat hjá húsmóðurinni uppi, og stúlk-
urnar af neðri hæðinni dönsuðu rokk og
cha cha cha á eldhúsborðinu hjá þeim.
Þá datt mér í hug að auglýsa í blöðunum.
Reglusamur, miðaldra maður, sem ekki
reykir og dvelur í sumarbústað sínum um
helgar, óskar eftir herbergi með húsgögnum".
Til allrar hamingja átti ég kofaskrífli úti í
sveit, annars hefði ég tapað glórunni fyrir
löngu. Mér datt í hug, að fólk væri kannski
ginnkeypt fyrir leigjanda, sem færi burt um
helgar.
Ég fékk sex svör!
Þau voru öll frá konum, sem áttu sinar
íbúðir sjálfar. Ég hringdi til þeirra og mælti
mér mót við fimm af þeim, og heimsótti
ÚR ÖSKUNNI I
ELDINN I
Fyrir nokkrum árum neyddist ég til að
taka saman föggur mínar og yfirgefa það
heimili, sem ég hafði árum saman verið
að mynda ásamt konu minni. Ég ætla ekki
að halda því fram, að ég hafi verið hinn
saklausi engill í því máli, en á einhvern
hátt lengdist bilið milli mín og konu
minnar, þar til annað hvort varð að víkja.
Stríðið hafði sitt að segja. Ég vann í neð-
anjarðarhreyfingunni og sat um tíma í
fangelsi. Við það varð ég illur í skapi og
erfiður í umgengni, og fékk annað sjónar-
mið gagnvart lífinu en verið hafði.
Ég varð að lifa frjálsu og tilbreytingar-
ríku lífi. Eftir að ég fór að heiman, fékk
ég að reyna það hvort tveggja í ríkum
mæli, og þó aðallega hvað snerti húsnæð-
isvandamálin.
Fyrst fékk ég inni á hóteli. Það var
þreytandi, því ég gat ekki búið lengi á
sama stað. Þar að auki var það dýrt,
miklu dýrara en efni mín leyfðu. Þótt
ég byggi ekki lengur heima, varð ég
að sjá fyrir konu minni og börnum, og
þar að auki halda tórunni í sjálfum mér.
Ég reyndi stöðugt að vera mér úti um
24 VIKAN
samastað. En það var erfitt. Til þess verð-
ur maður að eiga góða kunningja og góð
meðmæli.
Það eru heldur engin takmörk fyrir
því, hvað herbergiskytra með húsgögnum
frá tímum Nerós kostar! 150 krónur norsk-
ar er lágmarks mánaðarleiga, og helzt tvö
ár fyrirfram!
Eitt sinn fór ég að skoða herbergi í
gömlu, stóru og yfirgefnu sjúkrahúsi. Her-
bergin þar voru stór, tóm, eyðileg og
kuldaleg, en leigan var 225 krónur á mán-
uði. Nei, þá var betra að reyna pensjónat.
Það var ekki sem verst. Að vísu varð
ég að vera í herbergi með öðrum. En fé-
lagi minn var rólegur og góðlyndur karl,
og okkur kom vel saman. Það versta
var, að hafa ekki neina setustofu. Það
tók á taugarnar, að verða alltaf að hýrast
í kytrunni á kvöldin. Ég hafði heldur ekki
efni á því að fara út.
Að lokum tók ég að þjást af svefnleysi.
Á pensjónati heyrir maður mörg undar-
leg hljóð. Uppi yfir herberginu mínu var
eldhús íbúðarinnar á næstu hæð, og hús-
móðirin þar hefði svo sannarlega þurft
þær síðan í réttri röð.
Sú fyrsta átti heima í sama hverfinu, og
ég átti heima í, áður en ég hætti að eiga
heima — heima. Ég vildi gjarnan fara þang-
að aftur. Þar var garður, þar sem hægt var
að sitja í ró á kvöldin, og ég var vel kynntur
í öllum verzlununum.
Feitagin, elskuleg kona kom til dyra, þegar
ég hringdi. Fyrst litum við á herbergið. Þar
var ekki margt að skoða. Það var lítið og
skuggalegt. Húsgögnunum hafði verið smal-
að þangað sínu úr hverri áttinni. Dívan, borð,
hægindastóll, skápur og kommóða. Það var
allt og sumt. Og gluggatjöld fyrir glugganum.
Við skulum ekki gleyma því.
Leigan var 150 krónur á mánuði, hálft ann-
að ár fyrirfram. — Svo ég geti verið viss
um, að þér farið ekki strax aftur, sagði
konan elskulega.
Hún grandskoðaði mig. Sem betur fór var
ég nýklipptur og í vel pressuðum fötum. Ég
hef stundað íþróttir allt fram á þennan dag,
og hef því þokkalegan líkamsvöxt. Það var
líklega það, sem henni varð svo starsýnt á.
Svo bauð hún mér upp á kaffibolla, —
Framhald á bls. 51.