Vikan - 24.01.1963, Blaðsíða 50

SOLUIORH
SOLUVERÐLAUN
SKIOA- OG
SIEÞAFERO
verður farin á vegum
Vikunnar um miðjan
marz, upp að Skíðaskála
í Hveradölum. Rétt til
þátttöku fá öll sölubörn,
sem selja 25 blöð í 5 skipti
eða alls 125 blöð í 4 skipti.
Ljósmyndari blaðsins
verður með í ferðinni og
myndir birtast síðar í Vik-
unni. Keppni um þessi
söluverðlaun byrjar með
næsta blaði.
arróm. „Rétt áðan hélduð þér að
ég hefði gert það.“
„Nei, nei,“ Poirot hristi höfuðið.
„Nei, ég hef aldrei haldið það.“
Rut gekk hægt út.
Poirot var einn eftir með litlu,
snyrtilegu miðaldra konunni, sem
rétt í þessu hafði játað á sig að hafa
með köldu blóði framið kænlega
undirbúið morð.
„Nei,“ sagði ungfrú Lingard. „Þér
hélduð ekki, að hún hefði gert það.
Þér ákærðuð hana, til þess að láta
mig tala. Það er sannleikurinn, er
ekki svo?“
Poirot hneigði höfuðið.
„Á meðan við bíðum,“ sagði ung-
frú Lingard í samræðutón, „vilduð
þér ef til vill segja mér, hvað það
var, sem kom yður til að gruna
mig.“
„Sitt af hverju. Fyrst og fremst
það, sem þér sögðuð um hr. Ger-
vase. Jafn stærilátur maður og hr.
Gervase mundi aldrei fara niðrandi
orðum um systurson sinn við óvið-
komandi mann, allra sízt konu í
yðar stöðu. Ætlun yðar var, að
hleypa stoðum undir sjálfsmorðs-
kenninguna. Þér gerðuð yður líka
far um, að ýta undir þá hugmynd,
að ástæðan til sjálfsmorðsins hefði
verið eitthvert hneykslismál í sam-
bandi við Hugo Trent. Einnig það
var nokkuð, sem hr. Gervase hefði
aldrei minnzt á við ókunnuga. Svo
var það hluturinn, sem þér tókuð
upp af gólfinu í forsalnum, og sú
mikilvæga staðreynd, að þér létuð
þess ekki getið, að þegar Rut kom
inn í setustofuna, kom hún utan lir
garðinum. Og svo fann ég bréfpok-
ann — hlut, sem mér kom mjög á
óvart að finna í bréfakörfu í dag-
stofunni í húsi eins og Hamborough
Close! Þér voruð sú eina, sem hafði
verið í dagstofunni, þegar „skotið“
heyrðist. Þessi brella með bréfpok-
ann var einmitt af því tagi, sem
kvenmanni mundi detta í hug —
snjallt, heimabruggað bragð. Svo að
þetta kom allt heim. Viðleitnin til
að leiða grun að Hugo, en bægja
honum frá Rut. Aðferðin við glæp-
inn — og ástæðan til hans.“
Litla gráhærða konan hreyfði sig.
„Þér vitið ástæðuna?"
„Ég held það. Gæfa Rutar — það
var ástæðan! Ég geri ráð fyrir, að
þér hafið séð hana með John Lake
— þér vissuð, hvernig málum þeirra
var komið. Og þar sem þér áttuð
auðveldan aðgang að skjölum hr.
Gervase, rákust þér á uppkastið að
nýju erfðaskránni — þar sem Rut
var svipt arfi, ef hún gengi ekki
að eiga Hugo Trent. Þá ákváðuð
þér að taka lögin í yðar eigin hend-
ur, og færa yður í nyt þá staðreynd,
að hr. Gervase hafði skrifað mér.
Sennilega hafið þér séð afrit af
bréfinu. Hvaða hrærigrautur af
grun og ótta hefur komið honum
til að skrifa mér í fyrstu, veit ég
ekki. Hann hlýtur að hafa grunað
annaðhvort Burrows eða Lake um
að stela frá sér á skipulagðan hátt.
Og vegna óvissu hans um tilfinning-
ar Rutar, hefur hann leitað einka-
rannsóknar. Þér færðuð yður þetta
í nyt, og settuð sjálfsmorðið á svið
að yfirlögðu ráði, og studduð sjálfs-
morðskenninguna með þeirri frá-
sögn, að hann hefði verið í þungu
skapi út af einhverju í sambandi
við Hugo Trent. Þér senduð mér
símskeyti og skýrðuð frá því, að
hr. Gervase hefði látið þau orð falla,
að ég mundi koma ,of seint‘.“
„Gervase Chevenix-Gore,“ sagði
ungfrú Lingard hörkulega, „var
harðstjóri, gortari og vindbelgur!
Ég ætlaði mér ekki að láta hann
leggja hamingju Rutar í rúst.“
„Rut er dóttir yðar?“ sagði Poirot
vingjarnlega.
„Já, hún er dóttir mín — ég hef
oft hugsað til hennar. Þegar ég
heyrði, að hr. Gervase Chevenix-
Gore vantaði einhvern til þess að
hjálpa sér við ættarsöguna, greip
ég tækifærið. Mér var forvitni á
að sjá — stúlkuna mína. Ég vissi,
að frú Chevenix-Gore mundi ekki
þekkja mig aftur. Það eru mörg
ár síðan — ég var ung og lagleg
þá, og ég hef skipt um nafn síðan.
Auk þess er frú Chevenix-Gore
svo reikul, að hún man ekkert með
vissu. Mér féll vel við hana, en ég
hataði Chevenix-Gore-ættina. Þeir
fóru með mig eins og aurinn undir
fótum sér. Og nú var Gervase á góðri
leið að leggja líf Rutar í rúst vegna
drambs og hroka. En ég tók þá á-
kvörðun, að hún skyldi verða ham-
ingjusöm. Og hún verður hamingju-
söm — ef hún fær aldrei að vita
um mig!“
Þetta var bæn — ekki spurning.
Poirot hneigði höfuðið blíðlega.
„Það skal enginn komast að því
hjá mér.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði ungfrú
Lingard hæglátlega.
Síðar, þegar lögreglan var komin
og farin, rakst Poirot á Rut Lake
ásamt manni sínum úti í garðinum.
Hún mælti í ögrandi róm:
„Hélduð þér í raun og veru, að
ég hefði gert það, hr. Poirot?“
„Ég vissi, frú, að þér gátuð ekki
hafa gert það — vegna liljanna.“
„Liljanna? Ég skil það ekki.“
„Frú, fótsporin í beðinu voru
fjögur og aðeins fjögur. En ef þér
hefðuð verið að tína blóm þar, hefðu
þau verið miklu fleiri. Það sýndi,
að eftir að þér fóruð út í fyrra skipt-
ið, en áður en þér fóruð út í seinna
skiptið, hafði einhver afmáð öll
þessi spor. Það gat enginn hafa
gert nema sá seki, og fyrst yðar
fótspor í seinna skiptið höfðu ekki
verið afmáð, var augljóst, að þér
voruð ekki sek.“
Það birti yfir Rut.
„Ó, nú skil ég. Sjáið þér til —
ég býst við, að það sé óttalegt, en
mig tekur dálítið sárt til þessarar
vesalings konu. Því verður ekki
neitað, að hún vildi heldur játa
sekt sína, en að ég yrði sakfelld —
eða hún hélt það að minnsta kosti.
Það var — drengilega gert á sinn
hátt. Ég má ekki til þess hugsa, að
hún eigi að ganga undir réttar-
rannsókn fyrir morð.“
Poirot sagði vingarnlega:
„Hafið ekki áhyggjur af því. Það
mun ekki til þess koma. Læknirinn
hefur sagt mér, að hún hafi alvar-
legan hjartakvilla. Hún mun ekki
lifa margar vikur.“
„Það þykir mér vænt um að
heyra. Rut sleit upp síðsprottna
sverðlilju og þrýsti henni letilega
að vanga sínum.
„Vesalings konan. Mér þætti gam-
an að vita, hvers vegna hún gerði
það ...“
SÖGULOK.
50 vikan