Vikan - 31.01.1963, Blaðsíða 20

/
Smásaga
eft.ir
Evelyn Rhode.
Það var ekki auðvelt að
gefa kærastanum skýr-
ingu á því, hvers vegna
hún var að hreinsa vara-
lit af slipsi ókunns manns.
Kay reyndi það heldur
ekki.
KAY þaut niður stigann frá litlu
íbúðinni sinni, hrasaði og féll
beint í fangið á ungum
manni, sem var á leið upp.
Stutta stund hélt hún sér dauða-
haldi í hann, meðan allt hringsner-
ist fyrir augum liennar.
— Það verð ég að segja, sagði
ungi maðurinn, — að þetta er
ólíkt skemmtilegra að kynnast
svona en að nota svo gamaldags
aðferð eins og hjónaband. Miklu
skemmtilegra, endurtók hann og
þrýsti henni að sér.
Eldrauð í framan losaði Kay sig
úr faðmi hans og rétti úr sér um
leið og hún reyndi að sýna virðu-
legt þakklœti. En það er ekki auð-
velt að vera virðulegur, ef maður
er bara tuttugu og þriggja ára og
ekki nema einn fimmtíu og fimm a
sokkaleistunum. Ef þar að auki er
víst, að þegar Ijóst hárið, sem rétt
áðan var greitt með mikilli fyrir-
höfn, er nú orðið eins og fugls-
hreiður eftir fallið, verður virðu-
leikinn ennþá erfiðari viðfangs.
— Það er ógjörningur, sagði
þessi skarpskyggni ungi maður.
— Það er ekki hægt að koma virðu-
lega fram undir þessum kringum-
stæðum. Þér getið alveg eins gefizt
upp strax.
Þetta hreif. Kay byrjaði að hlæja
og þar með var allur virðuleiki
þotinn út í veður og vind. Hún leit
upp til lians og sá að hann brosti
til hennar — vingjarnlegu brosi,
sem líka gaf til kynna, að hárið
væri samt sem áður ekki sem verst.
Þetta var hár, ungur maður með
ógreiddan svartan hárlubba og, að
því er Kay fannst, falleg brún augu.
Og hún vissi hver hann var.
Það var hann, sem byrjaði. — Ég
geri ráð fyrir, að við séum nú orð-
in það kunnug, að við ættum að
kynna okkur. Ég heiti Peter Bar-
low, venjulega kalaður Pete, og það
gleður mig ákaflega að kynnast
aftur, þegar lienni varð bugsað 1 iI
])css, live sterkur hann var.
— Mér datt allt i einu í hug,|
sagði hann — að þegar þér . . .
hittuð mig, leit út fyrir að þér vær-
uð að i'lýta yður. Ég vona, að ég:
liafi ekki tafið yður, þannig að þér í
komið of seint, ef þér liafið ætlað
að fara eitthvað.
Skelkuð leit hún á armbandsúr-
ið. — Almáttugur! Því gleymdi ég.
Ég átti að hitta Eric í kaffibarn-1
um. Hann verður víst ekki bliður
á manninn, honum fellur ekki að
bíða. En nú er það sjálfsagt of
seint, hann hlýtur að vera farinn.
Það er mér líka mátulegt, þegar
ég er svona klaufaleg.
—Það var leiðinlegt, sagði Peter
án þess að meina það. — Hver er
Eric?
Kay rétti fram liöndina með
bringnum. — Þetta er Eric, sagði
hún órökvislega. — Ég er trúlofuð
honum.
Peter Darlow fann, að það var
engin hrifning í röddinni, svo
liann hugsaði með sér, að það væri
ekki útséð um sigurinn ennþá. En
upphátt sagðj hann: — Ef ég hypja
mig burt á stundinni, getur verið,
að þér náið honum.
Kay hrísti liöfuðið. — Nei, liann
bíður ekki, hann er sjálfsagt far-
inn. Og hann gleymir þessu heldur
ekki, hugsaði hún bitur. Stundum
efaðist hún um, að það hefði verið
rétt af sér, að trúlofast Eric. Hann
var piltur eins og allar ungar stúlk-
ur óskuðu sér, liár og vel vaxinn
eins og Ijóshærður guð. En það
var annað og meira til en útlitið
og oft fannst henni, að Eric værx
of ráðríkur. Það var ágætt öðru
hverju að vera varnarlaus kona,
en það gat orðið leiðinlegt til
lengdar, en þegar hún var með
Eric, kom ekkert annað til greina.
Henni fannst, að í rauninni hefði
Eric rekið hana til að trúlofast sér,
og liún kveið
fyrir önug-
lyndi hans í
kvöld. Ilún
VIÐ FYRSTA FALL
reyndi
að
yður, sérstaklega á þennan hátt.
Kay rétti fram höndina. — Ég
heiti Kay Weston, sagði hún — og
ég er ekki alltaf svona klaufaleg.
Þakka yður fyrir, að þér björguð-
uð mér frá slæmri byltu.
Peter Barlow hneigði sig. — Ég
er reiðubúinn til að aðstoða yður
hvenær sem er, sagði hann glað-
lega -—- hvenær sem er! Satt að
segja hafði ég ánægju af þvi. Þér
biiið á móti mér, er það ekki?
spurði hann. — Ég flutti inn á
miðvikudaginn.
— Já, ég veit það, sagði Iíay án
þess að hugsa sig um og fann að
hún roðnaði. Bara að hann haldi
nú ekki, að ég hafi haft áliuga á
honum, hugsaði hún. En þá tók
hún eftir dálitlu. Á bláu slipsi hans
var rauður blettur. Hann leit þang-
að, sem hún horfði, og liló.
— Þetta gerir ekkert til, sagði
hann kæruleysislega. — Ég ætla að
bei'a þetta eins og heiðursmei'ki.
— Þetta var leiðinlegt, sagði
Kay. — Þér hljótið að ásaka mig
fyrir þetta.
— Það geri ég lika. Þetta er
mikil eyðslusemi með svona góðan
varalit.
Hún lagði af stað upp stigann,
en sneri sér svo við og kallaði:
— Ef þér viljið koma upp með
mér, get ég reynt að hreinsa slips-
ið, þvi að ég á blettavatn uppi.
Það er það minnsta sem ég get
gert.
Barlow kom ákafur á eftir henni,
meðan hann umlaði eitthvað um,
að það væri allt of mikil fyrir-
höfn, en vonaði um leið, að hún
tæki hann ekki á orðinu. Hún bauð
honum inn í íbúðina, og hann
horfði af áliuga i kringum sig.
Það er auðséð, að þér hafið góð-
an smekk. Það eru einkennilega
fáir, sem Iiafa það. Fegurð og
gáfur, tautaði hann lágt — það má
segja að sumum sé mikið gefið.
Kay þóttist ekki heyra þetta, en
gat ekki annað en brosað þegar
hún gekk til lians, þar sem hann
var að skoða i bókaskápinn henn-
ar. Hún rétti út höndina eftir
slipsinu, en hikaði svo.
— Það væri kannski betra, að
þér tækuð það af yður. Þá væri
engin hætta á, að ég setti bletti á
jakkann.
— Skal gert, sagði hann bros-
andi og fór úr jaklcanum og lagði
liann á næsta stólbak. Hún sá að
axlir hans voru breiðar og hreyf-
ingar hans fallegar. Hún roðnaði
hætta að hugsa
um þetta þeg-
ar Peter rétti
henni slipsið. Hún lagði dagblað
á borðið og byrjaði að hreinsa
það, meðan Peter sat á stólarmi og
horfði á.
— Þetla, sagði liann ánægður,
— þetta fór ágætlega. Ég hefði
sjálfur ekki getað komið því bet-
ur fyrir, þótt ég hefði mátt ráða.
Ef ég vissi hvaða trappa þetta var,
sem þér hrösuðuð i, mundi ég fara
með hana út og gefa henni einn
góðan drykk. Eftir að hafa beðið í
marga óendanlega daga eftir að fá
tækifæri til þess að kynnast yður
— Nákvæmlega fjóra, sagði Kay
blíðlega og leit upp.
— Svo þér teljið þá líka, er
það? En svo sagði hann alvarlegur:
—• En þér gleymið að telja alla
dagana áður en ég kom liingað.
Jæja, hvar var ég, já eftir að
hafa beðið óendanlega, hefur for-
sjónin farið i gervi þyngdarlög-
málsins og viljað launa mér heið-
arlegt liferni mitt liingað til. Og
hér sit ég í bezta yfirlæti meðan
sjálf gyðjan leysir úr búnings-
vandamálum mínum. Er það ekki
vel að orði komizt? Búningsvanda-
mál!
— Of mikið málskrúð, sagði Kay
Framhald á bls. 49.
20 VIKAN