Vikan - 31.01.1963, Side 31

Ég er Shiloh, hinn kjörni leiðtogi
týndra sálna ísraelsmanna.
falsspámanna, af aSferðum réttvís
innar í Michiganríki. Sá lærdómur
hefði átt að verða honum eftir-
minnilegur.
En Ben Purnell var fljótur að
gleyma. Þegar hann yfirgaf réttar-
salinn í Ann Arbor, komst ekki ann-
að fyrir í huga hans en það, að nú
væri leiðin til valda opin, hásætið
stæði autt og biði eftir honum.
7. KAFLI.
Það var snemma morguns á hinni
kyrrlátu stundu rétt fyrir sólarupp-
rás. Inni í íburðarmikilli stofu Guðs-
hússins, þar sem allur húsbúnaður
stakk mjög í stúf við fátæklegt um-
hverfið utan við gluggana, sat æðsta
ráð ísraelssafnaðarins í hljóðri bæn
og tilbeiðslu. Allir höfðu hneigt
höfuðin, allra augu voru lokuð —
nema safnaðarmeðlimsins með rauð-
gullna hárið. Hann leit snöggt og
rannsakandi á hvert og eitt af al-
varlegum andlitunum.
Þannig fundur var haldinn dag-
lega og tilgangur hans var að biðja
fyrir píslarvottinum Michael Mills
og fljótri heimkomu hans, til að
biðja um réttlæti í stað alls þess
ranglætis, sem hann hafði orðið að
þola, og um eilífa útskúfun þeim
til handa, sem áttu sök á því. En
Benjamin Franklin Purnell hafði
nánar gætur á félögum sínum og
beið hinnar réttu stundar.
Skyndilega stundi hann hátt og
lét fallast niður í stólinn. Allra augu
opnuðust, öllum höfðum var lyft.
Handleggir Bens Purnell féllu mátt-
lausir niður með hliðum hans og
haka hans hvíldi við bringuna.
Bjúp, næstum hljóðlaus, stuna kom
eins og úr innstu fylgsnum hans,
og þar næst önnur, sem hljómaði
sem fjarlægt harmakvein á nætur-
lagi. Hann kipptist til af krampa-
kenndum flogum og allur líkami
hans hríðskalf.
Skelfingu lostnir flýttu allir við-
staddir sér honum til hjálpar. En
þeir hörfuðu varlega aftur á bak,
þegar flog hans urðu enn heiftugri.
Háar stunur og andköf leystu hvort
annað og úr munnvikum hans rann
froðan. Hljóðin, sem hann gaf frá
sér urðu líkust skepnuhljóðum og
héldu hinum í hæfilegri fjarlægð
— eins og veiðihundum, sem horfa
á bráðina komna í örugga höfn.
En svo hljóðnaði hann skyndilega
og hætti að skjálfa. Hann lyfti hægt
upp höfðinu og rólegt og engilblítt
bros var á vörum hans þar sem
hann starði beint fram, en þó með
lokuðum augum. Varir hans hreyfð-
ust varla þegar hljómmikil rödd
kvað við, rödd, sem virtist fylla
út í hvert horn herbergisins og
sýndist undarlega fjarlæg og óskyld
þessari dauðlegu veru, sem þarna
sat.
„Beðið er eftir Shiloh, allir eiga
að sameinast í honum.“
„Heilagur andi!“ hvíslaði einhver
æstur. „Heilagur andi hefur stigið
niður og fyllir hann nú!“
„Lambið stendur á fjallstindinum
og hjá því hundrað fjörutíu og fjög-
ur þúsund manns — þeir sem hafa
frelsazt af jörðinni — ekkert ó-
hreint er í huga þeirra frammi fyr-
ir almættinu.“
„Lofaður sé Drottinn!" heyrðist
hvíslað.
„Tíminn nálgast. Rödd sjöunda
engilsins mun brátt hljóma og þá
opinberast leyndardómar Guðs í
gegnum þjóna hans, spámennina."
„Amen!“ hvísluðu allir í kór.
Augu Bens Purnells opnuðust allt
í einu. Hann starði undrandi á fólkið
kring um sig.
„Ég er sjöundi himneski sendi-
boðinn!" lýsti hann yfir, og virt-
ist jafn undrandi á því sjálfur og all-
ir aðrir viðstaddir.
Það varð löng og þung þögn. En
þá rauf Eliza Court hana.
„Þetta er guðlast!" hvæsti hún
út í þögnina. „Prins Michael er sjö-
undi sendiboðinn!“
„Michael Kayfor Mills er svikari,
þjónn illra afla, handbendi djöfuls-
ins, slanga, sem við höfum alið við
brjóst okkar!“ Ben Purnell hrópaði
af hræsnisfullri hneykslun og stóð
upp. „Hann bar merki dýrsins á
enni sér. Ég er hinn sanni sjöundi
himneski sendiboði. Mér hefur op-
inberazt köllun mín. Ég er Shiloh,
hinn kjörni leiðtogi týndra sálna
fsraelsmanna. Ég mun sameina
Judah og ísrael. Ég mun ráða ríkj-
um í Jezreel. Ég mun leiða söfn-
uðinn og tryggja honum eilíft líf.
Eldur og brennisteinn bíður þeirra,
sem ekki trúa og efast um mig.“
„Guðlast!“ hvæsti Eliza.
„Eldur og brennisteinn!“ sagði
hann hótandi við hana. Ég er lífið
og ljósið, byrjun alls og endir.
Skyndilega varð rödd hans róleg
og seiðandi. „Þúsund ára ríkið nálg-
ast óðum. Eilíf hvíld. Eilífur frið-
ur. Við munum lifa og stjórna í þús-
und ár.“ Svo hrópaði hann aftur
hástöfum. „En þeir, sem ekki eru
skráðir í bók lífsins, þeim verður
kastað í eldinn. Fylgið mér eða
kjósið eilífa útskúfun í eldum
Vítis!"
Ben setti allt undir á þcssu
aungabliki, og honum var innan-
brjósts eins og fjárhættuspilara,
sem horfir á rúllettuna snúast og
veit af aleigu sinni undir henni
komna. En hann var fæddur fífl-
djarfur og hann naut þessa í ríkum
mæli.
Það voru liðin næstum þrjú ár
síðan dómstóllinn í Ann Arbor hafði
kveðið upp dóminn yfir Michael
Mills. Meðan Ben Purnell horfði á
varðmennina leiða prins Mike burt
undir fagnaðarlátum áhorfenda,
hafði hann haldið, að nú væri fram-
tíðin björt og skuggalaus. Það yrði
auðvitað nauðsynlegt fyrir ísraels-
menn að sýnast auðmjúkir og guð-
hræddir fyrir umheiminum í nokk-
urn tíma á eftir. Ekkert hneyksli
mátti koma fyrir, því að almenn
ingsálitið var enn vakandi, dagblöð-
in voru enn gráðug í fréttir af
kvennabúrinu. Þótt ekki væri nema
orðrómur, gat það orðið örlagaríkt
fyrir söfnuðinn. Ef hins vegar
reyndist fært að halda söfnuðinum
saman, þar til almenningur missti
áhugann, var Ben viss um, að það
mundi ekki verða neinir þröskuldar
á vegi hans til valda.
En Ben varð brátt ljóst, að hann
hafði ekki reiknað með Elizu Court.
Eliza hafði gengið fram í því að
safna peningum meðal fsraels-
manna til að kosta málskostnað við
áfrýjun dómsins og til að fara með
málið alla leið í hæstarétt Michig-
ansríkis, ef á þyrfti að halda. Ben
skemmti sér yfir þessu brölti henn-
ar. Hún hafði gengið fyrir háa og
lága og heimtað að fá að dvelja í
fangelsinu með hinum himneska
sendiboða, en hafði auðvitað alls
staðar fengið neitun. Ben fannst
þetta líka hlægilegt. En þegar Eliza
Court hafði allt í einu lýst því yfir,
Framhald á bls. 49.
VIKAN 31