Vikan - 31.01.1963, Blaðsíða 49

fremst ætluð karlmönnum, er ég
ekki í nokkrum vafa um að flest-
ar stúlkur, sem tekið hafa upp
blaðið, eru þegar komnar hingað
í greininni. Ykkur stúlkum vil ég
gefa þau ráð, að vera ekki alltof
uppástöndugar við piltana. Ætlizt
ekki til of mikils af þeim, hvað
viðkemur skemmtunum og öðru
slíku. Þeir hafa ekki nema tak-
mörkuð peningaráð og það kostar
1000—1500 krónur að fara út með
dömu eitt kvöld. Bjóðið þeim annað
slagið heim að borða. Skammtið
þeim vel á diskinn, því að allar
líkur eru til að þeir þori ekki að
borða eins mikið og þá langar til,
vegna hæverzku. Reynið að sitja
þegjandi í langa stund. Ef öðru ykk-
ar eða báðum er farið að leiðast
eftir fimm mínútur, er engin ástæða
til að sjást oftar. Og fyrir alla muni
gefið mönnum möguleika á að vera
kurteisir, þegar þeir eru með ykk-
ur, í stað þess að reikna með því
sem fyrirfram gefnum hlut, að karl-
mennirnir kunni ekki mannasiði,
eins og allt of margar ykkar.
★
Ást við fyrsta fall.
Framhald af bls. 20.
ákveðin og mesti móðurinn rann
af Peter.
—- Það er sjálfsagt rétt, sagði
hann auðmjúkur, — en þetta var
nú kannski ekki svo afleitt svona
mælt af munni fram — enda er ég
enginn Coward eða Wilde, satt að
segja.
— Já, já, sagði Kay hughreyst-
andi, — þetta var sjálfsagt ágætt
af byrjanda.
— Hvernig gengur með slipsið'?
spurði Peter.
— Sæmilega, sagði Kay. — Ann-
ars er næstum ómögulegt að ná
svona blettum úr.
•—• Það er heldur engin þörf að
vera að því, ég hafði hugsað mér
að láta blettinn vera þarna tii
minningar, svaraði Peter og Kay
brosti. Hún var farin að venjast
Peter Barlow og henni varð bilt
við, þegar hún gerði sér ljóst, að
henni leið aldrei svona vel með
Eric. Hún var alltaf dálitið þving-
uð, þegar hún var með Eric, alltaf
með áhyggjur um að hún gerði
eitthvað, sem Eric likaði ekki. Það
var svo þægilegt að geta verið eðli-
leg. Nú rétti hún honum hreinsað
slipsið.
■—- Gjörðu svo vel, Peter, hérna
kemur það. Það kom af sjálfu sér,
að hún fór að þúa hann.
— Þakka þér kærlega fyrir, Kay,
en það var leiðinlegt hve lítinn
tíma þetta tók.
— Af hverju? spurði Kay sak-
leysislega, þó að hún vissi livað
hann átti við.
—- Þá hef ég enga ástæðu til þess
að sitja hérna lengur.
-f- Það var leiðinlegt, sagði Kay,
•— viltu þá ekki drekka með mér
te. Ég hafði liugsað mér að fá
mér tebolla, áður en ég fer út.
Peter leit þegjandi á hana og
augu þeirra mættust og þau horfðu
lengi hvort á annað. Glettnin hvarf
úr augum hennar meðan þau
horfðu i lians. Hún vissi allt í
einu, að eitthvað dásamlegt var að
koma fyrir þau, eitthvað nýtt og
spennandi og ólýsanlegt. Hann
stóð upp og tók um hönd hennar,
og hún brosti til hans brosi, sem
fékk hann lil að ganga til liennar.
En hún losaði sig og byrjaði að laga
teið. Einmitt þegar liún setti boll-
ana á borðið, heyrðist rödd frá
dyrunum, liá og reiðileg: — Jæja!
Peter leit upp og Kay sneri sér
við og starði. í dyrunum stóð
Eric, hneykslaður og reiður. Ekk-
ert fór fram hjá augum hans, hann
horfði á hvern litut fyrir sig i lier-
berginu, tebollana, jakkann á stól-
bakinu, Peter á skyrtunni, og loks
á Kay. Kay fann hvernig lnin
roðnaði við tortryggnina i augum
Erics, og henni datt í hug, að hún
hlyti að liafa sett met í að roðna í
dag.
— Það var þá þess vegna, öskr-
aði Eric, — að þú komst ekki!
Kay hafði sterka réttlætistilfinn-
ingu, og henni fannst, að Eric ætti
skilið að fá skýringu, þó að það
yrði að segjast, að hann hefði get-
að beðið um liana af meiri kurt-
eisi.
— Herra Barlow, sagði hún
—- kom liingað upp til þess að fá
varalitinn minn lireinsaðan . . .
Ég meina, hann hélt utan um mig . . .
Hún stanzaði, þegar hún sá hve
vonlaust það var að skýra þetta.
Allt í einu vissi hún, að hana lang-
aði ekkert til þess að Eric skildi
þetta. Hún gekk til lians og dró
hringinn af fingri sér.
— Mér finnst það leitt, Eric,
sagði hún, — en ég held, að trúlof-
un okkar hafi verið mistök. Við
eigum ekki vel saman.
Eric tók við hringnum, eldrauð-
ur af reiði. Hann rauk fram lijá
Kay og að Peter, sem hafði stað-
ið upp.
— Svin, kallaði hann og sló af
alefti i átt til meðbiðils sins. Kay
tók andköf, en Peter sagði rólega:
— Þú ættir að skammast þin, og
beygði sig niður. Um leið og
hnefi Erics þaut fram lijá eyra
hans, sló hann með handarjaðrin-
um á handlegg Erics, þannig að
hann féll máttlaus niður og andlit
hans varð náfölt af sársauka. And-
artak stóð Eric og starði með hat-
ursfullu augnaráði á mótstöðu-
mann sinn, siðan sneri liann
snöggt við og þaut út úr herberg-
inu.
Peter leit á Kay. — Mér finnst
leiðinlegt ef ég hef eyðilagt eitt-
hvað fyrir þér, sagði hann kulda-
lega.
Kay hristi höfuðið. — Nei, það
hefur þú ekki gert, sagði hún.
— Eric finnur einhverja aðra, sem
hann getur ráðið yfir, það er það
eina, sem hann vill. Það er aðeins
liégómagirni hans, sem við höf-
um sært. Ég sé núna, að mér hefur
aldrei þótt vænt um hann.
— Jæja, sagði hann bara. En
þegar hún leit á hann, sá hann það,
sem hann var að biða eftir í aug-
um hennar og hann geklc liratt til
hennar. Þau kysstust lengi og
innilega, en loks reif Kay sig lausa.
— Teið verður kalt, sagði hún.
— Setztu og hagaðu þér vel.
Peter gerði eins og lionum var
sagt. Þeim lá ekkert á. Þau áttu
allt lifið framundan.
Konungur
kvennabúrsins.
Framhald af bls. 31.
að Michael Mills hefði útnefnt hana
til þess að stjórna ísraelsmönnum
meðan hann væri fjarverandi, og
þegar hún krafðist þess að vera
Rí;hi!im
SHsW“.w
m'iW'W'S
lii
sem byggist
á notkun
rafauga
kölluð prinsessa framvegis, fannst
honum gamanið vera farið að
kárna.
Ben hafði nú um nokkurt skeið
verið að velta því fyrir sér, hvern-
ig hann gæti losnað við þessa hindr-
un úr vegi sínum. Hann þóttist enn
vera trúr prinsinum, og þótt hann
hefði megna óbeit á Elizu Court,
hafði hann gert sitt bezta til að
yfirvinna hana og hafði gengið svo
langt að fara með lægni dálítið á
fjörurnar við hana, hafði ymprað
á því við hana, að þau þyrftu að
styðja hvort annað og hugga, þar
sem ljós augna þeirra væri um stund
frá þeim tekið. En Eliza reyndist
ónæm fyrir þokka hans og hélt
fullri tryggð við Mike Mills.
Þá hafði hann reynt þá leið, að
baktala prinsessuna meðal ó-
breyttra fsraelsmanna og breiða út
óhróður um hana. Eliza hefði í
rauninni átt sök á óförum prins
Mike, hvíslaði hann að Mary og
öðrum, sem tóku þessu fegins hendi.
Eliza hefði verið í leynimakki við
fasteignasalana, kaupmennina og
aðra óvini prinsins og fengið þá til
að koma prinsinum í fangelsi, svo
að hún gæti sjálf setzt í hásætið.
En þetta bar ekki tilætlaðan ár-
angur.
Ben Purnell var nú að komast á
barm örvæntingarinnar og tilbúinn
að grípa til einhvers örþrifaráðs.
Prins Mike hafði nú afplánað hálfan
dóm sinn og enn var Ben engu nær
markinu en hann hafði verið fyrstu
daga sína í söfnuðinum. Ef það tæk-
ist ekki áður en prinsinn kæmi aft-
ur, mátti telja fullvíst að ekki mundi
gefast annað tækifæri. Það var í
rauninni aðeins ein leið opin — og
hún var sú, að lýsa sjálfan sig himn-
eskan sendiboða.
En Johanna Southcott hafði sagt
fyrir, að sjö sendiboðar væru vænt-
anlegir. Hann gat því varla kallað
sig þann áttunda. Hann varð að taka
áhættuna af að halda því fram, að
prins Mike væri svikari.
Hann hafði undirbúið vitrun sína
vandlega og æft sig tímunum sam-
an frammi fyrir spegli. Hann vissi
vel, að þetta varð að vera fullkomn-
lega sannfærandi, þar sem áhorfend-
ur væru engir aðrir en tryggustu
fylgismenn Mike Mills.
Svo var það á bænasamkomunni
12. marz 1895, að hann ákvað að
stundin væri komin og tók stökkið
út í óvissuna.
„Þið hafið tilbeðið útsendara djöf-
ulsins,“ hrópaði hann. „Getur það
verið, að hinn sanni himneski sendi-
boði hafist við innan kaldra fang-
elsismúranna án þess að það rigni
eldi og brennisteini, án þess að hinn
æðsti frelsi hann og hefni hans?
Nei! Falsspámanninum verður kast-
að á eldinn og allir, sem láta blekkj-
ast af honum fá dýrsmerkið á enni
sitt og verður ekki hlíft!“
„Ritningin segir okkur að Herrann
tali lágri röddu,“ sagði Eliza Court
við hina ráðsmennina. „En bróðir
Benjamín öskrar eins og mannýgt
naut!“
Hann sneri sér að henni með
tryllingslegum svip og benti beint
á hana svo fingurinn nam við and-
litið.
„Þarna er hún!“ öskraði hann.
„Móðir alls úrhraks mannkynsins,
drukkin af blóði dýrlinganna, hin
mikla hóra allra tíma. Babylon er
nafn hennar!“
VIKAN 49