Vikan - 31.01.1963, Blaðsíða 41

KLÚBBURINN
KÍNVERSKI BARINN
Hafið þér komið í KÍNVERSKA
BARINN og fundið þar hina sér-
kennilegu austurlenzku stemmn-
ingu?
Reynið austurlenzk áhrif í
KÍNVERSKUM BAR

Þjófar, sem fengust við það ábata-
sama og áhættulausa starf að ræna
aðra þjófa, þurftu ekkert að óttast,
einkum og sér í lagi, þegar starfs-
bræðurnir voru aðeins viðvaningar
svo heimskir og óreyndir að koma
upp um felsustað sinn i lausnar-
gjaldskröfunni. Marcel Dufour
þekkti héraðið upp á sína tiu fing-
ur, og liann var ekki nema fáein
augnablik að finna á kortinu, að
eini staðurinn, sem hægt var að sjá
frá allar götur, er lágu að Minoury
bóndabænum, var vöruskemma Je-
ans Soleau.
Þeúr voru ó(lDarflega harkalegir
og grimmir i þokkabót, eins og
ofurstann hafði grunað, því að hið
vel heppnaða rán og óleysanleg
vandræði fjórmenninganna, sem
þeir hittu fyrir í vöruskemmunni
hjá stolnu listaverkunum, belgdu
þá upp af yfirlæti. Auk þess fundu
þeir til afbrýðisemi. Pardusdýrið
fékk högg á kinnina með skamm-
byssuskefti, Fillinn var sleginn
niður, Tigrisdýrið fékk spark i
nárann.
Þegar málverkin varu komin heilu
og liöldnu út í sendiferðabílinn, vel
falin undir stórum sekkjum fullum
af myndarlegum, gullbrúnum lauk-
um, gat fyrirliði i-æningjaflokksins
ekki stillt sig um að halda svolitla
umvöndunarræðu: „Þetta ætti að
kenna ykkur viðvaningunum að
reyna ekki að keppa við atvinnu-
menn. Þið ættuð að vera mér þakk-
látir fyrir að losa ykkur við þessar
myndir og þar með þá áhættu, sem
það kostar að ráðstafa þeim. —
Hvað okkur snertir,“ og viðkvæmn-
islegur svipurinn á þunnum vörum
Marcels Dufour gaf til kynna, að
hann væri að flytja blessunaróskir,
„skulum við ávallt minnast ykkar
með þakklæti fyrir að hafa sparað
okkur mikla fyrirhöfn. Við höfum
nefnilega búið okkur undir að ræna
málverkunum sjálfir úr Villa Fle-
ury.“
Síðan skáru þeir á símaþræðina
og eyðilögðu blöndungana á bilun-
um i skúrnum, áður en þeir héldu
á brott.
Antoine Petitpierre stóð enn á
öndinni eftir ruddalegt sparkið, sem
honum hafði verið veitt, og barð-
ist við að bæla niður sársaukastun-
urnar. Gaston Rive, Pardusdýrið,
grét opinskátt af máttlausri heift.
„Refurinn á inni hjá mér fyrir
þetta,“ sagði hann, „ég skal svei
mér láta hann fá það!“
Alfonse Cousin, liinn kaldhæðni
Úlfur, svaraði: „Haltu þér saman.
Þú veizt ekki, hvað þú ert lánsamur
— hvað við erum allir lánsamir.“
Þvi að hann var að hugsa um
Roquebrun: hvar hann væri stadd-
ur, og símtalið, sem hann ætti trú-
lega þessa stundina, og úlfurinn
bætti við: „Svo er guði fyrir þakk-
andi, að heili gamla Refsins er enn
í góðu lagi.“
Roquebrun ofursti hafði ekki sofið
mikið um nóttina, en engu að siður
opnaði hann verzlun sina stundvis-
lega morguninn eftir. Ofurstinn
hafði lifað þá tíð, er hann fékk oft
ekki blund fimmtíu klukkustundir
samfleytt og var þó fullur af fjöri
og skerpu. Nú voru nákvæmlega
tuttugu og fjórar stundir liðnar,
síðan Sarah Howard staðnæmdist
fyrir framan búðina hans í Jagúarn-
um sínum. Hann velti þvi fyrir sér,
hver fyrsti gesturinn myndi nú
verða.
ískur í hemlum svaraði spurningu
hans. Það var Scoubide höfuðsmað-
ur.
Höfuðsmaðurinn var eins klædd-
ur og morguninn áður, þvi að hann
hafði ekki haft tíma til að hafa
fataskipti. Eini munurinn var sá,
að vinstri skyrtuermin hans var
rifin frá öxl niður að úlnliði, og
gegnum rifuna sást í langa rispu.
Annars var höfuðsmanninum
jafnumhugað um og áður að sýna
fyllstu hæversku, og hann handlék
nokkra af dýrmætustu fornmunum
ofurstans, meðan hann hugsaði sig
um. Síðan sneri hann sér við og
sagði: „Þakka yður fyrir ráðlegg-
inguna.“
„Minnizt þér ekki á það,“ svaraði
ofurstinn.
„Hvað snertir fundarlaunin,“ og
nú hóstaði höfuðsmaðurinn litið
eitt, „þá verðum við líklega að
skipta þeim til helminga til að forð-
ast óþægilegar spurningar.“
„Ég skil það fullkomlega,“ sam-
sinnti ofurstinn.
„Eigi að síður,“ sagði höfuðsmað-
urinn, „eru 250 þúsund frankar nett
summa.“
Ofurstinn tók upp filabeinskross
frá 14. öld. „Maður getur alltaf not-
að peninga, sem berast manni ó-
vænt í hendur.“
„Til dæmis gæti eiginmaður frú
Aubert það?“
Ofurstinn deplaði ekki einu sinni
augunum. „Vesalings konan,“ sagði
hann, „hún hefur vissulega átt erf-
iða daga.“
Ofurstinn horfði svo fast á rifna
skyrtuermina, að Scoubide gat ekki
annað en minnzt á hana. „Það var
ekkert,“ sagði hann, „alls ekki neitt
. . . einhver náungi við dyrnar —
hann gerðist ofurlítið þrætugjarn
í bili.“
„Málverkin?" gizkaði ofurstinn.
„Já, einmitt,“ svaraði höfuðsmað-
urinn í hálfum hljóðum. „í kjallar-
anum. Ekki bara Renoirnir, heldur
öll hin líka.“
„Mér datt eitthvað þvílíkt í hug,“
muldraði ofurstinn.
„Það var eins og litið Louvresafn,“
hélt höfuðsmaðurinn áfram. „E1
Greco, Van Dyck, nútímaverkin og
tveir Brueghelar, sem ekki hafði
verið tilkynnt um. Ég lield, að þeir
hafi ætlað sér að flytja þau öll til
Suður-Ameriku.“ ■
„En vandræðalegt fyrir hr. Du-
four og vini hans. Ég þykist vita, að
þeir hafi allir verið þarna?“
„Allir nema Englendingurinn.“
„Litli fjárkúgarinn . . .“
Scoubide höfuðsmaður leyfði sér
að brosa kuldalega .„Við eigum þá
dúfu til góða,“ sagði hann. „Það
kemur seinna. Hann tók ekki þátt i
sjálfum ránunum, hann sá bara um
réttu samböndin. Dufour var heil-
inn í fyrirtækinu, greifinn listasér-
fræðingurinn og Harry byssan.
Hann drap húsvörðinn í Cap Ferr-
at ráninu.“
Ofurstinn kinkaði kolli. „Hann
lagði lika fram töfra sina. Hann sá
um stúlkurnar, svo að þær væru
tregar til að kvarta. Fyrirtakl Ég
þvkist vita, að allt hafi gengið að
óskum?“
„Ja, eiginlega . . .“ byrjaði liöf-
uðsmaðurinn.
Enn lyftist vinstri augnabrún
ofurstans upp á móts við skallann.
„Sko, Harry — ja, þegar við ætl-
uðum niður í kjallarann, var liann
svo óvarkár að hleypa af byssunni
sinni í átt til min,“ útskýrði Scoub-
VIKAN 41