Vikan - 31.01.1963, Blaðsíða 48

HINIR VIÐURKENNDU
DUNLOP Gúmmíbjörgonarbátar
afgreiddir
beint frá verk-
smiðjunum í
Englandi,
eða af lager í
Reykjavík.
Fyrirliggjandi
nú: 4 og 6
manna í Fiber-
glashylkjum
samþykkt af
Skipaskoðun
ríkisins.
Á leiðinni:
10 og 12 manna
í Fiberglas-
hylkjum.
/*"»;• 4 & - ■ í : ^
DUNLOP - Gúmmíbjörgunarbátarn-
ir eru viðurkenndir af Skipaskoðun
ríkisins.
Leitið upplýsinga, skrifið eða hringið.
Einkaumboð á íslandi:
YELAR OG SKIP H.F.
Hafnarhvoli. - Sími 18140.
sönnun þess. Hann huggar sig sjálf-
sagt við Lólu, þótt hingað til hafi
hann komið fram við hana eins og
yngri systur, og . . .
Carlos var kominn til hennar og'
tók um herðar Jienni. —• Heyrðu
nú, laglega . . .
— Láttu mig vera! Hún fann nú
í fyrsta sinn til þess með ótta, að
þau voru alein hér i þessu auða
húsi. Hún veinaði og reyndi að
rífa sig af honum, en hann hélt
henni fastri. En þá heyrði hún aðra
rödd — rödd, sem hún hafði hald-
ið að liún ætti aldrei framar eftir
að heyra.
—- Það er vissara fyrir þig að
gera eins og hún segir, Carlos!
Kane kom inn í herbergið og
augu hans voru hvöss og
hörkuleg. Carlos snerist á
hæli og bölvaði. En Kane tók
utan um Stellu og leiddi liana út án
þess að líta við. Úti var liætt að
rigna.
Hann sagði ekkert fyrr en þau
voru setzt í bílinn, og liann hafði
gefið henni sígarettu. — Þetta
tókst, sagði hann. — Ég heyrði
þetta allt.
—- Hvernig vissirðu hvar við
vorum? spurði liún og reyndi að
sýnast róleg.
Hann lézt ekki heyra til hennar
og ók i átt að borginni Granada.
-—- Ég þarf að segja þér dálítið,
Stelia, sagði hann loks. — Síðan
þurfum við aldrei að minnast á það
framar. Inez frænkka hefur sjálf-
sagt sagt þér frá hjónabandi mínu.
En það sem enginn veit annar en
ég, er að það var ekki af sorg, að
ég var eyðilagður maður. Konan
min var slæm manneskja. Hún
48 VIKAN
var mér ekki einu sinni trú á brúð-
kaupsferðinni. Þess vegna hét ég
því, að ég skyldi ahlrci framar
treysta neinni konu.
Bíllinn brunaði um göturn-
ar og Stella sat þögul og horfði út
um gluggann.
—- Þegar Inez frænka kom með
Lólu og Carlos, Iiélt hann áfram
— sá ég strax hvað Lóla ætlaði sér.
Ég vissi um spilaástriðu Carlosar,
vinur minn, sem þekkti hann, hafði
sagt mér frá því. Og svo komst
þú . . . þegar ég kyssti þig, var
eins og ég byrjaði að lifa aftur á
ný. En ég var enn óákveðinn. Ég
hafði borið svipaðar tilfinningar
til Yvonne — einu sinni. Ég vissi
ekki, hvort ég mundi geta þolað
það, að verða aftur fyrir vonbrigð-
um. Þess vegna sagði ég, að ég
hefði ekki rétt til þess að kyssa
þig. Þú átt meira skilið en það. Þú
áttir rétt á að fá mann, sem var
öruggur um ást sína til þín. Mann,
sem aklrei mundi sleppa þér.
— Og ... þannig maður ert þú
ekki? Röddin var svo lág, að liann
heyrði varla hvað hún sagði.
— Ég vissi ekki að ég særði þig,
sagði liann rámur. — Og þegar þú
hljópst frá mér, kom ég ekki á eft-
ir þér. Svo í morgun treysti ég
mér ekki til að liitta þig. Ég varð
að vera einn og hugsa málið. Hví-
líkur bjáni lief ég ekki verið,
Stella! En þegar ég kom heim í
kvöld, var ég öruggur. Ég vissi, að
í þetta skipti var þetta öðruvísi.
Að þetta var sú ást, sem mig hafði
alltaf dreymt um. Ég gat varla beð-
ið eftir að segja þér það, að biðja
þig um fyrirgefningu.
Úti við sjóndeildarhringinn var
farið að birta af degi.
Ég sá að bíllinn hans Carlos
var ekki í bílskúrnum, en hugsaði
ekkert nánar út í það og fór inn.
Óveðrið stóð sem hæst og ég heyrði
að Tnez frænka var að gráta inni í
herberginu sínu. Ég gekk inn og
þar var Lóia hjá henni. Inez
frænka kallaði, að þetta væri hefnd-
in. Hún hefði átt að hindra Carlos
í að ræna þér.
— Vissi hún það? spurði Stella
und randi.
— Ilún vissi það! Ég neyddi
hana til að segja mér allt og láta
mig hafa lykil að húsinu. Bíllinn
ininn er hraðgengari en bill Qarlos
og ég komst inn i húsið og . . .
Það var næstum orðið bjart og
þau óku nú úti á þjóðveginum.
Kane ók út á vegarbrúnina og
sneri sér að hcnni. Það voru djúpir
drættir í andliti hans og augun voru
þreytuleg. En þegar hann leit á
hana, rétti Stella út höndina og
strauk honum um vangann
Og svo tók hann liana í faðrn sér,
eins og hún hafði þráð svo lengi.
Hann kyssti hana og hún þrýsti
sér að honum.
—■ Ég elska þig, Stella, sagði
hann og kyssti hár liennar. — Og
ég vil kvænast þér — mjög fljótt.
— Ég elska þig líka. Hún var
frjáls að segja það — stolt og glöð.
Hann brosti og svipur hans var
ekki lengur þreytulegur, hann var
eins og ungur piltur á ný, glaður
og fullur sjálfstrausts.
— Við ökum heim, sagði hann.
— Við höfum tíma til að synda i
sjónum fyrir morgunverð.
— En . . . Larosafjölskyldan?
— Hugsaðu ekki um hana. Þau
fara í dag. Síðdegis förum við svo
hæði og tölum við ræðismanninn
— um hjónavígslu. En fyrst förum
við heim!
Heim! hugsaði Stella þegar hann
beygði sig fram og setti bilinn í
gang. Sólin var komin upp og sló
gullnum bjarma á fíkjutrén og
litlu hvitu luisin. Eftir óveðrið
var eins og veröldin hefði fæðzt á
ný — hrein og fersk. Veröld
hennar og Kane!
G G
Aðeins
fyrir karlmenn.
Framhald af bls. 9.
Stúlkan, sem á bíl, eða er alltaf
á bíl, er eitt af þjóðfélagsvandamál-
um nútímans. Þegar maðurinn á
ekki bíl er þetta mjög alvarlegt. Það
er gegn öllum náttúrulögmálum að
konan sé í bílstjórasætinu, hvort
sem er í eiginlegum eða óeiginlegum
skilningi. Maður sem situr við hlið-
ina á konu sem ekur bíl, er í voða-
legri aðstöðu og raunar alltaf í
varnarstöðu. Á meðan konan er við
stýrið hefur hún bæði allt frum-
kvæði og öll völd. Það er því eins
gott að reyna að forðast bílinn eins
mikið og hægt er og nota hann sem
minnst. Undir engum kringumstæð-
um má maðurinn biðja stúlkuna
að aka eitthvað með sig. Ameríku-
menn hafa betri siði í sambandi
við þetta. Ef að maður og stúlka
fara eitthvað saman á bíl stúlkunn-
ar, er það nær undantekningarlaust
maðurinn sem ekur. Það þykir
sjálfsagður hlutur, enda eru bílar
ekki eins dýrir þar og hér. Hér
myndu flestar stúlkur fyrr trúa
manni fyrir lífshainingju sinni en
bílnum sínum.
Sú, sem er flugfreyja er erfiður
kvenmaður. Versti gallinn við hana
er sá, að hún er yfirleitt aldrei
heima, þegar maður vill hafa hana
það. Hins vegar er það nærri gefið
að hún hringir og vill fara að
skemmta sér á mánudegi, þegar
maður er að reyna að jafna sig eft-
ir erfiða helgi. Hún hefur annan
stóran galla, sem er sá, að hún get-
ur aldrei hætt að tala um flug. Þó
keyrir fyrst um þverbak, ef hún
hittir aðra flugfreyju eða flugmann.
Þá getur maður verið viss um að
verða að hlusta á alla hlæja ógur-
lega að einhverju fyndnu, sem
gerðist í Kaupmannahöfn eða Lux-
emburg, án þess að nokkrum hug-
kvæmist að segja manni hvað er
svona skemmtilegt. Flugmálin eru
æði merkilegur þáttur í þjóðlífinu,
en varla svo að þau eigi það skilið
að vera eina umræðuefnið, hjá fólki
sem hefur gáfur og þekkingu til að
tala um eitthvað annað. Flestar
flugfreyjur skemmta sér talsvert og
gera það venjulega svo hressilega
að ekki er fyrir neinn að taka þátt
í því, sem þarf að vinna næstu tvo
daga á eftir. Það versta er þó að
allur þessi þvælingur virðist eyði-
leggja mikið af þeirra fínni kven-
legu tilfinningum.
Síúlkan, sem er falleg og veit
það, er athyglisvert fyrirbæri, hún
klæðir sig og greiðir með það eitt
fyrir augum að sem mest megi bera
á dýrð líkama hennar. Svo mikið
fer í þetta af hugsun og tíma að
nokkur hætta er á að lítið verði
eftir til þroskunar heilabúsins, þó
að ekki sé þetta algild regla. Karl-
menn hafa tilhneigingu til að dýrka
þessar stúlkur í fjarlægð og þora
aldrei að koma nálægt þeim. Þetta
er mikill misskilningur, því að
þessar stúlkur eru oft frekar ein-
mana, vegna þess að kynsystur
þeirra vilja ekkert hafa með svo
fallega stúlku að gera. Hún er of
mikil samkeppni. Það sakar aldrei
að reyna.
Sú ófríða er mjög hættuleg, ef
menn ætla ekki að gifta sig, því
að hún stefnir miklu meiru af sín-
um andlega krafti að öðru en
líkamanum. Hún getur því verið
dásamlega skemmtilegur félags-
skapur. Þar kemur einnig til að
menn slappa meira af með stúlkum
sem ekki eru mjög fallegar og um-
gangast þær eins og félaga. Það er
ekki óalgengt að einn góðan veður-
dag vakni þeir við það, að þeir
geta ekki án þessa félagsskapar
verið.
Nú erum við loks komnir að
stúlkunni sem þið allir eruð að leita
að, vitandi eða óafvitandi. Það er
stúlkan sem þið giftizt. Það er til
ein einföld regla til að finna hana.
Allir eruð þið vissir um að þið sé-
uð sérlega vel heppnað fyrirbæri
hjá skaparanum og skal því ekki
mótmælt. Afkvæmi ykkar ættu því
að verða eitthvað athyglisvert. Ef
þið finnið stúlku, sem þið að yfir-
veguðu ráði teljið verðuga þess
heiðurs að vera móðir barnanna
ykkar og líkleg er til að leysa það
vel af hendi, þá er sú eina sanna
fundin. Ykkur finnst þetta einföld
lausn. Ef þið hugsið málið munuð
þið sjá að ekki margar, ef nokkrar,
af þeim stúlkum sem þið þekkið,
eru þessa heiðurs og ábyrgðar
verðar.
Þar sem grein þessi er fyrst og