Vikan - 07.03.1963, Blaðsíða 22

SVIPMYND AF ÁSTANDI
OO - VIKAN 10. tbl.
Að undanförnu liefur verið sýnd kvik-
mynd í Kópavogsbíói, sem ber heitíð
„Afríka 1962“. Þessi lcvikmynd hefur
talsverða sérstöðu meðal þeirra kvik-
mynda, sem framleiddar er um þessar
mundir. Höfundur hennar notar ekld
þjáifaða leikara tíl hlutverkanna og
myndatakan fer ekki fram i kvikmynda-
veri, heldur á þeim slóðum, þar sem
atburðirnir gerast.
Þetta er saga af ungum manni, sem yfir-
gefur þorpið og heldur til Höfðaborg-
ar í von um atvinnu og betri afkomu. En
kona lians og börn verða eftir lieima.
Nú er skemmst frá því að segja, að
honum gengur allt á einn veg. Fyrir
ólieppni eða smávægilegar yfirsjónir miss-
ir liann hverja atvinnuna á fætur ann-
ari. Þó lætur liann fjölskyldu sína koma
[regar liann telur að nú liafi sér
tekizt að fá atvinnu, sem framtið sé í.
Þau leigja sér herbergiskytru í hverfi sem
er eins og einn allsherjar ruslaliaugur
og börnin kornast strax í misjafnan
félagsskap. Heimilisfaðirinn er enn einu
sinni rekinn úr vinnunni, Alls staðar eru
svartir menn meðhöndlaðir eins og í
sakamannanýlendu; harka og misk-
unnarlaus hrottrekstur hvað lítið sem út-
af her. Hann kynnist misindismanni,
sem hefur gert sér reglur ofbeldisins að
leiðarljósi. Sá skúrkur gerir ferð sína
heim í lireysi söguhetjunnar til þess
að jafna um hann, en hittir lians i stað
konuna eina heima. Þegar hann
keinur ekki fram vilja sínum við hana,
myrðir liann hana. Nokkru siðar kemur
sögulietjan heim og finnur konuna
sína látna. Það er sönnun þess, að
lengi getur vont versnað, liápunktur allr-
ar illsku, sem mætt hefur á þess-
um manni.
Þessi mynd er ekki fögur, en hún er sönn.
Iienni var smyglað úr landi og liöfund-
urinn þóttist vera að gera allt annað í
landinu, meðan á töku myndarinnar
stóð. Fyrir þá, sem stjórna málefnum
Suður-Afriku, er þessi mynd dómur og
hann þungur. En um leið er það lexía
fyrir alla aðia. Hún sýnir raunar líka,
hversu liæpið það er fyrir meira og
minna frumstæðar þjóðir að ætla sér að
taka mörghundruð ára þróun í einu
heljarstökki; koma heint frá þorpunum i
skóginum, þar sem lífið var fábrotið, ein-
fait en ánægjuríkt — og ganga beint
að færihandinu í einliverri verksmiðju
og húa í stórborg. Á köflum sýnir
myndin, liversu skammt negrarnir eru
komnir frá frumskógamenningunni.
Þeir dansa fyrir framan íbúðarhúsin,
dansa á götunni ef þeir lieyra músík og
þá finnst manni þeir vera eins og fuglar
í búri, því borgin er ólíkt óeðlilegri bak-
grunnur fyrir líf þeirra en skógurinn. En
svona er einmitt Afríka í dag.
Sagan í „Afríka 1962“ gætí víst
átt við margan manninn suður þar.