Vikan - 07.03.1963, Blaðsíða 50

aldrei komið hingað,“ varð honum
að orði, eins og honum þætti fyrir
því.
„Ég mundi aldrei koma svo tíl
Parísar, að ég liti ekki hér inn,“
svaraði Evelyn.
Hún gekk á undan, eins og hún
væri heimakunnug innan hinna
gráu múrveggja, þvert yfir garðinn
og inn í bygginguna. Frank saug
djúpt reykinn úr sígarettunni og
kastaði frá sér stubbnum. Svo gekk
hann inn á eftir henni.
Rökkurbirtan streymdi inn um
bláar rúðurnar, hann tók ósjálfrátt
ofan og strauk hárið, og honum
fannst sem hann stæði inni í krist-
al, allt var svo tært, kyrrt og heil-
agt, þótt ekki væri þarna neitt alt-
ari. Evelyn stóð andartak í sömu
sporum og hleypti brúnum, eins og
eitthvað ylli henni heilabrotum. Svo
gekk hún á undan upp vindustigann
og inn í efri salinn. Þar var birtan
enn blárri og tærarl, og enn sterk-
ari. Ekki voru þarna aðrir á ferli
en þau. Frank fann að þessir þöglu,
kristaltæru töfrar voru að ná valdi
á honum og vildi verjast því. Hon-
um fannst sem hann væri hlægileg-
ur á þessum stað, klæddur dökkum
fötum með litsterkt bindi.
En smámsaman lét hann undan
síga fyrir ásókn töfranna og leyfði
huga sínum að laugast þessari bláu
heiðríkju. Evelyn stóð þarna graf-
kyrr, og jafnvel hið ljósgullna hár
hennar hafði tekið á sig bláan blæ.
Hann gekk bak við hana, tók báð-
um höndunum um olnboga hennar.
Og í sömu andrá varð hann grip-
inn sömu óþolinmæðinni, sömu
fýsninni og í baðhúsinu forðum. Hún
gerði enga tilraun til að losa sig,
en sneri sér hallt að honum og
horfði á hann, ekki í augu honum,
heldur á varir hans.
„Ég þrái ekkert meir en að hvíla
hjá þér,“ mælti hún lágt. „Nei,“
tók hún fram í fyrir honum, þegar
hún sá að hann ætlaði að segja eitt-
hvað; „hvíla hjá þér í orðsins fyllstu
merkingu, eins og ég hef aldrei hvílt
hjá neinum ..
„Er það satt, elskan?" spurði
hann og leiddi hana á brott. Þetta
var frábrugðið öllu, sem hann hafði
áður vanizt þegar svona stóð á.
Hreinna og ljúfara, hugsaði hann,
en vantaði orð til að lýsa því ...
En þegar hann var seztur inn í
bílinn, gat hann ekki að sér gert
að fara enn að hugsa um appelsín-
urnar, tapsamninginn, sem hann
hafði gert einungis til að ná fótfestu
á markaðinum.
Skyndilega var kveikt á öllum
götuljósunum á Signubökkum. Eve-
iyn hallaði sér innilega að öxl hans.
Og loks tókst honum að gleyma
appelsínunum.
Föstudagur.
HÚN.
Um morguninn, þegar þær voru
komnar á fætur, reyndist frú Selma
Rabbinowitz allra elskulegasta sam-
ferðakona, þrátt fyrir allan sinn
gildleika. Evelyn var henni þakklát
fyrir hve samtalið við hana dreifði
huganum og var henni á þann hátt
ómetanlegur styrkur, siðustu stund-
irnar og síðasta spölinn til Parísar,
einmitt þegar hún var í sem mestu
uppnámi. Allt frá því er Frank tal-
aði við hana í símanum, hafði henni
í rauninni ekki verið sjálfrátt. Hún
kom ekki til Parísar sem hversdags-
legur farþegi í sínum svefnklefa,
heldur var henni slöngvað þangað
af einhverju ofurafli, eins og spreng-
ing hefði þeytt henni þangað. sem
hún stóð ... á brautarpallinum í
Garage du Nord, í reykmettuðu and-
rúmsloftinu, þrungnu gný framand-
legra radda, angan framandi borgar
og engin leið að vita hvað tæki við.
Það var eingöngu frú Rabbinowits
að þakka að hún steig út úr lestinni
eins og nokkurn veginn eðlilegur
farþegi. Frúin var eins og heima hjá
sér í París; fór þangað fjórum sinn-
um árlega til áð kaupa tízkuklæðn-
að, sem hún seldi í verzlun sinni
í Búkarest. Það var hún sem hafði
annazt að Evelyn fengi sér brauð
en svo hún hún gæti gert sér það
í hugarlund.
Og þannig reikaði hún, studdist
við arm frú Rabbowitz, sem hún
þekkti ekki neitt. Hún var að öng-
viti komin, vissi ekki neitt ... eins
og reikistjarna, sem hrokkið hafði
út af braut sinni ...
Allt í einu kom hún auga á Frank.
Hann var í dökkum fötum, sem
hún hafði aldrei séð hann í fyrr,
stóð fyrir enda brautarpallsins mitt
í þvögunni og reykti sígarettu.
Evelyn hafði gleymt hve hendur
hans voru dökkbrúnár. Hún nam
staðar og stóð á öndinni. Svo óum-
ræðileg hamingja ...
„Þarna er hann,“ hvíslaði hún.
Frú Rabbinowitz leit í áttina sem
hún horfði, og kom einnig auga á
hann. Brosti.
„Jæja, þá er það áhyggjuefni úr
sögunni,“ sagði hún. „Góða skemmt-
un í París. Nú þurfið þér mín vist
og te, það var hún sem kallaði á
burðarkarl fyrir hana, stakk að
henni miða með gistihúsnafni og
símanúmeri, ef svo skyldf fara að
eitthvað gengi úrskeiðis. Og þegar
hún svo sá að Evelyn stóð þarna
á brautapallinum, eins og hún vissi
ekki sitt rjúkandi ráð, smeygði hún
hendinni undir arm henni og leiddi
hana út úr þvögunni.
„Enginn, sem kemur að sækja yð-
ur hingað?" spurði hún.
Og Evelyn mælti lágt og náfölum
vörum: „Ég veit það ekki. Það lít-
ur ekki út fyrir ...“
Evelyn hafði keypt farmiðann
fyrir heimilispeningana. Hún átti
enn eftir nítján mörk, ekki líkt því
sem þurfti fyrir farmiðanum heim
aftur. En svo undarlega vék við,
að hún hafði ekki gert neitt ráð
fyrir heimferðinni, ekki einu sinni
komið hún í huga, þegar hún hélt
af stað frá Berlín. Ef Frank kæmi
svo ekki hingað til móts við hana,
stóð hún vegalaus uppi, og alla nótt-
ina hafði hún óttazt það og loks var
hún orðin þess fullviss, að svo hlyti
einmitt að fara. En hvað þá tæki
við, það var meira og hræðilegr
ekki lengur við .. .“ Og þar með
var hún horfin.
Frank stóð þarna og svipaðist um,
rétt eins og hann væri að bíða ein-
hverrar annarrar en Evelyn. Hann
tók ekki einu sinni eftir henni þeg-
ar hún var komin í námunda við
hann. Hún fann hina framandlegu
angan af sigarettunni hans. Burðar-
karlinn spurði hana einhvers, sem
hún ekki skildi; brosti hæversklega
og hélt sig við hlið henni. Evelyn
fór að titra og skjálfa frá hvirfli
til iija, langaði til að segja eitthvað,
en kom ekki upp neinu orði. Hún
stóð skrefi fyrir aftan Frank og beið
þess að hann liti við. Það var eins
og hamingjunni og lífsfullnæging-
unni stafaði frá honum um allan
líkama hennar og hné hennar þraut
svo mátt, að hún var að því komin
að hníga niður. Hann sá hana ekki
enn. Lagfærði bindið sitt.
„Halló . ..“ sagði hún.
„Halló ...“ svaraði Frank.
Þær tvær mínútur, sem þau voru
á leiðinni út að bílnum, varð Evelyn
mörgum árum eldri og vísari — og
mörgum árum reyndari. Það var
í senn undursamlegt og sársauka
blandið. Hún náði valdi yfir sjálfri
sér, að öllum líkindum í fyrsta
skiptið á ævi sinni. Frank talaði
frönsku og hún svaraði honum á
frönsku. Hann var hæverskur og
hún var hæversk. Það gerðist ekk-
ert ævintýralegt þeirra á milli,
hvorug þeirra missti taumhald á til-
finningum sínum og lét í ljós ákaft
þakklæti eða fögnuð, eins og hún
hafði hálft í hvoru gert sér vonir
um. Þau voru ekki einu sinni kom-
in alla leið út að bílnum, þegar
Evelyn hafði gert sér ljóst að koma
hennar til Parísar var honum allt
annað en henni. Á leiðinni út að
gistihúsinu fannst henni sem þau
færu um óraunverulega borg, eins
og húsin á báðar hendur væru mál-
uð á leiktjaldaléreft, en það var
ekki annað að sjá eða heyra, en
að honum þætti það einungis sjálf-
sagt að hún skyldi vera komin til
Parísar. Það var eins og hann gerði
sér ekki minnstu grein fyrir því
hvað það í rauninni var, sem hún
hafðist að. Að hún hafði yfirgefið
eiginmann sinn og börn, sagt í svip-
inn skilið við alla sína fyrri ævi.
En þetta var víst gangur lífsins,
hugsaði Evelyn. Maður komst að
raun um það, þegar maður hafði
öðlazt þroska til ... karlmaðurinn
skildi aldrei neitt, hvorki sá, sem
maður yfirgaf eða hinn, sem ...
Það var þessi hugsun, sem gerði hana
eldri og veitti henni nýtt öryggi,
sem hún hafði ekki áður átt. Hún
varð þess vör að Frank leitaði eftir
hönd hennar og hún dró hanzkann
af henni í skyndi. Þegar fingur hans
snertu lófa hennar, var sem hún
yrði fyrir heitu, þungu losti. Sem
snöggvast hélt hún niðri í sér andan-
um, að hún mætti njóta þess sem
fyllzt. Um leið létu þau sér bæði
alls konar kjánaleg orð um munn
fara; já, ferðin hafði gengið vel; nei,
hún var ekki þreytt; það rigndi í
Berlín í gær.
f gær? hugsaði Evelyn. í gær var
ég heima. í dag er ég hér í París.
Hvar skyldi ég verða á morgun?
hugsaði hún allt í einu og óvænt.
A morgun held ég heimleiðis aftur,
hugsaði hún. En um leið varð henni
það ljóst, að hún gat ekki haldið
heim aftur. Hún sá sjálfa sig standa
út við borðstokkinn á skipi við hlið
Franks. Enn hafði hún aldrei komið
um borð í skip. Hún vorkenndi litlu
ferðatöskunni sinni, sem stóð á
aukasætinu. Hún var ekki skreytt
nema einu gistihússmerki, og það
var ekki lengra að komið en frá
Dortmund. Hún hafði ekki verið í
lengri ferðalögum yfirleitt en helg-
arferðunum til Geltow, og nú hafði
hún orðið henni samferða út í sjálft
ævintýrið. Sjálf mundi hún fara
hvert sem Frank fór fram á við hana.
Hún hélt annarri hendinni í hand-
fangið á töskunni eins og í hönd á
tryggum og trausum vini.
Bíllinn nam staðar. Evelyn gekk
teinrétt inn um dyrnar á gistihúsinu.
Hún hafði ekki hugmynd um hvernig
konur áttu að haga sér, þegar þær
gengu inn í gistihús í fylgd með
elskhugum sínum. Hún gerði sér
heldur ekki grein fyrir því sjálf, hve
stolt og hnarreist hún var. Þegar
gQ — VIKAN 10. tbl.