Vikan


Vikan - 07.03.1963, Blaðsíða 36

Vikan - 07.03.1963, Blaðsíða 36
REX— HÁLFMATT er eina lakkið sinnar tegundar á markaðinum. Málarar segjá: Einmitt það sem okkur hefur vantað. Létt í meöferð, — iétt að þrífa. Þornar á 3 — 4 tímum. m fsiöfrn 36 _ VIKAN 10. tbl. hugsaði Jim. Og hefur svo lögmæta afsökun vegna þokunnar. Hræðilegt, að þetta skyldi endi- lega verða að hittast svona á, mundi fólk segja. Jæja, svona fór Hunter þá . . . Um Ieið sá hann hílljós kveikt uppi á brúninni. í sömu andrá heyrði hann hreyfilhljóð í öðruin bil, niðri - í gjánni. Hver fjárinn, hugsaði hann, hefur hann líka ráð- ið sér meðhjálpara. En nú gafst ekki tími til umhugs- unar. Hreyfilgnýrinn uppi á brún- inni hækkaði. Vertu nú þar fyrir hendi, sem ég geri ráð íyrir, taut- aði hann biðjandi og lét böggul- inn falla úr liendi sér. Hann beið þang'að til tauga- spennan var að verða honum ofur- efli. Laut lítið eitt fram og beygði sig i hnjánum þegar hilljósin komu æðandi niður þrengslin; rétti síð- an snöggt úr sér, stökk í loft upp og greip báðum höndum upp fyrir sig, náði taki á hríslunni og sveiflaði upp fótunum. Þetta var líkast því sem í leikfiminni í gamla (iaga . . . Stormþyturinn af bílnum lék um hann, þegar liann var hæst í sveifl- unni. Það munaði minnstu að hann snerti hann aftast, þegar hríslan brast og hann féll niður á veginn. Fyrst hélt hann að hinn þungi dynkur kæmi af þvi að hann hefði i.kollið svo hart með höfuðið í götuna, en það gat ekki átt sér stað, því að hann fann ekki neitt til í höfðinu. í sömu andrá varð hon- um ljóst að dynkurinn kom af því að tveir hilar liöfðu rekizt á . . . Svo heyrði hann Fred lögreglu- þjón kalla: — Jim . . . hvar ertu, Jim . . . — Ég er liérna, svaraði Jirn og reis upp. Hann hafði meitt sig á fæti, vonandi ekki neitt að ráði, en hann stakk þó við. Ljóskastarinn á 1 ögreglubílnum logaði enn. Fred var að ná piltin- um út úr brakinu af sportbílnum, „bláu þotunni“, sem hafði hvolft við áreksturinn og vjrtist mjög illa útleikinn. —- Þú hefðir átt skilið að háls- brjóta þig, bölvaður þrjóturinn, sagði Fred við piltinn. Það var ó- líkt F’,red að komast svo að orði. — Hvernig stendur á því, að þú ert hérnaV spurði Jim undrandi. — Ég var á heimleiðinni, þegar mér kom allt í einu til liugar að ég liefði séð piltinn aka iiingað, og að þú værir fótgangandi á ferðinni. Hamingjan lijálpi mér ... ekki kom mér til hugar annað en að honum hefði tekizt að drepa þig. Hvernig í ósköpunum tókzt þér eiginlega að skjóta þér undan? Hér er ekki um minnsta svigrúm að ræða. — Það var hríslan í skorunni, sem bjargaði mér, svaraði Jim. Ég stökk upp, náði taki á henni og gat sveiflað mér svo liátt að bill- inn þaut fyrir neðan fætur mína. Að vísu munaði mjóu, því að hrísl- an brast . . . Link var nú staðinn á fætur. Ann- ar handleggurinn hékk máttlaus niður með síðunni, og hann hélt um öxlina, hlóðugri liendi. — Bölvaður fanturinn þinn, hvæsti hann að lögrcgluþjóninum og virti fyrir sér brakið af bílnum. —• Yeiztu livað þetta getur kostað þig? — Ég veit hvað það kostar þig, svaraði Fred. Að minnsta kosti tuttugu ár . . . — Það er hezt að ég haldi heim, varð Jim að orði. Það er ekki laust við að ég sé dálítið eftir mig. Ég tala við þig á morgun, Fred. Þr.ð yrði erfitt að segja Leu frá því, sem gerzt hafði, hugsaði hann. En livað var þetta þó hjá því, ef hún hcfði orðið fyrir því óláni að giftast þessum pilti ■— eða öllu heldur tígrisdýrinu í ham þessa gáfaða og glæsilega pilts . . . ☆ Buxur á ungbarn. Framhald af bls. 21. Rúllið sauminn vel út í brún, og þræðið tæpt í brún allt í kring. Saumið vasann á buxurnar. Leggið bendlaband á röngu fram- stykkis, fyrir teygju, (sjá mynd). Saumið tæpt í brún báðum megin og dragið teygjuna í og herðið eftir smekk, gangið vel frá endunum. Ath. að ekki má strauja buxurnar, þar sem plastið þolir ekki hita. Liggi saumbrúnirnar ekki jafnar, má gjarnan stinga tæpt í brún í saumavél, allt í kring, eða í skálm- arstað. Dragið þræðinguna úr. Festið smellur á hliðarnar eftir myndinni, og festið hnöppunum yfir til skrauts. í fullri alvöru. Framhald af hls. 2. sér áreiðanlega ekki grein fyrir því, hvað það er að gera sjálfu sér illt, miklu meira en því fólki, sem það er að tala um og ætlar sér að skaða. Því það er áreiðanlegt, að auk þess að spilla sínu eigin eðli með iliuin hug og ósannindum og óhróðri, er þetta fólk einnig að leggja inn fyrir hegningu í fram- tíðinni, því að hvað sem öllum trú- arbrögðum líður, þá segir reynslan manni, jafnt einstaklingum sem heilum þjóðum, að allt illt hefnir sín, en hið góða veitir blessun, heldur fyrr en síðar. Leggið því niður óhróðurinn, gott fólk og beitið huganum að öðru, því að réctlætislögmálið er æðsta lögmál tilverunnar og hjá því verð- ur ekki komizt, ,,að svo sem mað- urinn sáir, svo mun hann og upp skera“. Og hver sagði: „Dæmið ekki, svo að þér verðið ekki dæmdur". Þóra Stefánsdóttir.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.