Vikan - 07.03.1963, Blaðsíða 49

bílalökkv
GRUNNUR
FYLLIR
SPARTL
ÞYNNIR
BÖN
nORMEUII
DORMEUIL LIMITED
HERRAFATAEFNI
ÁLNAVARA
TIL IÐNAÐAR
úr baðmull og alls
konar gerviefnum.
SPORTSKYRTUR
PEYSUR - SOKKAR
EINKAUMBOÐ FYRltí OFANGREIND FYRIRTÆKI:
ÁSGEIR ÓLAFSSON, heildverzlun
VONARSTRÆTI 12 - SÍMI 11078.
Mcira að segja Angelina, sem hann
hafði ekki séð i fjörutiu og átta ár,
var komin þar lil að bera vitni
gegn honum.
Framhald í næsta blaði.
Örvita þrenninff.
Framhald af bls. 19.
hún og brosti við. „Svo að ég geti
manað þig fram fyrir hugskotssjónir
mínar ... seinna .. . þegar þú ert
farinn.“
„Vitleysa," sagði hann hressilega.
„Við eigum þessa stund saman, og
það er ekki um neitt „seinna“ að
ræða.“
En hún lét ekki trufla sinn hugs-
anagang. „Ég vildi til dæmis óska
að ég hefði séð öll fötin þín. Ég hef
séð þrenn — og svo samkvæmis-
klæðnaðinn. Þegar ég sé þig fyrir
mér, ertu alltaf samkvæmisklæddur.
Ég vildi óska að ég sæi þig á hest-
baki. Þú hlýtur að eiga reiðhesta,
eins og þú ert ríkur,“ bætti hún
við.
„Ég er ekki ríkur — og ekki fá-
tækur heldur,“ sagði hann og gat
ekki að sér gert að brosa.
Hún virti hann enn fyrir sér. „Þið
leggið annað mat á þetta í Banda-
ríkjunum.“
Hann yppti öxlum.
„Og svo eru það konurnar," sagði
hún.
Honum brá. „Hvað áttu við?“
Hún endurtók ekki spurninguna,
en horfði á hann.
„Já ... konur, auðvitað," sagði
hann eins og hann vildi komast hjá
að ræða það frekar.
„Segðú mér eitt . .. er það einhver ,
ein kona, sem hefur meira gildi
fyrir þig en konur yfirleitt? Ég á
við ... er það einhver kona, sem
þú ert ótrúr nú, þegar þú ert með
mér?“ spurði hún. Honum fannst
allt í einu sem hún horfði á sig
barnsaugum. Að augnatillit hennar
væri fimm ára telpu.
„Já,“ svaraði hann. Yfirleitt
reyndi hann að komast hjá því að
skrökva.
Evelyn þagði um hríð. „Einmitt,"
sagði hún loks.
„Þú ert líka gift.“
„Já, ég er líka gift.“
„Veit eiginmaðurinn þinn að þú
fórst til Parísar?" spurði hann.
„Já,“ svaraði hún. „Að sjálfsögðu
veit hann það.“
„Veit hann líka að ég er staddur
hérna?“ spurði Frank.
Við þeirri spurningu fékk hann
ekki svar. Hann tók aftur um hönd
hennar, sem hún hafði dregið að
sér.Hún var köld, en vermdist smám
í lófa hans, þegar hann þrýsti hana.
Þau sátu þögul næstu mínútumar
og horfðu út yfir engin, sem voru
hulin ljósri þokuslæðu. Frank hafði
sjaldan orðið þess eins greinilega
var að hann var lifandi, og sú kennd
var í senn þrungin eftirvæntingu
og fullnægingu; hann endurfann
þar sjálfan sig, og þá ró, sem hann
hafði gleymt.
Maður lifði, ræktaði appelsínur,
seldi appelsínur, ferðaðist, græddi
peninga. Maður átti sinn metnað,
sína eiginkonu, bíl ... Maður hafði
heppnina með sér í kauphallarvið-
skiptum, spilum og golfleik .,.
gott ... sem sagt, allt var harla
gott. Þetta var manni allt eðlilegt
og nauðsynlegt, allt eins og marini
sæmdi. En þessi tilfinning, að vera
haldinn sterkri þrá um leið og mað-
ur var innilega ánægður; þessi öldu-
gangur inni fyrir, ró og óeirð, þessi
samblöndun, sem var í rauninni líf-
ið . .. maður varð aðeins ekki henn-
ar var fyrir ákefðinni að lifa, lifði
of hávaðasömu og of hröðu lífi til
þess. Og hér beið lífið hans . .. hér
hrærðist það í svifléttri þokunni
yfir engjunum, í hendi Evelyn, sem
varð heit í lófa hans, í andardrætti
hennar og barmi, sem hneig og lyft-
ist í hrynjandi við hans eigin barm.
„Leggðu höndina aftur við hjarta
mér,“ heyrði hann sjálfan sig segja
allt í einu. „Ég elska þig ...“ hvísl-
aði hann. Og í sömu andrá og hann
mælti þessi hlægilegu orð, fann
har.n að þau voru stundarlygi.
„Ég veit það, ég veit það,“ sagði
Evelyn róandi, eins og hún væri
að tala við krakka.
Og töfrar stundarinnar voru þar
með að engu orðnir.
Frank leit á armbandsúrið. Klukk-
an var að verðá fimm. Hann varð
að leggja af stað til Cherbourg með
hraðlestinni klukkan átta að
morgni. Það var þegar farið að
skyggja. Það var ekki annað á
Evelyn að sjá, en að hún vissi sig
eiga alla eilífðina framundan. Hann
kallaði á þjóninn og gerði upp við
hann. Skógurinn ómaði af röddum
barna, fuglasöng, bíláöskri og pískri
elskenda. París er góð borg elsk-
endum .. .
„Þá höldum við heim í gistihúsið,“
sagði Frank.
En það kom á daginn, að Evelyn
hafði tekið sína ákvörðun, og að
því er Frank þótti, leyndi það sér
ekki, að sú ákvörðun var af þýzkum
rótum runnin.
„Fyrst verð ég að koma við í
Sainte Chapelle,“ sagði hún. Til-
kynnti bílstjóranum það líka. Frank
var með öllu ógerlegt að dylja von-
brigði sín.
„Ertu í leiðu skapi?“ spurði hún,
þegar hún var setzt við hlið honum
í bílnum.
„Nei, einungis óþolinmóður,“ svar-
aði hann og neyddi sig til að brosa.
Einhvern grun hafði Frank um
að hann hefði einhvern tíma heyrt
kapellu þessa nefnda. Með sjálfum
sér bölvaði hann þeim veikleika
fyrir gömlum byggingum og öðr-
um menningarverðmætum, sem allir
þýzkir virðast vera haldnir af, og
ef Pearl hefði ekki fyrir löngu vanið
hann af að malda í móinn, mundi
hann hafa bölvað upphátt. Þau óku
meðfram Signu, yfir Pont St. Miehel
og námu staðar úti fyrir hinni fornu
byggingu.
„Ég hef verið að minnsta kosti
þrjú hundruð sinnum í París, og
VIKAN 10. tbl. -