Vikan - 07.03.1963, Blaðsíða 29

ÞÆR FUNDU POKA MEÐ HVITU
ARSENIKDUFTI, SEM NOTAÐ VAR TIL
AÐ SPRAUTA MEÐ GRÆNMETIÐ.
ÞÆR BLÖNDUÐU ÞAÐ MEÐ VATNI,
LOKUÐU AUGUNUM
OG GLEYPTU ÞAÐ HRATT.
SÖNN SAGA EFTIR
JRNTHONY STERLING
kæmi aftur að vori, yrðu stúlkur-
nar orðnar hlýðnar og auðsveipar
og kynnu betur að meta þá kosti,
sem lífið í Shiloh hefði fram yfir
það, sem óbreyttir safnaðarmeð-
limir urðu að sætta sig við, og
vildu þá fegnar leggja eitthvað í
sölurnar fyrir það. En það fór á
annan veg.
Þarna í Síberíu ísraelsmanna,
með ckkert annað en útlægt fólk,
gamalmenni og geðveikissjúklinga
að sambýlismönnum, þer sem snjó-
hríðarnar buldu á kofunum og
vindarnir ýlfruðu og næddu um
veggina, misstu þessar barnungu
ísraelsstúlkur allan áhuga á hinu
eilífa lífi, sem þeim var heitið í
þúsund ára rikinu — og einnig
lífinu yfirleitt. Þær fundu poka
með hvitu arsenikdufti, sem notað
var til að sprauta með grænmetið.
Þær blönduðu það með vatni, lok-
uðu augunum og gleyptu það hratt.
Jessie Wheeler svelgdist á mjólk-
urlitum vökvanum, kastaði mestu
af honum upp og fékk aðeins kvala-
fullan magakrampa. Eliza Murphey
hélt því niðri. Og á yzta skika eyj-
unnar gróf vinnumaður Bens kon-
ungs eina ómerkta gröf í viðbót i
gaddfrosna jörðina.
Árið 1916 hagaði .Been Purell sér
mjög óskynsamlega og barnalega.
Hazel Rut Wade -— Salvation Nell
— hafði hlýtt boði hans og banni
samvizkusamlega i þau sex ár síð-
an hún hafði verið neydd til að
giflast Irving Smith. Hún tók auð-
mjúklega á móti blóðhreinsuninni.
Hún ferðaðist um landið þvert og
endilangt til þess að færa honum
lærisveina. Irving var fylgdarmað-
ur hennar á ferðunum og hjálpaði
við að setja upp ræðupalla og kast-
ljós fyrir útifundina. Þau bjuggu
saman í litlum lokuðum vagni á
löngum ferðum, en samt höfðu ungu
hjónin hlýtt dyggilega hreinleika-
lögunum.
En svo var það eitt kvöld, að
Hazel Ruth var glöð og æst eftir
óvenjulega velheppnaðan fund
og faðmaði Irving að sér í gleði
sinni og kyssti hann á kinnina.
Hann ýtli henni frá isér, starði
skelfdur á hana og fór svo að
snökkta.
„Hvað hefurðu gert?“ kallaði
hann aftur og aftur. ,,Hvað liefurðu
gert?“
Kvalin af samviskubiti og liræð-
slu reyndi Hazel Ruth samt að
hugga hann.
„Þetta var mér að kenna, þetta
var allt min sök, og ég skal játa
það, þegar ég skrifta" lofaði hún
honum.
Þjökuð af tilhugsuninni um ei-
lifa útskúfun hættu þau við ferðina
og sneru aftur til Benton Harbor
næsta morgun og töluðu varla orð
saman alla leiðina. Við komuna
skrifaði Hazel Ruth langa játningu
um það, sem fyrir hafði komið.
Ef Ben konungur hefði sýnt sömu
fyrirhyggjuna i kvennamálum sin-
um og i viðskiptum, hefði hann
fyrirgefið stúlkunni i kyrrþey og
öðlast þar með hollustu hennar.
En svo var komið, að þó ekki
væri nema tilhugsunin um að annar
maður snerti einhverja af stúlkun-
um lians, gerði liann hamslausan
af bræði.
„Losti og girnd hefur stjórnað
gerðum ykkar!“ hrópaði hann.
„Viðbjóðslegur og skepnulegur
losti!“
Honum óx þetta svo í augurn,
að við næstu messu, skipaði hann
henni með þrumandi röddu að
standa upp og ávítaði hana harð-
lega frammi fyrir öllum söfnuð-
inum. Fólkið horfði á eftir lienni,
þegar það mætti henni, og flestir
voru hættir að taka undir kveðju
liennar.
Örvilnuð flúði Hazel Ruth út í
hina illu og syndugu veröld.
Þegar hún var komin innan um
andlega heilbrigt fólk, gerði hún
sér fyrst ljóst, hve heimsk hún
hafði verið. Hún bjó um tima hjá
Ednu systur sinni, og seinna fór
hún að heimsækja föður sinn til
Indiana, og hún fór að lita á veru
sína hjá Tsraelsmönnum sem mar-
tröð. Árið 1917 sneri hún aftur til
Benton Harbor, ákveðin í að ná
yngri systur sinni úr klóm Bens.
Það var eitthvað við þessa feim-
nu og hlédrægu stúlku, sem olli Ben
það miklum áhyggjum, að hann fór
úr borginni þegar hún kom aftur.
Hann lét Esther Johnson fá yfirlýs-
ingu lijá Cleatus um að liann hefði
ekkert gert henni. Hann hafði mik-
inn hug á að fá slíka yfirlýsingu
frá Hazel Ruth líka. En þó að til-
boð hans færi upp í nokkur þúsund
dollara, gekk Salvation Nell ekki
að þvi.
Þegar systir hennar var orðin
frjáls, fór luin alla leið til Wasing-
ton, settist þar á þröskuldinn lijá
Wilson forseta þar til hún fékk
áhcyrn hjá honum og sagði honum
allt af létta um lífið í Húsi Daviðs.
Woodrow Wilson lilustaði hæ-
versklega, en fékk einkaritara
sinum, Joseph Tumulty málið í
hendur. Tumulty vísaði henni á
dómsmálaráðuneytið og þar var
hún send frá einni skrifstofunni
á aðra þar til hún loks gafst upp.
Stjórnin hafði um annað að hugsa
á þessum tima en falsspámann með
kvennabúr í smábæ i Michigan
Bandariki Norður-Ameriku voru
nýfarin í stríðið.
Þegar fyrstu innkallanir i herinn
voru sendar út, var Ben konungur
ekki seinn á sér að tilkynna yfir-
völdunum, að ríki hans væri sér-
stakt konungsríki og hefði aðeins
skyldum að gegna við Guð og að
þegnar hans væru ekki skyldugir
til að gegna herþjónustu. Stjórnin
var honum ekki sammála og fsraels-
menn voru kallaðir i herinn jafnt
og aðrir. Ben var fokreiður yfir að
missa þannig dýrmætan vinnukraft,
en ákvað að reyna að fá sem mest
út úr ástandinu.
Aftur lét hann stúlkurnar i
kvennabúrinu giftast ungum mönn-
um safnaðarins, en i öðrum til-
gangi en áður. Meðan stríðið stóð
yfir, komu reglulega ávísanir til
framfæris eiginkvenna ísraelsher-
mannanna og voru þær án tafar
innleystar af kvennabúrsstúlkunum
og peningarnir runnu beint í vasa
herra þeirra og meistara.
Þeir urðu að hafa sig alla við,
sem áttu að geta gert sér vonir um
að sigra Ben konung.
13. KAFLI.
Það var á vordegi 1919 að nokk-
urt uppþot varð í skemmtigarð-
inum hjá Húsi Daviðs. Ferðamenn
og aðrir i garðinum liópuðust sam-
an til þess að horfa á vingjarn-
lega gamla konu, sem var þar við
afgreiðslu, hrópa að fallegri , korn-
ungri stúlku. Hún hélt um axlir
hennar og hristi hana aftur og
aftur. Þetta var Mrs. Isabella Pritc-
hard, ástralska ekkjan og móðir
telpnanna, sem Ben ætlaði að ganga
i föðurs stað.
„Þelta er ekki satt“ veinaði grá-
hærða konan. „Þú lilýtur að vera
að segja ósatt!“
„Þetta er satt, mamma“ hrópaði
stúlkan. „ Það var þetta, sem hann
gerði!“
„Við Irenu líka?“
Stúlkan grét og kinkaði kolli.
Dökkrauð í framan af reiði þreif
Mrs. Prichard eina af litlu biblíu-
num, sem lnin liafði til sölu.
„Hérna! Legðu höndina á bókina!
Nú skaltu sverja — sverja við nafn
Guðs, að þú sért að segja sann-
leikann!“
„Ég sver það, mamma!“ Stúlkan
var eins og frávita af hræðslu. „Það
var þetta, sem hann gerði!“
Stutta stund virtist ætla að liða
yfir gömlu konuna. Ilún setti bibli-
una aftur á borðið, liristi svo sein-
lega höfuðið og andaði þungt.
„Þá er það satt!“ sagði hún. „Ég
ætti að vita hvernig ég hef alið
þig upp. Þú mundir ekki sverja
rangan eið við heilaga ritningu.
Þetta hlýtur að vera satt.“
Hún stóð óákveðin drykklanga
stund, rétti svo skyndilega úr sér
og nú var andlit hennar aftur
dökkt af bræði.
„Komdu!“
Hún þreif um úlnlið telpunnar,
dró hana út úr söluklefanum og
ruddist gegnum fólksfjöldann með
öxlum og olnbogum. Hún fór út
um hliðið og yfir skemmtigarðinn
í átt að Siloh og fólkið elti liana í
von um að eitthvað sögulegt gerð-
ist.
Inni í skrifstofunni reyndu Est-
her Johnson og Edith Meldrum
að stanza hana, en liún brauzt á-
fram upp á loftið með stúlkuna
í eftirdragi.
Framhald á bls. 46.
VIKAN 10. tbl. - OQ