Vikan - 07.03.1963, Blaðsíða 23

VENJULEGA hló Jim og geröi
gys að blómsturpottunum,
sem Fred Elkins hafði í
glugganum hjá sér. Þetta
blómaskraut var i svo kátbroslegu
ósamræmi við jafn stórskorinn og
harðfengan náunga og Fred lög-
regluþjónn var. En þennan morg-
un hafði Jim Hunter ekki minnstu
löngun til að hlæja. í fyrsta lagi
var hann skelfdur, og það út af fyr-
ir sig var nógu afleitt — en hitt
var þó enn lakara, að enginn vildi
leggja trúnað á að liann hefði neina
ástæðu til að vera skelfdur, hvorki
fjölskylda hans, né Fred lögreglu-
þjónn, vinur hans.
—■ Heldurðu eiginlega að ég sé
orðinn svo utan við mig, að ég sjái
drauga um hábjartan dag, spurði
hann.
Fred kveikti sér í vindli og
horfði nthugandi á hann yfir stórt
skrifborðið á ineðan.
— Það hef ég aldrei sagt, Jim.
— Hvers vegna trúirðu mér þá
ekki? Hvers vegna viltu ekki einu
sinni ljá því eyra, sem ég er að
segja þér um strákinn Ketterman?
Fred sneri stólnum og horfði út
gegnum glugann. Það mátti kalla
að hann hefði þarm útsýn yfir
,alla borgina; hús, máluð í pastel-
lituin, í löngum röðum alla leið
niður að flæðarmáli.
— Það getur átt sér stað að þú
hafir rétt fyrir þér, sagði hann að
lokum. Aftur á móti segi ég ekki
að þú hafir rétt fyrir þér. Og það
eru nokkrar spurningar, sem mig
langar til að leggja fyrir þig.
— Til dæmis?
— Það er fyrst og fremst skil-
greining þín á orsökinni. Að sjálf-
sögðu hefur þú öðlast staðgóðá
þekkingu á mannlcgu eðli eins og
þú hefur lengi verið kennari. En
lögregluþjónarnir kypnast þvi tals-
vert lika.
■— Hvað áttu við?
— Þú segir aö pilturinn sé flug-
gáfaður?
—- Já, hann er óvenjulega vel
gefinn. Hann hefur alltaf fengið
hæstu einkunnir. En ég hef van-
metið hann. Lea dóttir min var
nærri búinn að klóra úr mér aug-
un fyrir það. En hann átti það skil-
ið.
—- Dóttir þin. já. Þær eru jafn-
aldra, dóttir mín og hún. Jú, ég
veit hvernig okkur, feðrunum, líð-
ur þegar dæturnar bvria að vern
á þessu göltri með strákum. Það
er ekki hægt rð kalla það góða
líðan — sizt jiegar þær fara nú
lika rð hafa við orð að gifta sig.
— Það hef ég komið í veg fyrir.
Hvorugt þeirra hefur enn lokið
menntaskólanámi. En ég skil hvað
þú ert að farn. Þú átt við að það
sé ómeðvituð andúð mín á Ketter-
man, sem veldur þvi að ég held því
fram að hsnn sé glæpaþrjótur.
-—■ Ekki munt þú geta neitað
þvi að orsakirnar fyrir breytni
manna séu ekki elltaf rökréttar.
Ég á við hinar raunverulegu or-
sakir.
-—- Auðvitað. Og auðvitað geri
ég mér grein fyrir ábyrgð minni
gagnvart dóttur minni. Það má
lika vera að ég sé ekki laus við af-
brýðisemi gagnvart stráknum. En
það veit ég fyrir víst, að hann er
eitt af þessum sígildu dæmum um
glæpsjúka. Aðlaðandi, glæsilegur
og gáfaður. Og honum er mjög vel
Ijóst hvað fólk almennt telur rétt
og rangt.
Hann hallaði sér fram á borðið.
—- Hann veit það, Fred, en hann
lætur sig það einu gilda. Það eitt,
sem hann vill, er rétt. Og allt, sem
cr gagnstætt því, sem hann vill,
er rangt. Og nú er hann staðráð-
inn í að myrða inig.
— Lögin krefjast sannana fyrir
slílcri fullyrðingu, svaraði Fred.
Jim hafði sannanirnar á reiðum
höndum. Hann hafði rætt málið
við Shirley, konu sína, svo að af-
staða Freds kom honum ekki á
óvart. Og hann hafði geymt kúluna
þangað til siðast, þar sem hún var
óvefengjanlegasta sönnun hans.
Hann lagði hana á skrifborðið.
— Hér hefurðu sönnunina, sagði
hann.
Fred tók kúluna upp af borðinu
og sneri henni með forvitni í svip
milli þumals- og vísifingurs.
— Ég náði lienni út iir þilborð-
unum, rétt fyrir ofan höfuð á mér,
þar sem ég sat.
— Áttu við að pilturinn hafi
skotið á þig?
—■ Já, það er nú flisin, sem við
ris, sagði Jim. — Hann liefur sína
skýringu handbæra, pilturinn.
Hann vissi að ég sat við vinnu í
skrifstofu minni. Hann sá inn til
mín neðan af götuslóðanum ofan
að sjónum, þar sem hann og Lea
voru að æfa sig á að skjóta í mark.
— En ekki hafa þau skotið í átt-
ina heim að liúsinu?
—■ Nei, þau sluitu í áttina frá
húsinu. Jú, liann er slægvitur,
strákurinn, það vantar ekki. Ég
sat þarna við skrifborðið, niður-
sokkinn í vinnu mína — og svo.. .
Ég vissi ekkert um um kúluholuna
í vegginn fyrir aftan mig, ekki
fyrst i stað; tók bara eftir gatinu,
sem kom á rúðuna. Mér lirá ónota-
lega og leit út. Sá hvar Lea stóð
með hendurnar fyrir andlitinu, en
strákurinn Ketterman lá flatur á
jörðinni með byssuna í höndunum.
-— Og hvað sagði hann?
—■ Kvaðst liafa hrasað um stein;
það vildi svo til að Lea liafði horft
í aðra átt, niður að ströndinni,
þar sem skotmarkið var.
— Eru jictta allar sannanirnar?
— Allar? Hvað viltu liafa þær
ljósari?
— Heldur þú að Lea sé reiðubú-
in að bera það fyrir rétti, að hann
ha,fi reynt að myrða þig með
vilja?
— Hún gerir sér i hugarlund að
hún elski hann. Kannski gerir hún
það lika. Ég veit minnst um það.
Ilann reis úr sæti.
— Það var nú ekki annnð, sagði
Iiann. En muna máttu það, að ég
hef reynt að leiða þig í allan sann-
lcika.
Fred lögregluþjónn beit á vör-
ina.
-—• Hvað vittu að ég geri? Fái
Framhald á bls. 32.
DÝRIÐ
Pilturinn var vel gefinn og kom vel
fjTÍr, og hann lét ekki skína í klærn-
ar. En Jim vissi, að kúlan, sem
flaug við höfuð honum var ekki
voðaskot. Og fyrr eða síðar myndi
glytta á klærnar að nýju . . . .
• " 23
VIKAN 10. tbl.